ailem dısında kimsem yok , kpss icin gittigim kurs var orada arkadaslar var tabi ama hicbiriyle sinavdan sonra gorusmeyecegim yani hepsi samimiyetsiz geliyor , hayatimda bir tek sevgilim var onlada cok tartısıyoruz, hayatimda ondan baska kimsem olmadigi icin (aslinda onun arkadaslari var onlarla baya samimiyim ama sevgilimle ayrilsak muhtemelen hicbiriyle gorusmem) kisacasi benim cevrem herseyim bu sevgilim uzerine kurulu , tartıssak ben haklı olsam bile ayrilmamak icin ben ozur diliyorum , sinav yuzumden cikip sosyallesemiyorum da , zaten para da sıkıntı ,aile evinden de bunaldim ailem cok baskici (dindarlar , hem anne hem baba tarafi akrabalari dahil , sülalede bi bası acık ben varim siz dusunun) yani aile evinden memlekete kafa dağitmaya gideyim desem akrabalarin yanina gidince ruhum daraliyor kendimi asiri kotu hissediyorum cunku sadece din konusuyorlar (kapan baskilari vs) kisaca cok yalnizm , isin en sıkıldıgım kısmı , sevgilimin ailesi icen biri , kısaca rahat bi aileye sahip guzel bi arkadas ortamina sahip bizden bi tık gelirleri daha iyi , yani ayrilsam ben uzulucem ona bise olmaz ayrica cokda seviyorum yani , oyle pat diye ayrilamam bide sey psikolojisindeyim ailem baskici oldugu icin kimse beni kabul etmez ama bu cocuk etti bundan ayrilirsam kimseyi bulamam psikolojisinden cikamiyorum. (Sevgilim ailemin baskici oldugunu da biliyor)evlenmek istesek babam asla icen bir aileye vermez beni (bende iciyorum ama gizli) , kisaca napicam artik ?