Artık kendimi kötü hissetmeye başladım...

cokguzelolsun .!.:

bu anlattıklarınızdan yani çok da normal bir psikolojide olmadığınızı duşunuyorum, ben şahsen kadın halimle (biz daha cefakarız ki benim anksiyetem olmasına rağmen tuhaf geldi) şu hali çekemem, sesli kavgadan korkup kriz geçirme, yatarken aklına bişey gelip korkup kriz geçirme falan. yorucu geliyor bana böyle kişilerle surekli aynı ortamda olmak. çok yakın bir akrabam olan biri var canım gibi severim ama şu dramasından bıktığım için göruşmeleri daha seyrekleştirmek zorunda kalıyorum kendi ruh sağlığım için.
böyle duygusallık drama falan hoşlanmıyorum, genel haliniz tavrınız şu hal uzreyse belki ondan hoşlanmıyordur.

gidip geç gelmesi tek takılması falan sorun tabi ama sorunu kaynağı belki bunlardır, ben erkek olsam bu açıdan guçlu kadın isterdim hayatımda.

Genişletmek için tıkla...

maviisever .!.:

Selam kızlar;

Bir senelik evliyim ve artık kendimi sıkılmış, hissiz hissediyorum... şu an fazla duygusal moddayım pms döneminde olduğum için kelimeleri düzgün seçmeye çalışıyorum..
Eşimden sıkılmadım ama yuva olarak göremiyorum. Ya şu an ki modumdan daha duygusal bakıyorum bilemiyorum ama hep böyleydi ya. Mesela genel olarak hep işten geldiği gibi dışarı çıkar ya tek dolaşır bir yere geçer kafede oturur telefondan videolar izler şarkılar dinler çay içer (söylediğine göre) veya arkadaşlarıyla takılır... benlede gezer hiç gezmez değil aöa sürekli değil değişir bazen hiç bazen haftada bir iki en fazla üç... evde hiç durmaz akşamlar 12 gibi gelir terasta beş on dakika oturur yatar bazen hemen yatar...

Ben çok şey yaşadım bir senede... Sesli bağırışmalı kavgalardan çok korkarım kendimi kasmaktan kriz geçiririm ve bizim evin karşısında park var bir ara adam eşini dövüyordu eve nasıl sesler geliyordu ve ben tektim polisi aradım korkudan adresi unuttum zar zor hatırlayıp söyledim nasıl titriyordum ama anlatamam vurma sesi eve kadar geliyordu kadının bağırışı vs vs ablamı aradım nefesim gitmeye başladı ablam sayesinde kendime gelebildim telefonu kapatmadı onla konuştum ettim düzeldim ve yanımda eşim yoktu dışardaydı...

Yine aynı şekilde yatıyordum o zamanlar yeni evliydik eve alışamamıştım yatarken aklıma bir şey gelmişti korkmuştum yine kriz geçirmiştim eşim sonlarına doğru gelmişti yani kriz anımda başlangıç anında yoktu kendimi kastığım ettiğim zamanda vs vs

Birlikte vakit geçirdiğimiz zaman genelde telefonunda takılır bazen ben konuşurum başta dinler sonlarına doğru dinlemez bende susarım bu şekilde.. yanımda başka çiftlere bakıyorum yeni evlenen kuzenimle armadaşıma ikisi ne kadar mutlu dialogları çok iyi ama biz öyle değiliz aramızda muhabbet bir şey yok... işin özeti evliyiz ama aile değiliz gibi bazen düşünüyorum başıma kötü bir şey gelse her halde babamı falan ararım eşimi değil. Aslında çok iyi biri aileme karşı aşırı iyi bana karşıda bir dediğimi iki etmez falan ama bilmiyorum ya kendimi mutlu göremiyorum veya artık evde tek durmaktan geri planda olmaktan veya tam gerçek aile olamamaktan yahut arkadaş gibi olamamaktan eğlenememekten sıkıldım.. yazmak istediğim içimi dökmek istediğim o kadar çok şey var ki bu kadarcıkla yetiniyorum ana şunu biliyorum kendimi yalnız hissediyorum ve eşimi yuva olarak göremiyorum artık iyice soğuyorum

Mesela 20 dakika önce evden çıktı sigara almaya bakkal hemen yanımızda sayılır 2-3 dakika bile sürmüyor hala daha gelmedi... artık bilemiyorum ya kafam çok dolu

Genişletmek için tıkla...

cokguzelolsun .!.:

bu anlattıklarınızdan yani çok da normal bir psikolojide olmadığınızı duşunuyorum, ben şahsen kadın halimle (biz daha cefakarız ki benim anksiyetem olmasına rağmen tuhaf geldi) şu hali çekemem, sesli kavgadan korkup kriz geçirme, yatarken aklına bişey gelip korkup kriz geçirme falan. yorucu geliyor bana böyle kişilerle surekli aynı ortamda olmak. çok yakın bir akrabam olan biri var canım gibi severim ama şu dramasından bıktığım için göruşmeleri daha seyrekleştirmek zorunda kalıyorum kendi ruh sağlığım için.
böyle duygusallık drama falan hoşlanmıyorum, genel haliniz tavrınız şu hal uzreyse belki ondan hoşlanmıyordur.

gidip geç gelmesi tek takılması falan sorun tabi ama sorunu kaynağı belki bunlardır, ben erkek olsam bu açıdan guçlu kadın isterdim hayatımda.

Genişletmek için tıkla...

milkyway26 .!.:

Söylediğimi yanlış anlamayın lütfen ama anksiyetesi olan biri olarak sizin daha iyi anlamanız gerekmez mi konu sahibini? Benim de anksiyetem var, bazen panik atak yaşıyorum, ruh halime ara ara yansıyor illaki. Size de oluyordur. Elinde olan bir şey olduğunu sanmıyorum, o da istemez eminim böyle kriz geçirmeyi.
Muhtemelen flört dönemlerinde eşi bu durumu farketmiştir ve bilerek evlenmiştir. Bu sorunlardan dolayı soğumak değil, aksine destek olup atlatmasına yardımcı olması gerekir, mümkün olduğunda yalnız bırakmaması gerekir fikrimce. Evlilik böyle bir şey olmalı diye düşünüyorum bekar biri olarak
Umarım sizi kırmadım, sadece düşüncemi paylaşmak istedim.

Genişletmek için tıkla...

cokguzelolsun .!.:

bu anlattıklarınızdan yani çok da normal bir psikolojide olmadığınızı duşunuyorum, ben şahsen kadın halimle (biz daha cefakarız ki benim anksiyetem olmasına rağmen tuhaf geldi) şu hali çekemem, sesli kavgadan korkup kriz geçirme, yatarken aklına bişey gelip korkup kriz geçirme falan. yorucu geliyor bana böyle kişilerle surekli aynı ortamda olmak. çok yakın bir akrabam olan biri var canım gibi severim ama şu dramasından bıktığım için göruşmeleri daha seyrekleştirmek zorunda kalıyorum kendi ruh sağlığım için.
böyle duygusallık drama falan hoşlanmıyorum, genel haliniz tavrınız şu hal uzreyse belki ondan hoşlanmıyordur.

gidip geç gelmesi tek takılması falan sorun tabi ama sorunu kaynağı belki bunlardır, ben erkek olsam bu açıdan guçlu kadın isterdim hayatımda.

Genişletmek için tıkla...

Derda321 .!.:

Anksiyete, panik atak vb durumlar hastalıktır engellenemez. Ve biz nikah kıyarken "hastalıkta ve sağlıkta" diyerek söz veriyoruz. Sözünde duramayacaksa her zor zamanda gidecekse afedersiniz ama s. Gitsin o zaman. Öyle şey mi olur?!

Genişletmek için tıkla...

cokguzelolsun .!.:

herkesin fikri başka, ben de anksiyete sahibiyim ve gerçekten hayatımı etkiliyor anksiyete, ama kendi içimde halletmeye çalışıyorum, her zamanki fikrim kimsenin kimseye yuk olmaması ustune.
en yakınım olsa bile ben bıkıyorum ve o kişiden uzaklaşmak istiyorum elimde değil mesela bu benim de, çunku ben öyle hissederken kendime hakim olabiliyorsam herkes olabilir diye duşunuyorum,insanların nasılsa ilgilenen var diye kendilerini bırakması saçma geliyor.

kendimle ilgili onlarca hikayem vardır, bir insanın normalde mutlaka yanında biri olması gereken bir durumda olduğu ama yanlız atlattığım, çok guçlu bir karakter de değilimdir ama kimsenin de çevremde dönmesine gerek yok.

organik bir sorun olur allah korusun şizofrenidir kanserdir kazadır şudur budur insan elinden geleni yapar hep yanında olur, ama içimde olan şeyleri ilaç desteği,uzman yardımıyla tek başıma halletmeye çalışıyorum, öbur turlusu şımarıklık geliyor bana.
ben yapmam,kimse de yapmasın diye duşunurum, bana kalırsa asıl drama yapanlar(erkek ya da kadın) gitsin mesela.

Genişletmek için tıkla...

Derda321 .!.:

Söylediklerinizde haklısınız ama bunu drama haline mi getirdi gerçekten durumu nasıl bilmiyoruz. Evlendiği kişiyi evde bırakıp gitmek vs hoş şeyler değil. Öncelikle konu sahibinin başta kendi için tedavi olması gerek diye düşünüyorum ama bu süreçte de eşi destek olmalı. Benimde yakın bir arkadaşımda var bu rahatsızlık dediğiniz gibi drama haline getirip sürekli insanlar beni idare etsin diye beklerse bu sıkıcı bir hal olabilir ama dönem dönem atarlar sırasında da destek olabiliriz diye düşünüyorum. Konu sahibi tabi kendi penceresinden baktığı içinde olabilir ama adamı boğuyormuş gibi bir algı oluşturmadı bende. Bilmiyorum kendi bakış açınızla haklısınız ama buradaki kilit nokta bence rahatsızlığın suistimal edilip edilmemesi. Benim eşim böyle bir dönem geçirse destek olurdum suistimal edilmediğim sürece

Genişletmek için tıkla...