- 25 Haziran 2010
- 5.313
- 5.344
- 723
Merhaba
Ben ailemin yetiştirme tarzı yüzünden sanki herkes “kötü” “güvenilmez” miş gibi yaşadım bu yaşa geldim.(36)
Çevremde canım dost diyebildiğim kimsem yok.3-5 normal arkadaşım var ama asla mesafemi aşamıyorum çoğunlukla haksız da çıkmıyorum güvenmemekle ancak bazen şöyle çok yakın bi dostum olsa da içimi döksem gerektiğinde de birlikte gülsek eğlensek dediğim oluyor..
Eşim iyidir arkadaş gibiyiz bazen ama bazen de beni sadece geçiştiriyor, halbuki o an o kadar konuşmaya ihtiyacım vardır ki..
Ailem var çok da kalabalıklar ama kuru kalabalık hatta en büyük sıkıntılarım hep onlar yüzünden yani onları onlara anlatmam boşa..
Kısaca siz nasıl arkadaş ediniyorsunuz hemen güveniyor musunuz aşırı mesafeli biriyim her an hainlik görecekmişim gibi geliyor dediğim gibi hem ailemin yetiştirme tarzı hem de çevremde gerçekten böyle saçma sapan sebeplerle biten dostlukları görüyorum ve kendime hak verip bu döngü içinde debelenip duruyorum..
Bu yaşa kadar iyiydi ama sanki artık kaldıramıyorum konuşmak istiyorum tek başıma düşündüğüm şeyi biriyle konuşursam hafiflerim sadece dert anlamında değil bazı arkadaşlar sen dert dinleyecek adam arıyorsun demiş de insan bazen sıkılıyor kös kös oturmaktan gündemi de konuşmak istiyor okuduğu bi kitabı da.. belki başkasının bakış açısı ile daha farklı düşüneceğim bazı durum ve olayları..
bilemiyorum (defter tutuyorum psikoloğa gittim anlatmak için ama bunlar geçici çözümler bence ve asla samimi gelmiyor psikolog vs iş sonuçta ben de müşteriyim onlar için.
Ben ailemin yetiştirme tarzı yüzünden sanki herkes “kötü” “güvenilmez” miş gibi yaşadım bu yaşa geldim.(36)
Çevremde canım dost diyebildiğim kimsem yok.3-5 normal arkadaşım var ama asla mesafemi aşamıyorum çoğunlukla haksız da çıkmıyorum güvenmemekle ancak bazen şöyle çok yakın bi dostum olsa da içimi döksem gerektiğinde de birlikte gülsek eğlensek dediğim oluyor..
Eşim iyidir arkadaş gibiyiz bazen ama bazen de beni sadece geçiştiriyor, halbuki o an o kadar konuşmaya ihtiyacım vardır ki..
Ailem var çok da kalabalıklar ama kuru kalabalık hatta en büyük sıkıntılarım hep onlar yüzünden yani onları onlara anlatmam boşa..
Kısaca siz nasıl arkadaş ediniyorsunuz hemen güveniyor musunuz aşırı mesafeli biriyim her an hainlik görecekmişim gibi geliyor dediğim gibi hem ailemin yetiştirme tarzı hem de çevremde gerçekten böyle saçma sapan sebeplerle biten dostlukları görüyorum ve kendime hak verip bu döngü içinde debelenip duruyorum..
Bu yaşa kadar iyiydi ama sanki artık kaldıramıyorum konuşmak istiyorum tek başıma düşündüğüm şeyi biriyle konuşursam hafiflerim sadece dert anlamında değil bazı arkadaşlar sen dert dinleyecek adam arıyorsun demiş de insan bazen sıkılıyor kös kös oturmaktan gündemi de konuşmak istiyor okuduğu bi kitabı da.. belki başkasının bakış açısı ile daha farklı düşüneceğim bazı durum ve olayları..
bilemiyorum (defter tutuyorum psikoloğa gittim anlatmak için ama bunlar geçici çözümler bence ve asla samimi gelmiyor psikolog vs iş sonuçta ben de müşteriyim onlar için.
Son düzenleme: