- 7 Eylül 2018
- 529
- 1.596
- 63
Merhabalar, herkese iyi bayramlar diliyorum...
Çok detaylandırmak istemiyorum ama ailemle aynı evde yaşamak gerçekten beni hayattan kopma noktasına getiriyor.
Değersiz hissetme, sözlü şiddet, sanki fiziksel şiddete hakları varmış ama inisiyatif kullanıp da “dövmüyormuş” tavırları, itip kakma tartaklanma(nitekim yine fiziksel şiddet), her türlü her yere ama heeeer yere edilen küfür, köle muamelesi, pislikleri, yemek temizlik yükünün bende olması aşçı muamelesi görmem ve daha sayamayacağım birçok şey...
Dışarıda o kadar değer gören o kadar sevilen bir insanım ki, evime gelmek istemiyorum. Kendimi sorguladım ben belki yol açıyorumdur gördüğüm muameleye diye ama diyorum ya dışarıda herkes evdekilerin tam zıttı.
Kimi insan dışarıya iyi olur evinde çekilmez, acaba öyle miyim diye de çok düşündüm. Ama evdeki gibi davranıyorum diğer insanlara?
Sorun bunlarda bundan eminim ve ne yazık ki gerçekten çıkar yol bulamıyorum...
O kadar değer gördükten, kıymetli saygın insanlarla birarada olduktan sonra, akşam eve gelip “aşağılıkça” muamele görmem çok yıpratıcı.
Ayrı eve çıkmak, yalnız yaşamak çok isterim. Ama gelin görün ki ya hırsız girerse, ya evde tek kalınca korkarsam diye düşünüyorum. Korkuyorum...
Hayatıma giren insanlardan ciddiye giden ilişkilerim oldu, tamam dedim kurtuluyorum. Ama bunlardan da beter bir hayat bekliyordu beni. Kuyruğu kıstırıp vazgeçtim.. doluya tutulmak istemiyorum çünkü..
Şehirdışında bir bölüm yazayım dedim e keyfi bölüm mü okunur?
Tüm çevrem burada şehirdışı düşünemem.
Hocalarımdan biri yalnız yaşıyor. Giderlere ortak olup beraber yaşamayı teklif etsem absürd olur mu?
kaç yaşınızda hangi koşullara sahipken ayrı eve çıktınız? Yalnız yaşamanın zorlukları/ avantajları neler? Nelere dikkat etmeliyim? Böyle bir karar aldıysan şu şu şartlara sahip olduktan sonra evini ayır diyeceğiniz şeyler neler? Mesela birikim yap diyecekseniz ki muhakkak dersiniz, bu birikim ne kadarlık bir birikim olmalı?
Kimseyi sıkmak istemezdim bu kadar uzun yazıp, ama gerçekten her akşam sinir krizi geçiriyorum. Çok yıprandım. Daha kısa ifade edemedim kendimi. Kusura bakmayın lütfen.
Çok detaylandırmak istemiyorum ama ailemle aynı evde yaşamak gerçekten beni hayattan kopma noktasına getiriyor.
Değersiz hissetme, sözlü şiddet, sanki fiziksel şiddete hakları varmış ama inisiyatif kullanıp da “dövmüyormuş” tavırları, itip kakma tartaklanma(nitekim yine fiziksel şiddet), her türlü her yere ama heeeer yere edilen küfür, köle muamelesi, pislikleri, yemek temizlik yükünün bende olması aşçı muamelesi görmem ve daha sayamayacağım birçok şey...
Dışarıda o kadar değer gören o kadar sevilen bir insanım ki, evime gelmek istemiyorum. Kendimi sorguladım ben belki yol açıyorumdur gördüğüm muameleye diye ama diyorum ya dışarıda herkes evdekilerin tam zıttı.
Kimi insan dışarıya iyi olur evinde çekilmez, acaba öyle miyim diye de çok düşündüm. Ama evdeki gibi davranıyorum diğer insanlara?
Sorun bunlarda bundan eminim ve ne yazık ki gerçekten çıkar yol bulamıyorum...
O kadar değer gördükten, kıymetli saygın insanlarla birarada olduktan sonra, akşam eve gelip “aşağılıkça” muamele görmem çok yıpratıcı.
Ayrı eve çıkmak, yalnız yaşamak çok isterim. Ama gelin görün ki ya hırsız girerse, ya evde tek kalınca korkarsam diye düşünüyorum. Korkuyorum...
Hayatıma giren insanlardan ciddiye giden ilişkilerim oldu, tamam dedim kurtuluyorum. Ama bunlardan da beter bir hayat bekliyordu beni. Kuyruğu kıstırıp vazgeçtim.. doluya tutulmak istemiyorum çünkü..
Şehirdışında bir bölüm yazayım dedim e keyfi bölüm mü okunur?
Tüm çevrem burada şehirdışı düşünemem.
Hocalarımdan biri yalnız yaşıyor. Giderlere ortak olup beraber yaşamayı teklif etsem absürd olur mu?
kaç yaşınızda hangi koşullara sahipken ayrı eve çıktınız? Yalnız yaşamanın zorlukları/ avantajları neler? Nelere dikkat etmeliyim? Böyle bir karar aldıysan şu şu şartlara sahip olduktan sonra evini ayır diyeceğiniz şeyler neler? Mesela birikim yap diyecekseniz ki muhakkak dersiniz, bu birikim ne kadarlık bir birikim olmalı?
Kimseyi sıkmak istemezdim bu kadar uzun yazıp, ama gerçekten her akşam sinir krizi geçiriyorum. Çok yıprandım. Daha kısa ifade edemedim kendimi. Kusura bakmayın lütfen.