Arkadas ortaminda hep arka planda olmak

MissFortune .!.:

2 kisi diyorki mesela kalk sinemaya gidelim, hemen kalkip gidiyorlar bana soran yok gelecek misin diye :) ben arkada masada kaliyorum, kendim kalkip gidiyorum bu sefer peslerinden :) (

Genişletmek için tıkla...

Buna çok güldüm ama kendi halimi hatırlayıp kendime güldüm daha çok çünkü bende böyleyim mesela bir arkadaşımla okuldan çok iyi anlaşırız tekken konuşuruz sonra başka birisi gelir bunlar konuşur konuşurrr hadi kantine gidelim derler mesela beni çağıran yok gitsem bi dert gitmesem bi dert gitmesem kalıyorum öyle ortada acıların çocuğu emrah gibi gitsem sığıntı gibi oluyorum zor bi durum ama allahtan bu aralar yaşamıyorum

bende tam aksine kendimi arkaplanda tutmayı seviyorum..
herkesin iççine girip hemen kaynaşmayı sevmiyorum
aslında böyleside güzel farkın oluyo..
mesela suan oğluşum okula başladı bir sürü veli var kaynaşmaya çalışıyolar ben hep mesafeli duruyorum..
ben laf atmıyorum onlar bana bişe sorarlarsa cevap veriyorum..
çocukların çıkışına beklerken 4-5 kadın bie araya gelip konuşuyolar ben onlardan daha uzakda tek başıma duruyorum..
ben kendim istiyorum bunu..
herkeslede kaynaşılmıyokii.
bazıları çok iyi anlaşır kafa dengidirler..
bazıları uymaz senin kafama..
havalı diyolar böyle oluncada ne derlerse desinler hiçde umrumda değil..

bu durumu ben de çoğu zaman yaşıyorum ve nefret ediyorum (( ikili iken sohbet çok güzel gidiyor, sonra ortama üçüncü veya duruma göre dördüncü vs. kişiler geldiği zaman unutuluyorum, onlar kendi aralarında muhabbete başlıyorlar. işin kötüsü de bana böyle davranan kişilere müthiş öfke doluyorum, içimden onlara karşı müthiş bir nefret oluyor ve mümkün mertebe bir daha onlarla muhatap olmamaya çalışıyorum.

üni.de yaşadığım şu olayı da unutamam. 1. sınıftaydım, tuğba diye bir kız vardı iyi arkadaş olmuştuk (ya da ben öyle sanıyordum). arkadaşım var artık yalnız kalmayacağım diye seviniyordum. benim yurdun kantininde otururken tuğba başka bir arkadaşını görüp masaya çağırdı. abartmıyorum, tam 1.5 saat boyunca sohbet ettiler ve beni resmen unuttular ! sohbete dahil etmeye çalışmadılar bile !!! bense orda saf saf oturdum. şimdiki aklım olsa kalkardım masadan, ama o zamanlar daha bir çekingen ve özgüvensizdim. 1.5 saat boyunca onların sohbetini sadece dinledim. sohbete dahil olma yönündeki 1-2 çabam da savuşturuldu. kendimi o kadar değersiz hissetmiştim ki anlatamam !!! bir paçavra gibi hissetmiştim kendimi.

ayrıca kızlar, bu lanet olası durumdan kurtulmanın bir yolunu bilen varsa allahaşkına söylesin. bazı insanlar hiç böyle olmuyor, kaç kişi olursa olsun ortamlarda parlıyor. ben de yapayım diyorum, kendimi telkin ediyorum bazen, girişken görünmeye çalışıyorum ama nafile !!!! olmuyor olmuyor olmuyor ((((( artık yılların birikimi olan özgüvensizlik yüz ifademe mi sinmiş, ifademi mi beğenmiyorlar nedir, bir türlü olduramıyorum. bunun bir yolu ilacı falan varsa nolur söyleyin..

Ben de bu durumu yaşıyorum malesef.. iyi niyetli olduğumuz için mi bu kadar sürünüyoruz bilmiyorum saf yerine koyuluyormuşum gibi hissediyorum işin kötü yanı arkadaşımın derdi varsa bana anlatır benden iyisi olmaz eğlenmeye gelince ben arkadaş grubumda arka plandayım kendimi kullanılıyormuş gibi hissediyorum ama anı yaşamaya çalışıyorum ünideyim çeşit çeşit insan var idare edecem artık diyorum beterin beteri var ve de hep bu durumu yaşayacağım zaten lisede de yaşamıştım yine de insan inciniyor kendini değersiz hissediyor hepinize katılıyorum bi şekilde aşmak lazım bunu insan sosyal bi varlık sonuçta sürekli bu durumu yaşamak istemiyorum.

Arkadaşlar bütün yorumları okudum ve gördüğüm kadarı ile çoğu kişide bu problem var ve malesef bende de var Okadar kafaya takıyosunuz ki bir süreden sonra mutluluk denen birşey kalmıyo konu sahibi arkadaşımın dediği gibi her ortamda 2. planda olmak üzüyo vede hayatınızı git gide zorlaştırıyo, malesef gerek aile ortamında, gerek okul ortamında ,gerek ise arkadaş ortamında kendiniz kötü hissetmenize sebep oluyor.Öz güven konusundaki en büyük görevin ailelere düştüğünü düşünüyorum çünkü küçükken ailem hep susturdu, ayıp dedi, eleştirdi , söz hakkı verilmedi , dinlenilmedik hepsi bundan kaynaklanıyor.Şimdi ben çok kalabalık ortamlarda konuşamıyorum uzun cümleler kuramıyorum dikkatlerin üzerime çekilmesinden deli gibi korkuyorum.Hatta geçen eşimin ailesi ve kendinakrabalarının katıldığı bir ortamda okadar sıkıldımki deliricektim az daha, konuşamıyosunuz kendnizi ifade edemiyosunuz herkesin konuşacağı bişeyler oluyo ama siz teksiniz konuşurken heycanınız vücut dilinize yansıyo haliyle anlaşılıyo saçmaladığınız ama kendinize hakim olamıyorsunuz Nolur bir çözüm bulalım bu derdimize

bende de var aynı durum özellikle üniversitede olumsuz durumlar yaşadım bu özelliğimden dolayı. şimdi o kadar rahatsız etmese de iş yerinde biraz ön planda olmak gerekiyor yoksa sessiz diye ezmeye kalkıyorlar. ayrıca karşı cinsle olan ilişkileri de olumsuz etkiliyor malesef. önceleri değiştirmeye çalıştım ama olmadı.kabullendim artık.her şeye, hayata boş verdim çünkü. yaşıyorum ama öylesine.