Birini seviyorum ama beni istemiyor.. Ne yapacagimi bilmiyorum cünkü dayanamiyorum buna..
Nerden baslasam ki.. O kadar karisik, bi o kadar sacma, bi o kadar ilginc seyler yasandi ki. Ben yabanci dilimi gelistirmek icin bi siteye üye olmustum. Pratik yapmak icin. Orada karsima cikti, "ben fransizim" dedi. Zaten ben de fransadan gercek bi fransiz ariyodum. Biz bi saat kadar konustuktan sonra bana, "benim fransa vatandasligim var ama aslinda türküm", dedi. Bu sekilde iletisime basladik. Ben fotografini gördüm ama kendim cesaret edemedim fotograf göndermeye. Acikcasi kendimi biraz kilolu buluyordum, hala da öyle buluyorum. Onu begendim, konustukca birbirimizden etkilendik, ben asik oldum, o da cok fazla etkilenmisti, söylüyordu ve belliydi. 3 ay gecti, ben hala kendimi gösteremedim. Sonra yanima geldi (ben yurtdisinda yasiyorum), ben gelme, kendimi görüsmek icin hazir hissetmiyorum dememe ragmen. Bu arada kizlar ben o sirada ciddi anlamda depresyon geciriyodum, kendime güvenim vs. hic ama hic yoktu, aslinda hala da söz konusu o olunca kendime güvenim yok gibi. Bulundugum ülkeye geldi, 4 gün kadar kaldi ve ben onunla görüsmeye gitmedim. Biliyorum bu cok kötü birsey, ancak beni begenmeme ihtimali bütün cesaretimi aliyodu ve onu tamamen kaybetme korkusu cok büyüktü. Büyük hayal kirikligiyla türkiyeye döndü. Ama bi sekilde konusmayi sürdürdük, ayri kalamiyoduk cünkü. Sürekli konusuyorduk diyebilirim. Ben ona depresyonumdan falan bahsetmeye basladim. Biz, inanilir gibi degil ama, tam 2 sene araliklarla, görüsmeden konustuk. Araliklarla, cünkü ben hep uzaklasmaya calistim ondan, hatta numarami degistirdim. Gidip türkiyede dedemi bulmus, "yardim edin en azindan bi kere görüselim" demis. Bunu duyunca ben ona kendi icimde daha da baglandim, cünkü dedemi bulmasi hic kolay bisey degildi, zaten baska sehirde kaliyor. Herneyse, tekrar iletisime gectim onunla. Ve tekrar iletisime gectikten 3 ay kadar sonra, kendisi bicak gibi kesti benimle konusmayi. Ben tabii mahvoldum, cünkü yavas yavas türkiyeye gelip onunla görüsme planlari yapiyodum, tüm korkularima ragmen. Ama bana inancini yitirmis, gelmeyecegime inandigi icin ve belki de baskasiyla, ya da baskalariyla görüsmeye basladigi icin, benimle hic bi sekilde konusmuyodu. Böylelikle 4 ay hic konusmadik. Bu 4 ayda cok kötü zamanlar gecirdim psikolojik olarak, depresyonum hatsafhaya ulasti ve bu sayede antidepresan kullanmaya basladim. Ara ara ona sitemkar mesajlar atiyordum, ne kadar kötü hissetigimi yaziyordum ama asla cevap vermiyodu. 4 ayin sonunda aradim ve bir ay sonra türkiyede olucam dedim. Böylelikle tekrar benimle konusmaya basladi. Sanki o 4 ay hic ara vermemisiz gibi, ayni sicaklik, ayni duygularla konustuk. Ve ben türkiyeye geldim. Burdan sonrasi cok kötü.. Devamini yarin anlaticam, gercekten uykusuzluktan hic halim yok, ve bu konu beni ruhsal anlamda cok yoruyor. Yarin devamini anlaticam. Tek bildigim, onu deli gibi seviyorum, deli gibi istiyorum. Hayatimda ilk kez birine karsi böyle hissediyorum.
Nerden baslasam ki.. O kadar karisik, bi o kadar sacma, bi o kadar ilginc seyler yasandi ki. Ben yabanci dilimi gelistirmek icin bi siteye üye olmustum. Pratik yapmak icin. Orada karsima cikti, "ben fransizim" dedi. Zaten ben de fransadan gercek bi fransiz ariyodum. Biz bi saat kadar konustuktan sonra bana, "benim fransa vatandasligim var ama aslinda türküm", dedi. Bu sekilde iletisime basladik. Ben fotografini gördüm ama kendim cesaret edemedim fotograf göndermeye. Acikcasi kendimi biraz kilolu buluyordum, hala da öyle buluyorum. Onu begendim, konustukca birbirimizden etkilendik, ben asik oldum, o da cok fazla etkilenmisti, söylüyordu ve belliydi. 3 ay gecti, ben hala kendimi gösteremedim. Sonra yanima geldi (ben yurtdisinda yasiyorum), ben gelme, kendimi görüsmek icin hazir hissetmiyorum dememe ragmen. Bu arada kizlar ben o sirada ciddi anlamda depresyon geciriyodum, kendime güvenim vs. hic ama hic yoktu, aslinda hala da söz konusu o olunca kendime güvenim yok gibi. Bulundugum ülkeye geldi, 4 gün kadar kaldi ve ben onunla görüsmeye gitmedim. Biliyorum bu cok kötü birsey, ancak beni begenmeme ihtimali bütün cesaretimi aliyodu ve onu tamamen kaybetme korkusu cok büyüktü. Büyük hayal kirikligiyla türkiyeye döndü. Ama bi sekilde konusmayi sürdürdük, ayri kalamiyoduk cünkü. Sürekli konusuyorduk diyebilirim. Ben ona depresyonumdan falan bahsetmeye basladim. Biz, inanilir gibi degil ama, tam 2 sene araliklarla, görüsmeden konustuk. Araliklarla, cünkü ben hep uzaklasmaya calistim ondan, hatta numarami degistirdim. Gidip türkiyede dedemi bulmus, "yardim edin en azindan bi kere görüselim" demis. Bunu duyunca ben ona kendi icimde daha da baglandim, cünkü dedemi bulmasi hic kolay bisey degildi, zaten baska sehirde kaliyor. Herneyse, tekrar iletisime gectim onunla. Ve tekrar iletisime gectikten 3 ay kadar sonra, kendisi bicak gibi kesti benimle konusmayi. Ben tabii mahvoldum, cünkü yavas yavas türkiyeye gelip onunla görüsme planlari yapiyodum, tüm korkularima ragmen. Ama bana inancini yitirmis, gelmeyecegime inandigi icin ve belki de baskasiyla, ya da baskalariyla görüsmeye basladigi icin, benimle hic bi sekilde konusmuyodu. Böylelikle 4 ay hic konusmadik. Bu 4 ayda cok kötü zamanlar gecirdim psikolojik olarak, depresyonum hatsafhaya ulasti ve bu sayede antidepresan kullanmaya basladim. Ara ara ona sitemkar mesajlar atiyordum, ne kadar kötü hissetigimi yaziyordum ama asla cevap vermiyodu. 4 ayin sonunda aradim ve bir ay sonra türkiyede olucam dedim. Böylelikle tekrar benimle konusmaya basladi. Sanki o 4 ay hic ara vermemisiz gibi, ayni sicaklik, ayni duygularla konustuk. Ve ben türkiyeye geldim. Burdan sonrasi cok kötü.. Devamini yarin anlaticam, gercekten uykusuzluktan hic halim yok, ve bu konu beni ruhsal anlamda cok yoruyor. Yarin devamini anlaticam. Tek bildigim, onu deli gibi seviyorum, deli gibi istiyorum. Hayatimda ilk kez birine karsi böyle hissediyorum.
Son düzenleme: