Ben de dahil olmak üzere hemen hemen herkesin halet-i ruhiyesi şuan böyle emin olun yalnız değilsiniz. Büyük bir psikolojik buhrana sürüklendik dünyaca ve ülkece. İyice izole olduk kendi içimize çekildik, soyutlandık bir çok şeyden, kaosu güllerle karşılayamamak şu dönemde normal bir homo sapiens davranışı olsa gerek. Psikolojimizin bozulmaması mantıksız olurdu. Şimdilik sanırım sağlığımızın yerinde olduğunu bilip bunun için minnet duymamız, şükretmemiz bile bizi mental olarak sağlam tutabilir. Kendi durumumuzu yüceltip başkalarının ne sıkıntıları var diyip onların acıları üzerinden demogoji kasmak veya kendimizi bu şekilde rahatlatmak değil tabi ki demeye çalıştığım sadece dünya döndükçe ve hayatta oldukça, bu hayat da bize bahşedilmişse eğer mücadelenin bitmediğini, her şeyin gelip geçici olduğunu, bir gün sağlığımızın bile bu halde kalmayacağının farkında olmak şuanki dertlerimizi göz ardı edebilmemize yardımcı olabilir diye düşünüyorum.
Son 2 yılda bende anksiyete geliştirdim mesela, hala tıbbi bir tedavi görmemeye direniyorum ve ara ara gelen anksiyete atakları oluyor cidden delirtiyor beni ama günün sonunda şunu diyorum : " Peki ne oldu, ya da en kötü ne olabilir? Öldün mü, hayır. Ölecek misin bundan? Hayır." Belki de çok sağlıksız bir telkin yöntemi bilmiyorum ama kötü olan psikolojimi anlık da olsa rahatlatmaya yardımcı oluyor.
Neticede yaşam bizim vücudumuzda, bizle ancak bize rağmen devam ettiği sürece direnmemiz gerekiyor. Dile kolay belki söylemek ya da kelin merhemi olsa kendi başına sürermiş de diyebilirsiniz; moralinizi bozmayın demem belki bir şey ifade etmeyecek de olabilir, şunu bilin her şey geçecek.
Bu zor günlerde nasılsın demeyen insanın sesini iyi günde bile duymak istemem
. Oğlumu evde oyalıyor olmak hergün daha zor olmaya başladı
