Baba ve bebek ilişkisi

gulendam_34 · 22 Aralık 2022

Fulya OZGURLER .!.:
Yapamam deyip çekiliyor kenara. İlaçlarını verir misin diyorum veremem ben dökerim diyor. Kesinlikle dökme saçma işlerine de burun kıvıran biri değilimdir kirlensin önemli değil derim bebeğim kendi yer içer düşünün mutfağın halini. Her bir şey söylediğimde artık çekinir oldum çünkü öf öf demesinden bıktım

öff desin dinlemeyin onu gurur yapmayın
ben yaptım pişman oldum sonra bıraktım yapmayı :)

işi gücü bırakacağınızı söyleyin mahsus "hem erkek hem kadın olmak hemde full bebeğe bakma zor" diyin
siz işteyken kim bakıyor

KirazHanim · 22 Aralık 2022

Fulya OZGURLER .!.:
Merhaba,
Eşimle birbirimizi severek evlendik, o 34 ben 26 yaşındaydık. Eşimin yakın arkadaşları çocuk sahibiydi, hep “ben 40 yaşında mı baba olacağım” şeklinde sitemlerde bulunurdu. Yakın arkadaşlarının çocuklarıyla nasıl oyunlar oynadığını onlara nasıl hediyeler aldığını gördükçe çok iyi bir baba olacağının hayallerini kurardım. Evlendikten 8 ay sonra hamile kaldım ve çok şükür sağlıkla oğlumuzu kucağımıza aldık.
İlk 3 ay oğlum çok zor bir bebekti, bana aşırı düşkündü ve kesinlikle benden başkasını kabul etmiyordu. Özellikle babasını reddediyor, onun kucağına geçtiğinde deli gibi ağlıyordu. 3. Aydan sonra meme reddi başladı, daha hırçın ve daha zor bir döneme girdik, babasıyla iyice uzaklaştı. 6 aylık olana kadar benden başka kimsede durmuyor kimseyi kabul etmiyordu. Bu süreçte ben bitmiştim, tükenmiştim, ne kadar yıprandığımı siz anneler çok iyi anlarsınız.
Bu süre içindeki en büyük problemimiz eşimin hiçbir şekilde bebekli hayata dahil olamaması. Bebeğimizin de onu itmesi ile kendini hepten geriye attı. Bebeğin altını veya üstünü değiştirmiyor, onunla oynamıyor, ben söylersem rica minnet kucağına alıyor veya ilgileniyormuş gibi yapıyor, seviyor ama sevgisini fiziksel olarak dile getirmiyor. Bebeğim şu an 11 aylık, neredeyse yaşına girecek fakat bu durum halen değişmedi. İşten eve geliyor, eline telefonu alıyor, tv açıyor, bebekle yine ilgilenmiyor. Haftasonları benim tatilim gözüyle bakıyor, yine ilgilenmiyor. Ben söylersem öfleyerek pöfleyerek bir şeyler yapıyor ama ilgisiz olduğu o kadar belli ki çocuk da anlıyor, onunla oynamak istemiyor. Bu konudaki rahatsızlığımı dile getirince abarttığımı söylüyor, tartışıyoruz ve geriliyoruz. Bu süreçten nasıl çıkacağız, ne yapacağız hiç bilemiyorum.
Ben de çalışıyorum, kliniğim var ve tüm gün hastalarla uğraşıyorum, eve geldiğimde kolumu kaldırmayı bırakın konuşacak halim kalmıyor fakat ev işi, çocuk, bir sonraki günün klinik işleri yine bende. Ne eve ne bebeğe yardımcı oluyor, kırk yılda bir yaptığı bir şeyi öne sürüyor biraz yardımcı olsan dediğimde de. Hiç böyle biri değildi, nasıl böyle olduk ve nasıl yoluna sokacağız, yoluna sokabilecek miyiz hiç bilemiyorum.
Sizler bu süreçleri nasıl yönettiniz?

eşim kızımın doğumunda tüm evrelerde yanımdaydı, en başından en sonuna kadar, bir nevi doulalığımı yaptı..
sonrasında da hastanede üçümüz kaldık, sabaha kadar uyumadı, gözünü bir an olsun beşikten ayırmadı, sonraki günlerde de kızımız 1 aylık olana kadar hep göğsümüzde sırayla uyuttuk... saatlerce kıpırtısız durdu o şekilde.. ben emzirmeye kalktığımda benimle kalktı, hiç bişey yapamazsa ayağıma çorap giydirdi, sırtıma battaniye örttü.. hep sorumluluk aldı, hiç kaçmadı, hala aynı şekilde davranıyor.. ben hiç sen yapamazsın edemezsin diyerek almadım elinden kızı, altını da değiştirdi, yalnız da kaldı bi kaç saat, hala geceleri benden çok kalkıyor...

kızım şimdi 20 aylık, en çok babasıyla eğleniyor, işten eve geldiğimizde önce babasını görüyor...

bence eşinize kesin tavrınızı koyun, oğlanı tek başına kendiniz yapmadınız.. anneler biraz kendini geri çeksin, eşiniz mecbur kalsın...

bide tavsiye kullanıcı adınızı değiştirin...

gulendam_34 · 22 Aralık 2022

Fulya OZGURLER .!.:
Bizim dezavantajımız anneanne ve babaannenin yakınımızda olması. Eşim onlara çok güveniyor, en ufak şeyde annemleri çağır diyor sıyrılıyor işin içinden. Ortadan kaybolmam mümkün olmuyor banyonun kapısında bekliyorlar oğlumla çıkayım diye Yok, kolaya alışınca işler hep böyle ilerliyor bana kalırsa

benim eşimin benzeri
büyük kızımızda eşimiz anne baba eltim kaynım vs kalabalıktık
her sıkıştığında ya annesine ya eltime vermeye çalışırdı

gerçi benimki oyun vs oynardı yalan değil

küçük kızımda kimse yoktu mecbur alıştı

eline verin çocuğu benim bir markete gitmem lazım diyin
uydurun bişey hiç beklemeden çıkın
öyle öyle mecbur alışacak

tontriko · 22 Aralık 2022

Bazen cidden @Ferhans a hak veriyorum..bu gibi durumlarda cocuk sadece annenin gibi dolayisiyla anneye butun yuk.

Ne saniyordu babaligi ajeba

o kucucuk bebek agzi var dili yok, iyi babalik sadece hediye almak oyun oynamak mi? Cok yanlis anlamis o zaman..elde gordugun seylerden ibaret degildir cocuk.. iyi babaysa sorumluluk alsin..

suuuuuuu · 22 Aralık 2022

Fulya OZGURLER .!.:
Merhaba,
Eşimle birbirimizi severek evlendik, o 34 ben 26 yaşındaydık. Eşimin yakın arkadaşları çocuk sahibiydi, hep “ben 40 yaşında mı baba olacağım” şeklinde sitemlerde bulunurdu. Yakın arkadaşlarının çocuklarıyla nasıl oyunlar oynadığını onlara nasıl hediyeler aldığını gördükçe çok iyi bir baba olacağının hayallerini kurardım. Evlendikten 8 ay sonra hamile kaldım ve çok şükür sağlıkla oğlumuzu kucağımıza aldık.
İlk 3 ay oğlum çok zor bir bebekti, bana aşırı düşkündü ve kesinlikle benden başkasını kabul etmiyordu. Özellikle babasını reddediyor, onun kucağına geçtiğinde deli gibi ağlıyordu. 3. Aydan sonra meme reddi başladı, daha hırçın ve daha zor bir döneme girdik, babasıyla iyice uzaklaştı. 6 aylık olana kadar benden başka kimsede durmuyor kimseyi kabul etmiyordu. Bu süreçte ben bitmiştim, tükenmiştim, ne kadar yıprandığımı siz anneler çok iyi anlarsınız.
Bu süre içindeki en büyük problemimiz eşimin hiçbir şekilde bebekli hayata dahil olamaması. Bebeğimizin de onu itmesi ile kendini hepten geriye attı. Bebeğin altını veya üstünü değiştirmiyor, onunla oynamıyor, ben söylersem rica minnet kucağına alıyor veya ilgileniyormuş gibi yapıyor, seviyor ama sevgisini fiziksel olarak dile getirmiyor. Bebeğim şu an 11 aylık, neredeyse yaşına girecek fakat bu durum halen değişmedi. İşten eve geliyor, eline telefonu alıyor, tv açıyor, bebekle yine ilgilenmiyor. Haftasonları benim tatilim gözüyle bakıyor, yine ilgilenmiyor. Ben söylersem öfleyerek pöfleyerek bir şeyler yapıyor ama ilgisiz olduğu o kadar belli ki çocuk da anlıyor, onunla oynamak istemiyor. Bu konudaki rahatsızlığımı dile getirince abarttığımı söylüyor, tartışıyoruz ve geriliyoruz. Bu süreçten nasıl çıkacağız, ne yapacağız hiç bilemiyorum.
Ben de çalışıyorum, kliniğim var ve tüm gün hastalarla uğraşıyorum, eve geldiğimde kolumu kaldırmayı bırakın konuşacak halim kalmıyor fakat ev işi, çocuk, bir sonraki günün klinik işleri yine bende. Ne eve ne bebeğe yardımcı oluyor, kırk yılda bir yaptığı bir şeyi öne sürüyor biraz yardımcı olsan dediğimde de. Hiç böyle biri değildi, nasıl böyle olduk ve nasıl yoluna sokacağız, yoluna sokabilecek miyiz hiç bilemiyorum.
Sizler bu süreçleri nasıl yönettiniz?

Ben şu yardımcı olmuyor bakış açısına sahip olduğunuz sürece hiç bi şeyin değişmeyeceğini düşünüyorum. Emzirmek hariç bebek, ev her konuda ortaksınız ama aslında siz de böyle düşünmüyorsunuz ki yardım istiyorsunuz.
Benim de 16 aylık bi bebeğim var kocamın işten gelip tvye oturduğunu hayal bile edemiyorum

ipek2890 · 22 Aralık 2022

Fulya OZGURLER .!.:
Duruyor duruyor inanın bırakın kendi kendine de oynuyor ağzı var dili yok çocuğun, kendi içinden gelmediği için öfkeleniyorum benim bir şeyler yapmama gerek kalmaması gerekmiyor mu bu durumun babalar evlatlarıyla nasıl ilgilenmek istemez

Yani ilgilenmesi gerek tabii ama büyük çoğunluk eşiniz gibi sorumlukugu sadece maddi ihtiyaç karsilama sanıyor

QueenGenepil · 22 Aralık 2022

Eşiniz ne işle meşgul? Mesleği ne?

kucukpisi · 22 Aralık 2022

çok tanıdık geldi... çocuğunuz büyüdüğünde ki çok değil, babasını itmeye devam edecek. sürekli onu dürtecek... ozaman kafasına dank etmeye başlayacak. 6 yaş civarı da iyice hissettirecek. babasına kalk iş yap diyecek... ona karşı çok sinirli olacak... sadece onu kullanacağı zaman iyi davranacak... o hatasını emin olun ozaman anlayacak...

bizde aynı sizinki gibi oldu...

iş buyurun... net, sinirli olmayan tavırla... iş buyurun...olmazsa biz gibi olursunuz :KK53:

Honkiponkitorino · 22 Aralık 2022

Elinizden geleni yapmışsınız geriye ufak çaplı bir kriz yaşamanız kalmış. Patlatın bi kriz şöyleee içinizden geleni haykıra haykıra söyleyin üstünede bir daha çocuğa eline bile sürmeni istemiyorum diyin ayrı odalara geçip oğlunuzla takılın tavrınızı koruyun. Ozaman belki hop o benimde çocuğun noluyor falan der.

Cev2020 · 22 Aralık 2022

Icimden gelmiyor çok ağır bir cümle. Neden gelmiyor diye sorduğunuzda ne cevap veriyor? Sizde çalışıyormuşsunuz buna rağmen size yardımcı olmaması kabullenilmez bjr şey. Bence siz şöyle bir tepki koyun benim de Icimden yemek yapmak, temizlik yapmak, ütü yapmak gelmiyor. Oğlumu çok özlüyorum onunla oynamak istiyorum. Ya yardımcı tutalım ya da ev işlerini sen yap diyin. Vaktinizi de çocuğunuza harcayın. Bence çocukla ilgilenmesi için zorlamayın. İçinden gelmiyorsa zorlamak bana iyi fikir gibi gelmiyor. Ama sizin tavrınız bana çok yumuşak geldi. Ben çocuklar icin kariyerime ara verdim. 2 senedir evdeyim o halde eşim çocukla ilgilenmese hele ki Icimden gelmiyor gibi bir cümle duysam tepkim çok sert olur. Herkesin çocuğuna karşı sorumluluklarını yerine getirmesi lazım. Baba olarak eşinizin de günde en az 1 saat kendini vererek oğlunuzla oynaması lazım. Eğer laftan anlayan bir insansa çocuklar baba ilişkisinin nasıl olması gerektiğini anlatan kaliteli yayınlar okutabilir veya izletebilirsiniz.

sonistasyonasti · 22 Aralık 2022

merhabalar, birebir aynı olmasa da eşimle benzer sorunları yaşadım ve yaşamaktayım malesef. yedi aylık bir kızım var benim de. sadece ev düzeni ve bebekten sonraki kopukluklar dışında da sorunlarımız var ve bu nedenle aile danışmanlığı alıyordum dönem dönem. doğumdan sonra anca geçen hafta görüşebildim danışmanla. ve söyledikleri beni aydırdı, bebeğin her şeyine dört dörtlük yetebilmemiz, ağlamasından bile hangi derdi olduğunu çözebilmemiz, babada ağlarken bizde şak diye susması, yüzümüze bir bakış atar atmaz gülücükler saçması zaten içgüdüsel bir hissiyata sahip olmadıklarından dolayı eşlerimizdeki yetersizlik hissini körüklüyormuş ve bu yüzden daha da evin dışına kaçmalarına veya bu yetersizlik hislerini öfkeye inada vs. dönüştürerek dışavurmalarına neden olabiliyormuş. ben öğretmenim, eşim esnaf mesela, taaa buradan gelen bir aşağılık hissi de bu yetersizlik hissiyle çarpışıyor olabilirmiş. bilmiyorum ben açık görüşlü biriyim, bir konuda eksik veya hatalı olursam bunu dile getirmekten ve düzeltmekten hatta bunun için yardım talep etmekten de gocunmam. erkeksel bir şey de olabilir bu durumlar. yani danışmanımın söyledikleri doğru ve gerçek olsa da bana anlamsız geldi. belki size de bir ışık tutar diye paylaşmak istedim.

ManzaramDeniz · 22 Aralık 2022

flyylf .!.:
11 aydır denemediğim yöntem kalmadı, kesinlikle 1 gün iyiyse ertesi gün eskiye dönüyor. İçinden gelmiyormuş öyle söylüyor. Biraz büyüdüğünde daha faklı vakit geçirecekler eminim ama şu süreçte beni çok yalnız bırakıyor.

11 aylık en tatlı zamanları yahu.Benim eşim çıldırıyor çocukları için.Bazen öğle paydosunda gider özledim der sever.
İnsalalh değişir.yazik yavrum ya az ilgilense etse..

Rosalind Franklin · 22 Aralık 2022

flyylf .!.:
11 aydır denemediğim yöntem kalmadı, kesinlikle 1 gün iyiyse ertesi gün eskiye dönüyor. İçinden gelmiyormuş öyle söylüyor. Biraz büyüdüğünde daha faklı vakit geçirecekler eminim ama şu süreçte beni çok yalnız bırakıyor.

Esinizin yetiskin bir erkek ve bir baba oldugunu gerekirse cinnet gecirerek, sizden ve oglundan mahrum birakarak ogretmelisiniz. 'Icimden gelmiyor' diye bir cumle kurmaya hakki olmadigini bilmeli. Calisiyorsunuz, ev isi sizde, cocuk sizde...Esiniz beyler evde kose yastigi islevi mi goruyor?

dogadostupanda · 22 Aralık 2022

flyylf .!.:
Büyüdükçe geçirdikleri süre, paylaşımları artar diye umuyorum. Şu an küçük olduğu için ilgilenemiyor diye düşünmeye çalışıyorum sonuçta babası ne kadar uzak durabilir diyorum ama çok yorucu bir süreçten geçiyorum ben de katlanamıyorum artık bu umursamaz tavırlara.

Zaman gectikce aralarindaki uçurum artacaktir. Erkeklere farkettirmeden is yaptirmak lazim, konusunca anlamiyorlar. Karisik oldu farkindayim. Hadi sen bulasiklari topla, ben camasirlari asayim. Cocukla ilgilen yemek yapayim. Bu odayi sen süpürür musun, ben iceriyi sileyim seklinde isleri kitleyeceksiniz. Sonra "ellerine saglik, tertemiz olmus, yoruldun demi kiyamam, sen olmasan cok yorulurdum" seklinde yikama yağlama kismi ve kapanış.

akba988 · 22 Aralık 2022

Çok kolay bir yolu var. Alacaksınız karşınıza, herşeyle ben ilgileneceksem senin ne işin var bu evde diyeceksiniz? Bana yardımın olmayacaksa kapıyı biliyorsun diyeceksiniz.

Firdevs Yoreoglu · 23 Aralık 2022

Doğurduğum çocuğu babası içimden gelmiyor deyip sevmeyecek? O adamdan soğur ve boşardım. Ne demek çocuğunu sevmemek içinden gelmemek? Sevse içinden gelirdi demek ki sevmiyo. Öyle insanı da ben sevmem.

Sade frappe · 12 Ocak 2023

Kafasikarisikbirisi .!.:
Bunu izletin belki şok etkisi yapar ve ona çocugun onu sevdigini ona ihtiyacı oldugunu anlatın ufak ufak aradaki bagı güçlendirmeye çalışın eşiniz tek başına beceremiyorsa oturup beraber çocukla oynayın zamanla yalnız kalmaya da alışırlar bide gergin bir şekilde degil sakince

Valla bu videoyu izlettikten sonra da hala ilgisizliğine ve tepkisizliğine devam ediyorsa daha da düzelmez bence. Baba olmadığım halde oturup ben bile ağladım o hayal ettiğim çocuğa :KK43:

Oscarcollerde · 12 Ocak 2023

flyylf .!.:
Merhaba,
Eşimle birbirimizi severek evlendik, o 34 ben 26 yaşındaydık. Eşimin yakın arkadaşları çocuk sahibiydi, hep “ben 40 yaşında mı baba olacağım” şeklinde sitemlerde bulunurdu. Yakın arkadaşlarının çocuklarıyla nasıl oyunlar oynadığını onlara nasıl hediyeler aldığını gördükçe çok iyi bir baba olacağının hayallerini kurardım. Evlendikten 8 ay sonra hamile kaldım ve çok şükür sağlıkla oğlumuzu kucağımıza aldık.
İlk 3 ay oğlum çok zor bir bebekti, bana aşırı düşkündü ve kesinlikle benden başkasını kabul etmiyordu. Özellikle babasını reddediyor, onun kucağına geçtiğinde deli gibi ağlıyordu. 3. Aydan sonra meme reddi başladı, daha hırçın ve daha zor bir döneme girdik, babasıyla iyice uzaklaştı. 6 aylık olana kadar benden başka kimsede durmuyor kimseyi kabul etmiyordu. Bu süreçte ben bitmiştim, tükenmiştim, ne kadar yıprandığımı siz anneler çok iyi anlarsınız.
Bu süre içindeki en büyük problemimiz eşimin hiçbir şekilde bebekli hayata dahil olamaması. Bebeğimizin de onu itmesi ile kendini hepten geriye attı. Bebeğin altını veya üstünü değiştirmiyor, onunla oynamıyor, ben söylersem rica minnet kucağına alıyor veya ilgileniyormuş gibi yapıyor, seviyor ama sevgisini fiziksel olarak dile getirmiyor. Bebeğim şu an 11 aylık, neredeyse yaşına girecek fakat bu durum halen değişmedi. İşten eve geliyor, eline telefonu alıyor, tv açıyor, bebekle yine ilgilenmiyor. Haftasonları benim tatilim gözüyle bakıyor, yine ilgilenmiyor. Ben söylersem öfleyerek pöfleyerek bir şeyler yapıyor ama ilgisiz olduğu o kadar belli ki çocuk da anlıyor, onunla oynamak istemiyor. Bu konudaki rahatsızlığımı dile getirince abarttığımı söylüyor, tartışıyoruz ve geriliyoruz. Bu süreçten nasıl çıkacağız, ne yapacağız hiç bilemiyorum.
Ben de çalışıyorum, kliniğim var ve tüm gün hastalarla uğraşıyorum, eve geldiğimde kolumu kaldırmayı bırakın konuşacak halim kalmıyor fakat ev işi, çocuk, bir sonraki günün klinik işleri yine bende. Ne eve ne bebeğe yardımcı oluyor, kırk yılda bir yaptığı bir şeyi öne sürüyor biraz yardımcı olsan dediğimde de. Hiç böyle biri değildi, nasıl böyle olduk ve nasıl yoluna sokacağız, yoluna sokabilecek miyiz hiç bilemiyorum.
Sizler bu süreçleri nasıl yönettiniz?

İnanmıyorum bide çalışıyorsun. Bu tamamen haksızlık. Adam hiç keyfinden ödün vermiyo.

Sorun baba bebek ilişkisi değil bence. Madem çocuk sana düşkün. Kalksın bi işin ucundan tutsun. Sende bebekle ilgilen. Benim oğlumda bana çol düşkün ama eşim işten gelirkem seveceği bişeler alır. Haftasonu gezdirir. Hiç vazgeçmez kendini sevdirmeye çalışmaktan. Çalıştıgım zamanda oldu. Benden çok o bakardı vslla

isiklararasindaa · 12 Ocak 2023

flyylf .!.:
Merhaba,
Eşimle birbirimizi severek evlendik, o 34 ben 26 yaşındaydık. Eşimin yakın arkadaşları çocuk sahibiydi, hep “ben 40 yaşında mı baba olacağım” şeklinde sitemlerde bulunurdu. Yakın arkadaşlarının çocuklarıyla nasıl oyunlar oynadığını onlara nasıl hediyeler aldığını gördükçe çok iyi bir baba olacağının hayallerini kurardım. Evlendikten 8 ay sonra hamile kaldım ve çok şükür sağlıkla oğlumuzu kucağımıza aldık.
İlk 3 ay oğlum çok zor bir bebekti, bana aşırı düşkündü ve kesinlikle benden başkasını kabul etmiyordu. Özellikle babasını reddediyor, onun kucağına geçtiğinde deli gibi ağlıyordu. 3. Aydan sonra meme reddi başladı, daha hırçın ve daha zor bir döneme girdik, babasıyla iyice uzaklaştı. 6 aylık olana kadar benden başka kimsede durmuyor kimseyi kabul etmiyordu. Bu süreçte ben bitmiştim, tükenmiştim, ne kadar yıprandığımı siz anneler çok iyi anlarsınız.
Bu süre içindeki en büyük problemimiz eşimin hiçbir şekilde bebekli hayata dahil olamaması. Bebeğimizin de onu itmesi ile kendini hepten geriye attı. Bebeğin altını veya üstünü değiştirmiyor, onunla oynamıyor, ben söylersem rica minnet kucağına alıyor veya ilgileniyormuş gibi yapıyor, seviyor ama sevgisini fiziksel olarak dile getirmiyor. Bebeğim şu an 11 aylık, neredeyse yaşına girecek fakat bu durum halen değişmedi. İşten eve geliyor, eline telefonu alıyor, tv açıyor, bebekle yine ilgilenmiyor. Haftasonları benim tatilim gözüyle bakıyor, yine ilgilenmiyor. Ben söylersem öfleyerek pöfleyerek bir şeyler yapıyor ama ilgisiz olduğu o kadar belli ki çocuk da anlıyor, onunla oynamak istemiyor. Bu konudaki rahatsızlığımı dile getirince abarttığımı söylüyor, tartışıyoruz ve geriliyoruz. Bu süreçten nasıl çıkacağız, ne yapacağız hiç bilemiyorum.
Ben de çalışıyorum, kliniğim var ve tüm gün hastalarla uğraşıyorum, eve geldiğimde kolumu kaldırmayı bırakın konuşacak halim kalmıyor fakat ev işi, çocuk, bir sonraki günün klinik işleri yine bende. Ne eve ne bebeğe yardımcı oluyor, kırk yılda bir yaptığı bir şeyi öne sürüyor biraz yardımcı olsan dediğimde de. Hiç böyle biri değildi, nasıl böyle olduk ve nasıl yoluna sokacağız, yoluna sokabilecek miyiz hiç bilemiyorum.
Sizler bu süreçleri nasıl yönettiniz?

Merhaba, oncelikle bir sey nasil baslarsa oyle gider. Bazen aldigimiz egitimlerin, yaptigimiz basarili islerin arkasinda ufaliyoruz. Terzi kendi sokugunu dikemezmis ya, aynen oyle.

Esimle kizimizi dogdugundan beri evhamli olmama ragmen beraber baktik, her seyiyle ilgilendi. Ona firsatlar verdim. Emzirirken bebekle anne arasinda muthis bir bag oluyor, bu yuzden bebek sizden baskasinda rahat hissetmiyor. 3 aylikti kizim emmeyi birakti, neler yaptim emsin diye ama olmadi. Tamamen mamaya gectim. Esimle bastan beri baktik, nobetleserek. O cok uzun vardiyeli calismasina ragmen buyuk bir askla bakti kizimiza. Bunu gorev edindik. Kv cok yakin, bir sey oldugunda en basta annemle annen yardim eder vs gibi konular gecince ben serit cektim.

Bu bizim cocugumuz, omur boyu biz ilgilenecegiz. Ne kadar erken sorumluluk almaya calisirsak bebegimizde bize adapte olur, diyerekten bir temel attik daha kizim 5, 6 gunluktu. Su an 17 aylik. Belli yeme icme, uyuma rituelleri var. Esimde bunlari gayet tabi biliyor. Geldi mi cocukla ilgilenirken ben islerimi hallediyorum, yemek vs hazirliyorum once kizimi yediriyorum, sonra biz yiyoruz. Cocukla oynamak, illa aktivitelere bogulmak degil bence. Cocuklar sevgi istiyorlar. Ne oyuncak ne de baska bir sey. Sadece saf sevgi. Ve bunu cok iyi hissediyorlar.

Bu esinizin icinde yoksa ne yazik ki yazdiginiz gibi her seyi yapmaniza ragmen adamda tik yok. Sizde habire motora baglamis gibi sunu yapar misin eder misin dedikten sonra yapmasi da bir mana ifade etmiyor.

Yapilmasi gereken belli. Ciddi bir konusma yapip cocukla alakali is bolumu yapin. Biz esimle ne kadar yorgun olursak olalim bir araya gelince ben giydirip altini aliyorum, esim yediriyor, oyuncaklariyla oynarken ona eslik ediyor vs. Oyle aktivitelere bogulmuyoruz ama kizim sevgiyi cok hissediyor. Kim gorse diyor cok sevildiginden midir nedir, kendi de cok cok sevgi dolu. Herkese cabuk isinan, iliman bir karakteri var. Bence bunda anne babanin rolu buyuk.

Stresli, mutsuz, asiri yorulmus yipranmis bir anneden cocuk negatif enerji aliyor. Mutsuz, hircin oluyor.

Tam tersi. Mutlu, problemlerini cozebilen, yorulsa bile esiyle bu paylasimi yaptigi icin yuku daha hafif olan annelerinde cocuklari daha mutlu, atilgan, asiri sosyal ve sevecen oluyorlar.

Uzun oldu kusura bakmayin, birde sanirim doktorsunuz, ya da dis hekimi. Klinigim var deyince oyle anladim. Esinizinde sizin kadar yorucu bir isi var mi? Ne alaninda calisiyor?

Baba ve bebek ilişkisi

inanmak yolun yarısıdır :)

08.04 🌏

inanmak yolun yarısıdır :)

Rabbim sana emanetiz...

Aktif Üye

Popüler Üye

Popüler Üye

Hayata inat gülümse...

Dedim olabilir ♌️🪄✨

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !

Aktif Üye

Guru

Popüler Üye

Nirvana

Guru

Sen Bihter Ziyagilsin aptallık etme!

Popüler Üye

Ben gurbette değilim. Gurbet benim içimde

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

Benzer Konular