Babam sürekli yalan söylüyor. Özellikle de finansal konularda. Bizi hep zor duruma düşürüyor. İşleri toparlayamıyor, her şeyi karıştırıyor, işi daha da kötü hale getirdikten sonra bize olanı anlatıyor. Anlatırken bile kendi yaptıklarını örtbas ederek yalan söylüyor. Sonra da "Ne yapacağız?" diye bize soruyor. O an sorunu hemen çözmeye odaklandığımız için kızamıyoruz ona. İş işten geçtikten sonra bize nasıl kolpa çektiğini anlıyorum ve bu sefer de zeytinyağı gibi üste çıkıyor. Babanı nasıl tanımlarsın diye sorsanız tek kelime söylerim: Kolpacı. Sürekli yalana söyler, korkak, verdiği sözleri tutmaz, borcuna sadık değil, kendini dünyanın en iyisi gibi görür. Güvenilmez bir insanda bulunan her özellik onda mevcut.
Yalan söyleme boyutunu artık kardeşlerine iftira atacak konuma geldi. Ağzından çıkan hiçbir kelimeye güvenemiyorum. Allah birdir dese sırf o dedi diye inanmam o derece paranoyak yaptı beni. Midemi bulandırıyor, onun hala var olduğunu bilmek bile karnımda ağrılara sebep oluyor. Yaptıklarının hesabını sorduğumda şöyle söylüyor: En azından karıya kıza para yedirmedim. Bundan bile şüphelenmeye başladım. Bir ara ev düzmek için bir arkadaşına kefil olduğunu söylemişti. Aklıma geldikçe acaba başka kadına ev mi açtı diye düşünüyorum. E-Devlet'ine girebiliyorum. Nüfus kayıtlarına baktım, acaba başka çocuğu var mı diye. Yardım etmeye çalışıyorum, bırak hesaplarını ben kontrol edeyim, borçlarını ben düzenleyeyim, emin ol harçlıksız bırakmam seni diyorum, yok diyor. Bana biraz güvenin, ben halledeceğim her şeyi diyor. Ama halledemiyor. Ne kadar uzaklaşırsam uzaklaşayım her türlü bana zarar verebilecek potansiyele sahip. Gittiğim her yerde onun ismi geçtiği an tedirgin oluyorum. Acaba yine ne yaptı da bana babamı soruyorlar diye düşünüyorum. İyice paranoyak oldum. Ölmesi için dua edecek kadar küçüldüm.
Bunları hiç düşünmemem lazım. Sonuçta her haltı yiyen o. Onun utanması lazım. Fakat engelleyemiyorum. Onun yerine ben utanıyorum, onun yerine ben stres oluyorum. Bunları yaşadıkça ondan nefret ediyorum. Yemin ediyorum sadece 24 saat onunla aynı yerde kalsam hiç iletişim kurmadan boğarım onu. Bunula nasıl baş edeceğimi bilmiyorum. Gittiğim hiçbir yerde huzur bulamıyorum. Korkuyorum, zamanla bunu normal karşılayıp ona benzeyeceğim diye. Öldüğünde yaptıklarını unutup onu iyi hatırlamaktan korkuyorum. Onu anlıyorum neden böyle yaptığını da biliyorum. Çünkü korkuyor. Bu hayatta en çok istediği şey saygın bir insan olmak. Ama gelin görün ki bu amacına ihanet edecek her adımı atıyor.
Onu unutmak istiyorum. Hafızamdan söküp çıkartmak istiyorum. Onu düşündüğüm her gün için ona lanet ediyorum. Yıllarımı yedi onu düşünmek. Kendimi bildim bileli sürekli onun arkasını topluyorum. İlk zamanlarda onu mutlu etmekti derdim, şimdi kendimi ondan korumak için uğraşıyorum. Bir evlat babasından kendini korumaya çalışır mı?
Yalan söyleme boyutunu artık kardeşlerine iftira atacak konuma geldi. Ağzından çıkan hiçbir kelimeye güvenemiyorum. Allah birdir dese sırf o dedi diye inanmam o derece paranoyak yaptı beni. Midemi bulandırıyor, onun hala var olduğunu bilmek bile karnımda ağrılara sebep oluyor. Yaptıklarının hesabını sorduğumda şöyle söylüyor: En azından karıya kıza para yedirmedim. Bundan bile şüphelenmeye başladım. Bir ara ev düzmek için bir arkadaşına kefil olduğunu söylemişti. Aklıma geldikçe acaba başka kadına ev mi açtı diye düşünüyorum. E-Devlet'ine girebiliyorum. Nüfus kayıtlarına baktım, acaba başka çocuğu var mı diye. Yardım etmeye çalışıyorum, bırak hesaplarını ben kontrol edeyim, borçlarını ben düzenleyeyim, emin ol harçlıksız bırakmam seni diyorum, yok diyor. Bana biraz güvenin, ben halledeceğim her şeyi diyor. Ama halledemiyor. Ne kadar uzaklaşırsam uzaklaşayım her türlü bana zarar verebilecek potansiyele sahip. Gittiğim her yerde onun ismi geçtiği an tedirgin oluyorum. Acaba yine ne yaptı da bana babamı soruyorlar diye düşünüyorum. İyice paranoyak oldum. Ölmesi için dua edecek kadar küçüldüm.
Bunları hiç düşünmemem lazım. Sonuçta her haltı yiyen o. Onun utanması lazım. Fakat engelleyemiyorum. Onun yerine ben utanıyorum, onun yerine ben stres oluyorum. Bunları yaşadıkça ondan nefret ediyorum. Yemin ediyorum sadece 24 saat onunla aynı yerde kalsam hiç iletişim kurmadan boğarım onu. Bunula nasıl baş edeceğimi bilmiyorum. Gittiğim hiçbir yerde huzur bulamıyorum. Korkuyorum, zamanla bunu normal karşılayıp ona benzeyeceğim diye. Öldüğünde yaptıklarını unutup onu iyi hatırlamaktan korkuyorum. Onu anlıyorum neden böyle yaptığını da biliyorum. Çünkü korkuyor. Bu hayatta en çok istediği şey saygın bir insan olmak. Ama gelin görün ki bu amacına ihanet edecek her adımı atıyor.
Onu unutmak istiyorum. Hafızamdan söküp çıkartmak istiyorum. Onu düşündüğüm her gün için ona lanet ediyorum. Yıllarımı yedi onu düşünmek. Kendimi bildim bileli sürekli onun arkasını topluyorum. İlk zamanlarda onu mutlu etmekti derdim, şimdi kendimi ondan korumak için uğraşıyorum. Bir evlat babasından kendini korumaya çalışır mı?
