Bu sefer kapıdan çıkarken çok kararlı çıktım. geri döndürülmeyi durdurulmayı beklemeden. Ağladım ama ağlayamadım. İçimde bir yer acıdı ama çok acımadı. Ben çok yorulmuşum. Yıllarca ben olamamaktan, alttan almaktan, taviz vermekten, sürekli boşanmayı düşünüp bir türlü becerememekten. Yaşama karşı yalnız durmayı unutmuşum. O beni alıp bırakmadan nasıl gideceğimi otobüse nasıl nereden bineceğimi unutmuşum. Ben ne severdim ne yer ne içerdim kimle gezer kimle mutlu olurdum unutmuşum. O benden bambaşka bir ben yaratmış ve bunu öyle usulce öyle sinsice yapmış ki benliğimi, cesaretimi, özgüvenimi kaybetmişim. O'na her şeyimle öyle yaslanmışım ki nasıl dik durulur unutmuşum. Bu sefer ben gerçekten gitmişim. Sevgim yıpranmış, ben yıpranmışım, ruhum yorulmuş benim.
Geri dönsem yine aynı girdaba girsem nefes alamam. İstemiyorum... en baştan kavgalar, en baştan yitirdiklerim... Bu yazıyla evlilik hayatıma veda ediyorum. Uzun zamandır iyi gitmeyeni bitiriyorum. Kangren olmuş kolu kesmek gibi. Artık eskisi gibi olamayacaksın. Kendi kolundan vazgeçeceksin etinden canından... Ama mecbursun başka türlüsü ölüm. Sinsi acılı yavaş bir ölüm...
Bir daha eski ben olamayacağım o umutlar o heyecanlar bana ait olmayan başka bir geçmişte kaldı sanki. Yeni birini hayatıma alma düşüncesi bile korkunç. Birini baştan tanımak ne sever ne sevmez öğrenmek senden sakladıklarını keşfetmeye çalışmak tenini tanımak hatta mesajlaşmak sınırlar koymak özgürlükler çizmek... ahh düşüncesi bile korkunç. Ama yalnız kalmaktan sevememekten en çokta sevilememekten korkuyorum. Ne olursa olsun beni kollarına alıp bebeğiymiş gibi bıkmadan usanmadan en yalansız sevgisiyle sarıp sarmalamasını özlemekten tüm bunları başka bir tende bulamamaktan korkuyorum. Ben yalnızlıktan ve sevgisizlikten ölümüne korkuyorum.
Değişmeseni bekledim. hep bekledim. ve hep dedimki insanlar değişmez sadece değişmiş gibi yapar ama yinede bekledim. Dedimki sabır evlilikte mutluluğu getirir. Ama yoruldum be... acaba boşansam değişir miydi diye pişman olur muyum dedim. Zamanla iyiye gidermiydi dedim ama çok yoruldum. O değişene kadar ben kendimden vermekten yoruldum hemde değişmeyeceğini bile bile... İyiye giden en ufak kıpırtıya bakıp ahh dedim oluyor bak bugün dünden iyi. Ama yarını bekleyecek gücüm kalmadı. Aşk yetmiyor. Yeter zannediyorsun ama yetmiyor.
Nasıl yaptınız? Boşnan kadınlar bunları nasıl aştınız. Bu yolda sapmadan tökezlemeden nasıl yürüdünüz. Bana da ışık olun lütfen. Çok ihtiyacım var... Hemde çok...
cundagg
çok akıcı. Roman tarzında anlatmışsın. Daha uzun olsaydı hiç sıkılmadan okurdum kesinlikle. 
. Aynaya baktığında ben ne kadar güçlü bir kadınım ki, boyun egmiyorum yanlış giden şeye ve bosaniyorum ,de. Tek celsede boşandım, 40'i çıkınca annem pasta yaptı, ufledim. Yeniden doğuşumu kutladik. Bir de moral veren insanları tut yanında, çok konuşan olacak. Boşver hepsini, önüne bak. Mahkemeden çıktığım saatte bir üniversitenin yüksek lisans mülakatina girdim, 2.olarak kazandım, okumak yeniden, beynimi yoğun şeylerle meşgul etmek bana çok iyi geldi. En yakin dostum psikolog,aklına iyi anılar gelecek, sana yaşattığı kötü şeyleri yaz ve oku, iyi anlar aklına gelince demisti. Sana yaptığı kötülükleeri de hatırla, güzel an'lari hatirlarken. Sonra başka hatıralar eklenecek,başka insanlarla. İyiki bosanmisim. 26 yaşında çok gençtim. Şimdi 31 yaşında istediğim kişi ile evliyim ve bebek bekliyorum. Kötü günleri ardında birakmazsan güzel günlere kosamaZsin .
güçsüz değiliz sadece bastırılmış gücümüzü açığa çıkarmak için bir ışığa ihtiyaç var. Herşey güzel olacak demeye geldim 
