- 25 Mart 2012
- 18.080
- 43.186
- 798
abimle konulmayı denedim ama hiç bir yardımda bulunmadı. keşke sırtımı dayayabileceğim biri olsaydı onunla yuva kurma ümidiyle de olsa dayanırdım ama kimsem yok kendimi berbat hissediyorum. durumumu kimseye de anlatamıyorum çünkü kimse benim böyle bir sıkıntımın olduğunu tahmin edemez. çünkü iş yerimde mevki olarak çok iyi bir yerdeyim ve herkes dışardan ailemin de çok harika olduğunu düşünüyor . arkdaşlarıma anlatmaya utanıyorum bu durumu. eve çıkma fikrini düşünüyorum ama korkularımda var o evden çıkarsam bir daha dönüşüm olmaz ve tek başıma istanbul gibi bir yerde ne yapabilirim bilemiyorum. Allahıım bir kapı açsın artık bana[/B]
Canım arkadaşlarınla dertleşmiyeceksin de kimle dertleşiceksin, hayır senin bir yalnışın, utanacak bir durumun yokki. Aksine bu yaşta ne sorumluluk yüklenmişsin. Dostlarına açılmaktan çekinme, belki bir fikir sunan olur, veya ev arkadaşı arıyan vardır. Ortak eve çıkarsın falan.
Bu arada sakın bir erkeği kurtuluş olarak görme; aynı senin dediğin gibi evindeki dertlerden kaçıcam diye yanlış adamlara sarılan çok kadın gördüm. Yuva kuracağın kişi gerçekten sevip güven duyduğun insan olmalı. Kolay çare diye hızlı kararlar asla alma. İnşallah Rabbim sana tez zamanda huzur versin. Abin ile tekrar konuş derim, sen durumu anlattın sanırım ama açık açık bir talepte bulunmadın. O yüzsüzse sen de ol. Gerçekten ihtiyacım olmasaydı istemezdim de, ama imkanın varsa bu üzerimdeki yükü hafifletmeni rica ediyorum, en azından borçların bir kısmına ortak ol de.