Ben birisiyle bir ilişkiye başladım. Bu kişi resmen hayallerimin erkeği diyebilirim size. Yakışıklı bakımlı çok iyi okullarda okumuş güvenilir. Kendisinden görür görmez etkilendim. Aradığım kişiyi bulduğumu düşündüm. Ama ilişkimiz hiç öyle olmadı.
Erkek arkadaşımı çok seviyordum ama artık seviyor muyum bilmiyorum. Beraber sosyal medyalarımızı kapattık, bu sorun değildi. İnstagram şifremi bile vermiştim, sakladığım hiçbir şey yoktu. Whatsappımı kontrol ediyor, onu da ben verdim al bak dedim, artık her gün girip bakıyor kimle konuşuyorum diye.
Beni hiçbir erkekle görüştürmüyor, konuşturmuyor. Zaten çevresinde pek erkek olan birisi değilim, iki üç tanıdığım vardır. Onlarla da konuşmamı istemediğini söyledi. Giyimime kusamıma karışmıyor ama gün içinde hiçbir erkekle konuşmama izin vermez (gerekmedikçe) birisine gidip nasılsın bile dememeliyim ona göre.
Şimdilerle çalışmak için kütüphaneye gitmemi bile istemiyor. Evden çıkma evde calıs diyor. Evde çalışamıyorum. Derslerim kötüye gidiyor. Bana her tartışmamızda ayrılmak istediğini söylüyor, hakaretler ediyor. Tüm kadınlar gibi sen de oro*psun gibi şeyler. Ruh hastasısın diyor, toksiksin.
Davranısları beni çok üzüyor ben de sinirlenmeye başlıyorum ama asla ne hakaret ediyorum ne de onu tehdit ediyorum ayrılalım diye. Kalbimi kırıyor hakaret ettikçe. Onu artık seviyor muyum bilmiyorum. Evden markete marketten eve gidiyorum. Arkadaşlarımla bir yerde oturup bir şey içmeme bile karışıyor. Durmadan arayıp neredesin diyor, beni kimlerle aldatıyorsun diyor. Her gün sabahın köründe arayıp uyandırıp evde misin diyor.
Daha önceki ilişkimde bulunduğum kişi bu kişi kadar mükemmel değildi, beni sevmiyordu da. Eski sevgilisini unutamamıştı. Ama ben onu çok sevmiştim. Ondan ayrılmıştım ama ona aldığım doğum günü hediyesini bile saklamıştım, 1 sene sonra verdim kendisine. O derece sevdim ve unutmadım. Hep içimde bir pismanlık oldu eğer ilişkiye devam etseydim kızı unutur beni sever miydi diye. Onun için çabalamadım çok pişmanlık yaşadım. Beni sevmeyen birisi için çabalamak istemedim.
Bu ilişkimdeki karşımdaki kişiye hayranım. Çok zeki, başarılı, yetenekli, eğlenceli, yakışıklı. Böyle bir insan tanımadım hayatımda, gözümdeki en mükemmel/mükemmele yakın kişi. Tüm sorun durmadan beni kısıtlaması ve baskılaması. Ona hayranım ama bana o kadar kötü davranıyor ki bazen artık onu pek sevemiyorum gibi. Karşımda bana güvenmeyen bir erkek var. Sanki sevdiği kişi ben değilim, beni kontrol etmeyi seviyor. Hep kontrol edebileceği birisini aramış gibi. Konuşuyorum ben böyle birisiyim değişmeyeceğim diyor.
Ayrılamıyorum. Neden ayrılamadığımı bilmiyorum. Özlüyorum, onun gibisini bulamayacağımı da biliyorum ama dönme sebebim bu değil. Ne kadar yakısıklı zeki mükemmel de olsa bunları aramadığımı fark ettim. Sevilmek istiyorum, inciltilmeden. Kalbim çok kırık.
Evet ilişkime güncelleme geldi.
Açıkcası başlarda her şey iyi başlamıştı. Bu manyaklıkları ilişkinin başlarında yapmıyordu. Sanırım ben ona bağlanana kadar gerçek yüzünü sakladı. Ya da böyle olması için bağlanması gerekiyordu. Ben de onu kaybetmek istemediğim için de hayatıma karışmasına izin vermeye başladım. Bana güvenirse her şey çözülür sandım. Güvenmesi için çabaladım.
Zaten bu şekilde bir baba tarafından yetiştirilmistim. Bu çocuğun yaptığı kısıtlamalar benim zaten büyüdüğüm şeydi. En iyi bildiğim erkek, babam, böyle birisiydi. Sorun da buydu, tüm bu baskıları "kaybetme korkusundan doğan sevgi" sandım. Meğer ben babamın bana gösterdiği kaybetme korkusu ve kısıtlamalara "sevgi" demişim. "Oraya gitme, bunu yapma, bunla görüşme, bunu giyme biri bir şey yapar. " Bir kere daha anladım, ailemizin her davranışı bizim bugünkü kararlarımızı etkiliyor.
İlişkinin sonunda kişinin eski sevgilisini unutamadığına tanık oldum. Tüm o "beni aldatacaksın" kaygıları, meğer 3 yıl önceki ilişkisindeki kadını unutamadığı içinmiş. Kız bunu aldatmış.
Spotifyda bir playlist yapmış biz beraberken, playlistin ismini de kızın adı koymus. Herkese gizli bir playlist. Çocuğun bilgisayarını kullanmıs olmasam göremem.
Görünce sinirlendim, ayrılmak istediğimi söyledim, ondan nefret ettiğimi söyledim, bana sinirlendi, ve vurdu.
Açıkcası pek güzel bir kadın değilim. Pek ilgi göremedim erkeklerden. Belki de beni sevdiğini sanmıştım birisinin.
Ailesine yaptığı şeyi söyleyip ayrıldım. Ama intikam için yapmadım, o da vardı belki, ama asıl düşündüğüm tek şey onun tehlikeli birisi olduğuydu. Bir gün kızı olduğunda karısı olduğunda onlara şiddet uygulamasından korktum. Sanırım başka bir kadın bunu yaşasın istemedim. En azından ailesi bilsin istedim. Böyle bitti.
Ben şimdi tedavi alıyorum. Ailemle başlayan ilişkimle devam eden kısıtlamaları aslında hala kendi kendime uyguladığımı fark ettim. Özgüvenimi toplamak için de bazı işlemler yaptıracağım. Çirkin bir kadınım diyip geçiyordum. Kendimi değersiz sevilemez hissediyorum. Kendimi güzel hissedemiyordum. Çoğu zaman ne yapsam ne giysem olmuyor gibi geliyordu. Umarım hayatımda yeni bir döneme başlarım. Kendimi beğeneceğim ölçüde güzelleşmek istiyorum.