Yalnızlıktan ben de hoşlanırım ve ben de son sınıf öğrencisiyim. Benim insanlar hakkındaki görüşlerim üniversiteye gelince değişti. Maşallah yani insanların nasıl iki yüzlü olduklarını, ne kadar kolay ve rahat bir şekilde yalanlar söylediklerini, verdikleri sözleri tutmadıklarını, bugün canım dediklerinin ertesi gün kuyusunu kazdıklarını, ilişkilerini çıkar üzerine kurduklarını gözlerimle kanlı canlı gördüğüm için görüşlerim değişti. Ben de pek olumlu düşünemiyorum. Hele ki biri bana bir yanlış yapsın veya bir insanın yanlışını göreyim, kesinlikle o insanın düzeleceğine inanasım gelmiyor mesela. Samimiyetini kaybetti mi kaybediyor yani, eskiden insanlara şans verirdim ama şimdi vermiyorum. Çok şükür bana çok ciddi bir yanlış yapılmadı, benim canımı çok yakmadılar çünkü ben izin vermedim ama insanların canlarının nasıl yandığını gördüm açıkçası. Ve bu durumda bana dokunan yok deyip geçemiyorum çünkü benim gözümde, benim yanımda başkasının dedikodusunu yapan insan başkasına da benim dedikodumu yapıyordur, buna eminim. Ama hayat devam ediyor ve insanlara güvenmek zorundayız. Kimse kimseyi bağrına bassın demiyorum ama bi şekilde güvenmek zorundayız yani. Benim tavsiyem, siz güçlü olabildikten sonra kimse sizi üzemez ve kıramaz. Tüm kalbimizle sevmemiz gereken insan sayısı çok çok az ve öyle de olmalı bence. Benim hayatıma ciddi anlamda dahil ettiğim insan sayısı çok azdır ve ben mutluluğumu, kafa rahatlığımı buna borçluyum diyebilirim.