Ben kendimi bildim bileli hiç sakin bir insan olamadım ne yazık ki, önce zor geçen bir çocukluk, erken başlayan bir iş hayatı, sorunlu bir evlilik, ikiz doğum ve yalnız büyütülen çocuklar, hayatım hep yalnız ve mücadele içinde geçti, geçmeyen sadece öfkelerim, özellikle reglime yakın dahada çekilmez olduğumun farkındayım, bir zamanlar çok sinirli olan eşim bile çok sakin bir insan oldu ve artık o benden korkmaya başladı ama asıl üzüldüğüm çocuklarım, ilk önce güzellikle anlatıyorum, anlamıyorlar iki, üç derken artık bağırmaya başlıyorum ve sonrasında büyük bir vicdan azabı çekiyorum, oysa onlar benim yaşam kaynağım ne kadar isterdim ,sakin sabırlı birazda vurdumduymaz bir anne olmayı ama yapamıyorum işte, Dr.a gittim, gizli şeker çıktı, tiroid falan yok, psikoloğada eşim götürmüyor oysa ben gitmek istiyorum. Bir çözümü olan lütfen bana da söylesin. Ya değilse artık başedemiyorum.