Hanımlar merhaba,
Size bir sıkıntımdan bahsetmek ve sizin çözüm önerilerinize kulak vermek istiyorum..
Ben 21 yaşındayım, bu yaşıma kadar sıkıntılar çektim, hala da problemlerim var...Manevi diyelim biz ona(hayır aşk acım falan değil, daha ciddi şeyler..)
Bu sıralar sanırım bilinç altım döküyor bazı şeyleri, sürekli sinir halindeyim. Hani regl dönemi yaklaşır da sinirli/asabi olunur ya. Aynen öyle...
İnsanlar bana zıt bir şey söyleseler anında parlıyorum, rüyamda bile insanlarla tartışıyorum, en sakin olduğum yer burası öyle deyim.
Evde olduğum için en çok ailemle çatışıyorum haliyle, ayrıca alttan ders aldığım için okulun yaz kursuna ve dershaneye de gidiyorum ama çoğunlukla evdeyim.
Size en basitinden bir örnek vereyim, dün bize komşu geldi, annem bir kahvemi iç tutsak güzel yapıyor dedi. Bakkala gidip süt ve kahvenin yanına mini çikolatalardan aldım. Eve geldim ha şimdi yapayım derken ocak çalışmadı, uğraştım uğraştım yok çıtlamıyor. Annemi çağırdım bana söylendi, ama kendi de yakamadı. Elektirikli çakmak kısmı bozulmuş. Komşudan çakmak aldık. Hadi o da halledildi. Bu sefer de kahvenin yerini bulamadım. Öyle iki bakınıp yok demedim, bayağı didikledim mutfağı öyle çağırdım annemi. Hakkaten kahve de sıkıntı bir yerdeymiş, annem de zor buldu. Yani benim kahve ancak 20 dakikada oldu. Ama güzel de yaptım, komşu çok beğendi vs.
Bugün kuzenim geldi, annemle yine atıştım başka sebepten, benden bahsediyor daha doğrusu şikayet ediyor cık cık tutsak bir kahveyi yapamadı diye laf arasında.
Sinirlendim anne ocak çalışmıyordu ya dedim, sen de çalıştıramadın ya, bakkala gidip geldim ya. Daha ordan söyleniyor. Ben yine sinirlendim sesimi yükselttim. (kötü bir şey söylemiyorum sadece ses yükseliyor bayağı)
Bir başka örnek, kardeşim bana şunu yap dediği zaman sen bana emir veremezsin diye parlıyorum.
Kardeşim küçükken bir yaramazlık yaptığında ben suçlanırdım, tutsak sen nasıl görmedin sen nerdeydin tarzında.Hala öyle bir şey olur evde, suçlusu kesin benim. Ben nerdeydim.
Tartıştığım zaman anlaşılmazsam ve üstelenirse bağırıyorum, çünkü karşımdaki çoktan bağırmış oluyor. Daha sonra da sinirden ağlıyorum bir şeyleri yere fırlatıyorum.
Tabi ki halime üzülüyorum bir kadına bağırmak ses yükseltmek yakışmıyor. Dışarıdaki hayatımda bu kadar değilim, evde daha çok. Ya da dışarıda bu kadar tartışmaya girmedim henüz.
Psikologdan randevu aldım, o zamana kadar bir çözüm istiyorum sizden.
Uzun oldu, hakkınızı helal edin.
Not: annemle birbirimizi seviyoruz, her anne-kız gibi. Bu sıralar normal değilim sadece...
Size bir sıkıntımdan bahsetmek ve sizin çözüm önerilerinize kulak vermek istiyorum..
Ben 21 yaşındayım, bu yaşıma kadar sıkıntılar çektim, hala da problemlerim var...Manevi diyelim biz ona(hayır aşk acım falan değil, daha ciddi şeyler..)
Bu sıralar sanırım bilinç altım döküyor bazı şeyleri, sürekli sinir halindeyim. Hani regl dönemi yaklaşır da sinirli/asabi olunur ya. Aynen öyle...
İnsanlar bana zıt bir şey söyleseler anında parlıyorum, rüyamda bile insanlarla tartışıyorum, en sakin olduğum yer burası öyle deyim.
Evde olduğum için en çok ailemle çatışıyorum haliyle, ayrıca alttan ders aldığım için okulun yaz kursuna ve dershaneye de gidiyorum ama çoğunlukla evdeyim.
Size en basitinden bir örnek vereyim, dün bize komşu geldi, annem bir kahvemi iç tutsak güzel yapıyor dedi. Bakkala gidip süt ve kahvenin yanına mini çikolatalardan aldım. Eve geldim ha şimdi yapayım derken ocak çalışmadı, uğraştım uğraştım yok çıtlamıyor. Annemi çağırdım bana söylendi, ama kendi de yakamadı. Elektirikli çakmak kısmı bozulmuş. Komşudan çakmak aldık. Hadi o da halledildi. Bu sefer de kahvenin yerini bulamadım. Öyle iki bakınıp yok demedim, bayağı didikledim mutfağı öyle çağırdım annemi. Hakkaten kahve de sıkıntı bir yerdeymiş, annem de zor buldu. Yani benim kahve ancak 20 dakikada oldu. Ama güzel de yaptım, komşu çok beğendi vs.
Bugün kuzenim geldi, annemle yine atıştım başka sebepten, benden bahsediyor daha doğrusu şikayet ediyor cık cık tutsak bir kahveyi yapamadı diye laf arasında.
Sinirlendim anne ocak çalışmıyordu ya dedim, sen de çalıştıramadın ya, bakkala gidip geldim ya. Daha ordan söyleniyor. Ben yine sinirlendim sesimi yükselttim. (kötü bir şey söylemiyorum sadece ses yükseliyor bayağı)
Bir başka örnek, kardeşim bana şunu yap dediği zaman sen bana emir veremezsin diye parlıyorum.
Kardeşim küçükken bir yaramazlık yaptığında ben suçlanırdım, tutsak sen nasıl görmedin sen nerdeydin tarzında.Hala öyle bir şey olur evde, suçlusu kesin benim. Ben nerdeydim.
Tartıştığım zaman anlaşılmazsam ve üstelenirse bağırıyorum, çünkü karşımdaki çoktan bağırmış oluyor. Daha sonra da sinirden ağlıyorum bir şeyleri yere fırlatıyorum.
Tabi ki halime üzülüyorum bir kadına bağırmak ses yükseltmek yakışmıyor. Dışarıdaki hayatımda bu kadar değilim, evde daha çok. Ya da dışarıda bu kadar tartışmaya girmedim henüz.
Psikologdan randevu aldım, o zamana kadar bir çözüm istiyorum sizden.
Uzun oldu, hakkınızı helal edin.
Not: annemle birbirimizi seviyoruz, her anne-kız gibi. Bu sıralar normal değilim sadece...