Goji'cim seni anlıyorum. Evinizde annen yokken yapsa belki tölere edilebilir bir şeydi ama etrafta aile de olsa üçüncü kişilerin olması gerçekten yapılan davranışı değerlendirirken insanı etkiliyor.
Eşinin davranışı elbetteki normal değil bak asla onu savunmuyorum ama o kendine göre normalleştirmiş ve bunun için daha kötüsünü yapmıyorum gibisinden haklı sebepler çıkartmış. Beni yanlış anlama lütfen, durum gereği ne kadar hassas olduğunun farkındayım ama onun davranışını, bunalmış olmasını kendi üzerinden değerlendirme.
Hamilelikte ne kadar bizim hormonlarımız değişiyorsa onların da psikolojisi değişiyor.
Ne kadar isterlerse istesinler. Hem ister istemez isteklerinin gerçek olması sonucu bir boşluğa düşüyorlar hem de gelecek sorumluluktan etkileniyorlar. Erkekler isteklerinin sonucu kendi bedenlerinde ve ruhlarında gerçekleşmediği için bu süreci bizim kadar iyi anlayamıyor. Inan bana %90'ı böyle. Çaktırmasalar bile hepsi içinde babalık sürecine dair bir şey yaşıyor. Boş gebelik geçiriyorlar resmen.
Vallahi ne yalan söyleyeyim ben bazen kendime tahammül edemiyorum şu aralar. Eşim bi' yerlere gitse hiç problem etmem. Ooo ev bana kaldı, o zaman dans diye sevinirim yemin ediyorum. Bayramda annesine gitmesini teklif ettim, gitmedi de.
Etrafımda bunun geçici bir durum olduğunu söyledikleri için durmuyorum üzerinde.
Bak geçenlerde n'oldu hattâ. Eşimin meslektaşları bize oturmaya geldi. Onlarda da kadın ikinci çocuğu istiyor ama adam istemiyor. Sebep? İlk hamileliğin 5. ayında evden kovmuş kadın eşini. Yüzünü görmeye tahammül edemiyormuş. Doğum anında karşı karşıya gelince adama yeniden aşık oldum resmen, nasıl yaptım tüm bunları diye kendime kızdım dedi kadın. :)
Yanisi hamilelik kendi içinde zaten oldukça karmaşık bir süreç. Karar vermek için doğumdan sonrasını bekle bence de.