27 yaşındayım muhtemelen buraya yazanların yaşı benim kadar yada benden bir kaç yaş küçük yada büyüktür ama okurken annem geldi aklıma, annem yazmış sanki bunları...
Bende boşanmış bir ailenin çocuğuyum, babam evlenene kadar bizimle bikaç haftada bir hafta sonu görüşürdü, yazın 15 gün yanına alırdı... onunla her buluşmaya gittiğimizde kardeşimle ben utanırdık sanki yabancıymış gibi onunla gezerdik piknik yapardık yada restorana gidip bişeyler yerdik, geri dönme saatimiz geldiğinde bu defa içimizi bi hüzün kaplardı ,kardeşimle ben sessizleşirdik...
Babam evlendikten sonra bizimle ilişkiyi kesti aramalar seyrekleşti, bir ihtiyacımız olduğunda yok demeye başladı. böyle böyle büyüdüm. evlenmeden önce tam 10 yıl ne gördüm ne sesini duydum. eşim istemeye geleceğinde haber vermiş dayım, babam çıkageldi, yaşı ilerlemiş ama hala çok yakışıklıydı, görüntüsünü bile unutmuştum nerdeyse, çok farklı göründü gözüme. ona görede biz çok büyümüş ve değişmiştik. Bize bakamadı mahcup mahcup oturdu. heryerine baktım ayaklarına koluna,kaşlarının modeline, heryerini belli etmeden inceledim. hatta benim bazı fiziksel özelliklerimin aynısının ondan olduğunu gördüm.Şaşırdım. Erkek kardeşim hiç konuşmadı sadce oturup onu izledi.
Bu kaosta büyüyen çocuk nasılsa şimdi öyleyim. Ayda yılda bir arıyorum yeni yeni, sesini duyup kapatıyorum teli. Fakat herşey için çok geç. Çok geç.
klava:
