Sürekli tartışan birbirini eleştiren anne babam var çocukluğumdan beri..Günlerce odadan çıkmasam halimi soran olmaz..Artık kan bağının insanlıkla hiçbi alakası olmadığına eminim..27 yaşındayım üniversiteyi bitirdim ve kpss'ye o kadar emek vermeme rağmen alım çok az.puanımız 86 da kaldı en son..
Evlilik deseniz çekingenliğimden yaşadıklarımdan konuşabildiğim biri yok..Bu travmalarla kiminle mutlu olabilirim..yalnış bir kişiyle konuşup aynı babam gibi küfrettiğini anlayıp ayrıldım.bu süredede yıllarca belkide doğru kişilere hep hayır dedim görüşmeden..çok pişmanım şuan.
Baba dediğim kişi paraya aşırı düşkün erkek çocuklarına mal bırakma derdinde olan fakat kız çocuğundan dört dörtlük hizmet bekleyen bir insan..Annem desen hayatım boyunca şevkat göstermeyen bencil bir insan..
Tüm kardeşlerim aynı fikirde kopuk bir aileyiz.2 siyle konuşmuyorum yediğim dayaklardan dolayı.Hepsi evlendi ama bu evin sorunlarını aşamadılar halen aynı sorunları evliliklerinde yaşıyorlar malesef..çocuklarınada yansıtıyorlar.
Artık dayanamadığım nokta ise babam sinirlenince yada dışarda bişeye kızmışsa eve gelip bağırıp ağza alınmayacak küfrü ediyor..benim duyacağımı bile bile..yada aklı gidiyor o an..yazmaktan utanıyorum ama
yanında çalışan kişi önemli bi hata yapmış babamda sorunca kekelemiş cevap verememiş haliyle..babam bağırıp '' - konuşuyamıyor birde sanki ...i yalar gibi'' o kelime erkeklerin kullandığı pislik kelime!
Yok diyorum yanlış duymalıyım..daha önce bi iki kez daha yanımda benzer küfürler ediyor ardından hemen mahçup olup --eee akıl kalmışmı bende diyor! deli olmuşum zaten..Bigün anneme diyorki - sen ölsen mecbur evlenicem ya ne yapıcam bu yaşta..güya şakalaşıyorlar..annemde beni kastederek -kızın varya işte daha ne evleniceksin senin hizmetini görür diyor..Babam ise; - olurmuu o benim ihtiyacımı karşılayabilirmi...! diye geçiştiriyor...Susuyorum susuyorum...Hergün ölüyorum.
Başka bi yere gidip çalışmamada asla izin vermezler.Hayatımı mahvettim benden küçükler okursa bu yazıyı diyeceğim şudur; Asla ama asla baskı dolu ailelerinize kendinizi kurban etmeyin.Yanlış tercihler hayatınızı bitiriyor..Yapmayın.
Evlilik deseniz çekingenliğimden yaşadıklarımdan konuşabildiğim biri yok..Bu travmalarla kiminle mutlu olabilirim..yalnış bir kişiyle konuşup aynı babam gibi küfrettiğini anlayıp ayrıldım.bu süredede yıllarca belkide doğru kişilere hep hayır dedim görüşmeden..çok pişmanım şuan.
Baba dediğim kişi paraya aşırı düşkün erkek çocuklarına mal bırakma derdinde olan fakat kız çocuğundan dört dörtlük hizmet bekleyen bir insan..Annem desen hayatım boyunca şevkat göstermeyen bencil bir insan..
Tüm kardeşlerim aynı fikirde kopuk bir aileyiz.2 siyle konuşmuyorum yediğim dayaklardan dolayı.Hepsi evlendi ama bu evin sorunlarını aşamadılar halen aynı sorunları evliliklerinde yaşıyorlar malesef..çocuklarınada yansıtıyorlar.
Artık dayanamadığım nokta ise babam sinirlenince yada dışarda bişeye kızmışsa eve gelip bağırıp ağza alınmayacak küfrü ediyor..benim duyacağımı bile bile..yada aklı gidiyor o an..yazmaktan utanıyorum ama
yanında çalışan kişi önemli bi hata yapmış babamda sorunca kekelemiş cevap verememiş haliyle..babam bağırıp '' - konuşuyamıyor birde sanki ...i yalar gibi'' o kelime erkeklerin kullandığı pislik kelime!
Yok diyorum yanlış duymalıyım..daha önce bi iki kez daha yanımda benzer küfürler ediyor ardından hemen mahçup olup --eee akıl kalmışmı bende diyor! deli olmuşum zaten..Bigün anneme diyorki - sen ölsen mecbur evlenicem ya ne yapıcam bu yaşta..güya şakalaşıyorlar..annemde beni kastederek -kızın varya işte daha ne evleniceksin senin hizmetini görür diyor..Babam ise; - olurmuu o benim ihtiyacımı karşılayabilirmi...! diye geçiştiriyor...Susuyorum susuyorum...Hergün ölüyorum.
Başka bi yere gidip çalışmamada asla izin vermezler.Hayatımı mahvettim benden küçükler okursa bu yazıyı diyeceğim şudur; Asla ama asla baskı dolu ailelerinize kendinizi kurban etmeyin.Yanlış tercihler hayatınızı bitiriyor..Yapmayın.