Babalar hep çocuklarinin yaninda olmaz mi? Onlari koruyup kollamaz mi bütün kötülüklerden ? Kanayan yaralarini sarmaz mi? Siginacak liman yaslanacak omuz degil midir babalar? O kadar hissizim ki ona karsi. Nefret doluyum ve bu nefretim gun gectikce artiyor. 20 yasindayim bu yasima kadar cektigim butun sıkıntıların sebebi o . Cocuklugumu yasayamadim onun yuzunden .. Gencligimi de yasayamiyorum . Hep onun yanlislarini duzeltmekle gecti hayatim. Annemi o kadar cok uzdu ki. Artik annemin cektigi sıkıntılara dayanamiyorum . Her gece yine bugun oldugu gibi oturup agliyorum uyuyamiyorum. Bu adamda hic vicdan denen bisey yok. Bir baba başı sıkışınca terkedecegini soyler mi ailesini esini cocuklarini? Buna nasil hakki olabilir ? Bu adam hep bunla tehdit ediyor bizi. Ya sen nasil diyebilirsin bunu nasil ben gidecegim bunaldim sizden diyebilirsin hic mi utanmazsin? Sorsaniz yasimi bilmez benim kardeslerimin yasini bilmez kacinci sinifa gittigimizi bilmez... umrunda degil... 2 sene once sigaraya basladim, 6 ay once alkol kullanmaya basladim. Elimde darmadagin bi hayat var iste. Daha anlatamadigim o kadar cok sey var ki ... yaptiklari yuzunden insan icine cikamiyorum kendimden bile nefret ediorum boyle bi babam oldugu icin utaniyorum. Yine de icim sizliyor onun icin bile aci cekiorum biri annem biri babam ortada kaldim . Annemi o kadar borcun icine soktu bazen okulu birakip calismayi dusunuorm. Alti yirtik ayakkabiyla okula gidiyorum arkadaslarim gibi hergun çeşit çeşit kiyafetler giyemiyorum. Her gece her gece bu dusuncelerle boguluyorum bazen defolup gitmek istiyorum sıkıldım mutlu insan rolünü oynamaktan.
Son düzenleme: