Haha!
Salaklığıma gülüyorum resmen.
Sizinle konuştuktan sonra, annemin söylediklerine ve vicdanımın sesine kulaklarımı tıkayamadım ve babamı aradım.
İlk başta agresif davransa da sonradan düzeldi. Şu saate kadar da iyiydik.
Ama an itibariyle, hiçbir şeyin değişmediğini, her zamanki gibi akrabalarının daha kıymetli olduğunu, gözünün bizi görmediğini ve paraya bizden daha önem verdiğini kanıtlamış oldu.
Gayet normalmiş gibi telefonda söyledikleri içimi acıtmadı bu sefer. Konuşacak bir şeyimizin olmadığını, ölsem umrunda bile olmadığını bir kere daha görmüş oldum.
Benki ileride mahrum kalacağı şeyleri düşünerek onun adına üzülürken, bugün aptallığıma bir kere daha kızdım.
Annemi de aradım, anlattım, bana bir daha sakın ondan bahsetme dedim. Aramam da sormam da, artık görüşmem dedim.
Kalbim çok kırılır sanmıştım ama artık içim mi soğumuş ne, dünya umrumda değil.
Çok yoruldum ve artık o babadır büyüktür diye asla adım atmam.
