Ne güzel babaanneler var. Benim babaannem vefat edeli 3,4 ay oluyor sanırım. En son 2006 senesinde gördüm. Beni hiç sevmedi, neden bilmiyorum. Gerçi kimseyi sevmezdi. Bayramlarda arardım, adımı söylememe rağmen beni tanımazdı.
Onun aksine, anneannem ben 9 yaşındayken vefat etti. Çok küçüktüm, nasıl hatırlıyorsun hala nasıl üzülüyorsun diyenler çok oldu ama mıh gibi aklımdadır o tombik yanakları, dizine oturur yanaklarını sündürürdüm, uzun etek giyerdi eteğinin altına girer bacaklarını gıdıklardım.
Annemden hiç farkı yoktu gerçekten, annem benim için ne yapıyorsa anneannem de öyle yaklaşırdı.
Hala otobüste orda burda yaşlı teyzeleri görünce gözlerim dolar, neden anneannem yaşamadı neden hayatta değil diye, hep anarım şimdi anneannem olsa böyle yapardı şunu giyerdi şunu derdi...
54 yaşında anneannem vefat etti, annem de 48 yaşında vefat etti.
Şimdi evlendim, bebeğimi bekliyorum.
Anneannem hep erkek torun istermiş, hiç yok çünkü ailede, benim oğlum olacak. Nasıl üzülüyorum, anneannem olsa ne sevinirdi nasıl severdi onu gözünden sakınırdı diye.
Annemde aynı şekilde hep erkek çocuk istedi, sonra onun yaşı geçince erkek torunum olursa saçlarını şöyle kestiririm onunla şuralara giderim koluma takar gezerim diye hayal kurardı.
Ne anneannem ne annem bunları gördü.
Babaannem torununun torununu bile gördü ama, hayatı boyunca kimseye sevgi beslemedi.
Mekanı cennet olsun babaannenizin.