Benimde hiç arkadaşım yok,o kadar çok bunaldım ki bu durumdan tek dostum eşim.Aslında 5 tane dostum vardı, 2 tanesi üniversitedendi ev arkadaşlarımdı aynı zamanda,3 yıl beraber yaşamıştık. üniversiteden sonra hepimiz kendi memleketimize döndük ve evlendik.İlk yıllarda sık sık telefonda konuşuyorduk.Ama okul biteli 5 yıl oldu.Geçen yıllar içinde uzaklıktan çok seyrekleşti görüşmelerimiz.Herkesin kendi yeni çevresi oldu, yeni iş ortamı derken koptuk.Diğer 3 arkadaşımda çocukluk arkadaşlarım.Bir tanesi mahalleden arkadaşımdı.Hala çok iyiyiz ama şehirdışında yaşıyor oradaki bir üniversitede yüksek yapıyor ve tezi vermesi lazım o yüzden yüzyüze zaten görüşemiyoruz son yıl hele telde bile çok az konuşabiliyoruz artık.Birbirimizde o kadar sık kalırdık sabahlara kadar bazen dertleşir bazende eğlenirdik o yüzden bana artık çok uzakmışız gibi geliyor.
Diğer arkadaşımda Amerika'da yine eğitim için ve üç yıl daha orada kalması gerekli.Onunla da hep netten iletişim halindeyim.İlkokuldan beri yoldaşımdı o da uzakta malesef.Saatleri denk getirebilirsek ve müsait olursak yazışıyoruz.
Diğer arkadaşıma çok kızgınım.Dostum dediğim insanı hiç tanımamışım diyorum.Bunca yıldır farketmemişim nasıl biri olduğunu,ondan hiç bahsetmeyeceğim.Çalışıyorum işyerinde bayan çalışan fazla sayıda ama ben böyle birşeyi hayatımda görmedim.Hepsi birbirinin arkasından konuşuyor,fitne fesat ayak kaydırmaya çalışma,üzüntünü paylaşsan arkandan hem dedikodunu yaparlar hem sevinirler.Birbirlerine laf sokmaya çalışmalar falan ben üzülüyorum böyle şeylere,çoğu birbiriyle küs konuşmuyorlar iş haricinde.
Biraz uzun oldu ama ne doluymuşum içimi döktüm.Ben çok özlüyorum arkadaşlarımla eski hallerimizi,görüşememek,karşılıklı evde bi kahve içememek,gezmeye tozmaya gidememek,güzel bir havada açık havada bir yerde oturup karşılıklı keyif yapamamak...
yeni arkadaş edinmeye de gayret ediyorum ama olmuyor işte bi samimiyetsizlik,bir kıskançlık...hep birşeyler çıkıyor çok üzgünüm