Arkadaşımı özlüyorum.

tazemom .!.:

Üniversiteden beri arkadaştık. Onu bir arkadaş, dost, kız kardeş adına ne derseniz en yakınım olarak görüyordum. O da beni öyle görüyordu. 7 yılı aşkın arkadaşlığımız oldu. Kendisi benden 5 yaş büyüktü. Hayatında hiç kimse olmamasıbu ailesi ile anlaşamaması vs çok dert ediniyordu kendine. Ben hep destek olmaya çalıştım arkadaşlarımla da tanıştırdım ama olmadı kafasına göre biri çıkmadı karşısına. Gel zaman git zaman ben evlendim ve kızlarım oldu. O ise hala bekardı. Birgün bana sen herşeye sahipsin ben hayatında olmasamda eksikliğimi hissetmezsin kocan var benim kimsem yok senin sahip olduklarını bende hakediyordum mutluluğunu görmeye dayanamıyorum dedi. Ve bir sürü içimi acıtan sözler. Belki uzak kalmaya özlemeye ihtiyacımız vardır dedim uzaklaştım bu seferde onu yalnız bıraktığımı konuşmak için benim keyfimimi bekleyemezmiş vs saçma sapan şeyler söyleyerek yine kırdı beni ve bende görüşmek istemediğimi naparsam yapayım hayatındaki eksiklerden ben suçluymuşum gibi davranmanı kaldıramadığımı söyleyip görüşmeyi kestim. Yinede kafanı toplar bazı şeyleri farklı şekilde düşünebilirsen kapım açık dedim. Doğum yaptım doğumuma da gelmedi aramadı da bekledim ama hırsları daha ağır bastı galiba. Eski günlerimizi güldüğümüz herşeyi paylaştığımız mutlu olduğumuz nefsin hırsın aramıza girmediği günleri çok özlüyorum. Ama o bana psikolojik baskı yaptığını kabul etmedi hiçbir zaman...

Genişletmek için tıkla...

mb1 .!.:

O zor bir durum.. Yakın arkadaşın eşinden çocuğundan bahsederken senin de istediğin o şeylere sahip olamaman bir yere kadar idare edilebilir. İnsan seninle görüşüp eve döndüğünde üzülüyorsa ya da seninle konuşuyorken mutlu oluyormuş gibi görünüp aslında üzülüyorsa görüşme devam edemez. Arkadaşın biraz abartmış ama ben ne hissettiğini anlyıorum. Demek ki sizin arkadaşlığınız oraya kadarmış.. Yarın o da mutlu olduğunda seni arar.

Genişletmek için tıkla...

turuncupijama .!.:

Yalnız biz ona arkadaş demiyoruz.
Mutluluğunuzu görmeye dayanamayan, psikolojik baskı yapan arkadaş mi olur?
Bir iki özlersiniz geçer.
Hayatinizda tutmayın böyle insanları.

Genişletmek için tıkla...

tazemom .!.:

Ben onu anlıyordum ama hayatımızda olan/olmayan şeyler için birilerini üzemeyiz. İlk tanıştığımızda onun çok güzel benim hayalini kurduğum bir bölümü vardı ben o bölümü kazanamamıştım. Okul biter biter atandı ev aldı istediği heryeri gezdi gördü. Ben senelerce atanamadım iş bulamadım evde bunalıma bile girdim kendisini asla kıskanmadm hep dua ettm herkesin gönlündekini ver rabbim diye ama o onlardanda şikayetçiydi istediği onlar değilmiş birinin onu sevmesiymiş. Çocuk yapmakmış. Ben hiçbir zaman seni görmeye dayanamıyorum demeyi bırak bunu düşünmedim bile haketti kazandı diye. Adaletsizlik değil mi bu yaptığı.

Genişletmek için tıkla...

tazemom .!.:

Üniversiteden beri arkadaştık. Onu bir arkadaş, dost, kız kardeş adına ne derseniz en yakınım olarak görüyordum. O da beni öyle görüyordu. 7 yılı aşkın arkadaşlığımız oldu. Kendisi benden 5 yaş büyüktü. Hayatında hiç kimse olmamasıbu ailesi ile anlaşamaması vs çok dert ediniyordu kendine. Ben hep destek olmaya çalıştım arkadaşlarımla da tanıştırdım ama olmadı kafasına göre biri çıkmadı karşısına. Gel zaman git zaman ben evlendim ve kızlarım oldu. O ise hala bekardı. Birgün bana sen herşeye sahipsin ben hayatında olmasamda eksikliğimi hissetmezsin kocan var benim kimsem yok senin sahip olduklarını bende hakediyordum mutluluğunu görmeye dayanamıyorum dedi. Ve bir sürü içimi acıtan sözler. Belki uzak kalmaya özlemeye ihtiyacımız vardır dedim uzaklaştım bu seferde onu yalnız bıraktığımı konuşmak için benim keyfimimi bekleyemezmiş vs saçma sapan şeyler söyleyerek yine kırdı beni ve bende görüşmek istemediğimi naparsam yapayım hayatındaki eksiklerden ben suçluymuşum gibi davranmanı kaldıramadığımı söyleyip görüşmeyi kestim. Yinede kafanı toplar bazı şeyleri farklı şekilde düşünebilirsen kapım açık dedim. Doğum yaptım doğumuma da gelmedi aramadı da bekledim ama hırsları daha ağır bastı galiba. Eski günlerimizi güldüğümüz herşeyi paylaştığımız mutlu olduğumuz nefsin hırsın aramıza girmediği günleri çok özlüyorum. Ama o bana psikolojik baskı yaptığını kabul etmedi hiçbir zaman...

Genişletmek için tıkla...

tazemom .!.:

Ben onu anlıyordum ama hayatımızda olan/olmayan şeyler için birilerini üzemeyiz. İlk tanıştığımızda onun çok güzel benim hayalini kurduğum bir bölümü vardı ben o bölümü kazanamamıştım. Okul biter biter atandı ev aldı istediği heryeri gezdi gördü. Ben senelerce atanamadım iş bulamadım evde bunalıma bile girdim kendisini asla kıskanmadm hep dua ettm herkesin gönlündekini ver rabbim diye ama o onlardanda şikayetçiydi istediği onlar değilmiş birinin onu sevmesiymiş. Çocuk yapmakmış. Ben hiçbir zaman seni görmeye dayanamıyorum demeyi bırak bunu düşünmedim bile haketti kazandı diye. Adaletsizlik değil mi bu yaptığı.

Genişletmek için tıkla...

tazemom .!.:

Üniversiteden beri arkadaştık. Onu bir arkadaş, dost, kız kardeş adına ne derseniz en yakınım olarak görüyordum. O da beni öyle görüyordu. 7 yılı aşkın arkadaşlığımız oldu. Kendisi benden 5 yaş büyüktü. Hayatında hiç kimse olmamasıbu ailesi ile anlaşamaması vs çok dert ediniyordu kendine. Ben hep destek olmaya çalıştım arkadaşlarımla da tanıştırdım ama olmadı kafasına göre biri çıkmadı karşısına. Gel zaman git zaman ben evlendim ve kızlarım oldu. O ise hala bekardı. Birgün bana sen herşeye sahipsin ben hayatında olmasamda eksikliğimi hissetmezsin kocan var benim kimsem yok senin sahip olduklarını bende hakediyordum mutluluğunu görmeye dayanamıyorum dedi. Ve bir sürü içimi acıtan sözler. Belki uzak kalmaya özlemeye ihtiyacımız vardır dedim uzaklaştım bu seferde onu yalnız bıraktığımı konuşmak için benim keyfimimi bekleyemezmiş vs saçma sapan şeyler söyleyerek yine kırdı beni ve bende görüşmek istemediğimi naparsam yapayım hayatındaki eksiklerden ben suçluymuşum gibi davranmanı kaldıramadığımı söyleyip görüşmeyi kestim. Yinede kafanı toplar bazı şeyleri farklı şekilde düşünebilirsen kapım açık dedim. Doğum yaptım doğumuma da gelmedi aramadı da bekledim ama hırsları daha ağır bastı galiba. Eski günlerimizi güldüğümüz herşeyi paylaştığımız mutlu olduğumuz nefsin hırsın aramıza girmediği günleri çok özlüyorum. Ama o bana psikolojik baskı yaptığını kabul etmedi hiçbir zaman...

Genişletmek için tıkla...

tazemom .!.:

Üniversiteden beri arkadaştık. Onu bir arkadaş, dost, kız kardeş adına ne derseniz en yakınım olarak görüyordum. O da beni öyle görüyordu. 7 yılı aşkın arkadaşlığımız oldu. Kendisi benden 5 yaş büyüktü. Hayatında hiç kimse olmamasıbu ailesi ile anlaşamaması vs çok dert ediniyordu kendine. Ben hep destek olmaya çalıştım arkadaşlarımla da tanıştırdım ama olmadı kafasına göre biri çıkmadı karşısına. Gel zaman git zaman ben evlendim ve kızlarım oldu. O ise hala bekardı. Birgün bana sen herşeye sahipsin ben hayatında olmasamda eksikliğimi hissetmezsin kocan var benim kimsem yok senin sahip olduklarını bende hakediyordum mutluluğunu görmeye dayanamıyorum dedi. Ve bir sürü içimi acıtan sözler. Belki uzak kalmaya özlemeye ihtiyacımız vardır dedim uzaklaştım bu seferde onu yalnız bıraktığımı konuşmak için benim keyfimimi bekleyemezmiş vs saçma sapan şeyler söyleyerek yine kırdı beni ve bende görüşmek istemediğimi naparsam yapayım hayatındaki eksiklerden ben suçluymuşum gibi davranmanı kaldıramadığımı söyleyip görüşmeyi kestim. Yinede kafanı toplar bazı şeyleri farklı şekilde düşünebilirsen kapım açık dedim. Doğum yaptım doğumuma da gelmedi aramadı da bekledim ama hırsları daha ağır bastı galiba. Eski günlerimizi güldüğümüz herşeyi paylaştığımız mutlu olduğumuz nefsin hırsın aramıza girmediği günleri çok özlüyorum. Ama o bana psikolojik baskı yaptığını kabul etmedi hiçbir zaman...

Genişletmek için tıkla...