Masanizda oturup bos bos etrafa bakiyormussunuz. Bunun yerine calissaniz belki afakanlar basmazMerhabalar,
ben aylardır işe gitmiyorum. Sürekli raporluyum. Rahatsızlığım da işe gitmeyı istememek. Doktora da söyledim asla gitmek istmediğimi, kalbimin şıkıştığını. İş yerimden nefret ediyorum resmen.
Daha geçen gittim, sadece iki gün dayanabildim. Ertesi hafta yine rapor aldım. Ayaklarım geri geri gidiyor derler ya, aynen öyle.
Geçen sefer iş yerinde bulunduğumda (almanya da devlet dairesinde memurum) kendi kendime sordum neden bu kadar nefret ettiğimi. Gayet normal bir ofis ortamı, herkesin işi gücü belli, öyle sürekli karışan, can sıkan bir amirim de yok. Sadece biraz gıcık ve laf sokmayı seven biri.
Bilmiyorum neden gitmek istemediğmi. Bazen şımarıklık yaptığımı düşünüyorum. Çok güzel ve rahat bir işim var, neden kendimi oraya adapte edemiyorum. Masamda oturduğumda boş boş etrafa bakıp “ben neden burdayım? Ben burda napıyorum ya?” diye soruyorum kendime sanki başka bişey yapmam gerekiyormuş gibi.
Çok sıkıldım bu durumdan. Her rapor bitmeden kendime diyorum “işe gideceksin” diye, işe gidenlere imreniyorum ama sabah olduğunda iş yerine haber verip gelemediğimi söylüyorum.
Artık onlar beni işten çıkarsınlar istiyorum, sorumluluk benden gitsin.
Ben niye böyleyim ya?31 yaşındayım ve 10 senedir hep belediye/devlet dairelerinde çalıştım. Noldu bana?
Rapor alıp evde yatınca kime veya neye ne faydanız oluyor?
Burda insanları eleştirmek doğru değil çünkü bazı insanların yapısı bu şekilde dünde bir konu okumuştum benzer bir olaydı bu yapı malesef değişmiyor bir yakın arkadaşım vardı aynı iş yerinde çalışıyorduk mesela izin günümüz mesaj atıyordu su kadar saat sonra iş başı yapcaz resmen ağlama krizlerine giriyordu hep şuan evde olsaydım böyle yapardim diye bütün gün bunu hayal ederdi hep mutsuzdu malesef yıllarca hep böyleymiş belki destek alabilirsiniz ama içinizden gelen buysa ne yazık ki geçmiyor bazı insanlar bu şekilde doğru yada yanlış demek mantıklı gelmiyor banaMerhabalar,
ben aylardır işe gitmiyorum. Sürekli raporluyum. Rahatsızlığım da işe gitmeyı istememek. Doktora da söyledim asla gitmek istmediğimi, kalbimin şıkıştığını. İş yerimden nefret ediyorum resmen.
Daha geçen gittim, sadece iki gün dayanabildim. Ertesi hafta yine rapor aldım. Ayaklarım geri geri gidiyor derler ya, aynen öyle.
Geçen sefer iş yerinde bulunduğumda (almanya da devlet dairesinde memurum) kendi kendime sordum neden bu kadar nefret ettiğimi. Gayet normal bir ofis ortamı, herkesin işi gücü belli, öyle sürekli karışan, can sıkan bir amirim de yok. Sadece biraz gıcık ve laf sokmayı seven biri.
Bilmiyorum neden gitmek istemediğmi. Bazen şımarıklık yaptığımı düşünüyorum. Çok güzel ve rahat bir işim var, neden kendimi oraya adapte edemiyorum. Masamda oturduğumda boş boş etrafa bakıp “ben neden burdayım? Ben burda napıyorum ya?” diye soruyorum kendime sanki başka bişey yapmam gerekiyormuş gibi.
Çok sıkıldım bu durumdan. Her rapor bitmeden kendime diyorum “işe gideceksin” diye, işe gidenlere imreniyorum ama sabah olduğunda iş yerine haber verip gelemediğimi söylüyorum.
Artık onlar beni işten çıkarsınlar istiyorum, sorumluluk benden gitsin.
Ben niye böyleyim ya?
