- 21 Kasım 2012
- 9.068
- 9.560
- 398
- Konu Sahibi greengirll
-
- #1
sık sık gidemiyor musunuz, gitmiyor musunuz? bilmiyorum ben de mesafeliyimdir. gidemiyorsam çok sıkıntı etmezdim. ama ilerde siz pişman olursunuz gibi geldi.
doktora neden gitmiyor? ölümü mü bekliyor?
Gidemiyorum aslında çünkü benim de tedavim var haftanın 3 günü 21 den önce evde olamıyorum. İşimle evleri arası 1 saatlik mesafe, h. sonları da çok sık gidemiyorum.
Kızlar günlerdir ikilemdeyim. Fikirlerinizi istiyorum. Babam kanser hastası, ameliyat oldu fakat tedaviyi reddetti, ne kontrole götürebiliyoruz ne ilaç tedavi hiç bir şey...Ameliyat olalı da 3 yıl oluyor tek bir kontrole dahi götüremedik. Ben son zamanlarda epey yoğun çalışıyorum ve sık gidemiyorum aileme, geçenlerde babaannem (şu an babamlarla kalıyor) baban çok hasta dedi içime oturdu. Tekrar başlamış eskiden mevcut olan rahatsızlıkları, fakat dediğim gibi doktora gitmiyor. Hem devlet hem özel hastane yürüyerek 5 dk uzaklıkta.
Sık sık gitsem diyorum söz dinlemez, çekilir odasına tv izler, bir hoş geldin der öper o kadar. Ne nasılsın kızım der ne bir şey. Hayatı boyunca böyle ilgisiz bir babaydı zaten. Annemle araları da hiç bir zaman iyi olmadı yani çok huzursuz bir evde büyüdüm ben. Evde halen o huzursuzluk da devam ediyor. Yani gittiğimde ayrı pişman gitmediğimde ayrı pişmanım. Hani gidince babamla oturup iki kelam edebilsem neyse ama zaten yanımda bile oturmuyor genelde. Beraber oturulursa bile tv sesini açar sonuna kadar maç izler dizi izler. İletişim sıfır.
Siz olsanız vicdan azabı yapar mıydınız sık gidemiyorim diye?
Ben olsam giderdim . Anne baba bu Dünya'dan ayrılınca daha bulunmuyor . Ne olursa olsun gider doktora gitmeye de ikna ederdim .
yapacak bişey yok o zaman.
Bilmiyorum ya, burada böyle konularda anne/baba ne olursa anne babadır, baş üstünde tutulmalıdır tarzında yorumlar geliyor. Bence bi spermini bahşetmekle baba olunmuyor.
Hayatım boyunca sevgisini, sıcaklığını hiç hissetmediğim, bana evladım diye sarılmayan, hiç güzel anımızı hatırlamadığım aksine evi sürekli gergin bir yere dönüştüren biriydiyse ben şahsen vicdan yapmazdım.
Ama babanızla ne yaşadığınızı siz bilirsiniz en çok. Ölünce pişman olup olmayacağınız geriye dönük hatırladıklarınızla ilişkin olacak.
Kızlar günlerdir ikilemdeyim. Fikirlerinizi istiyorum. Babam kanser hastası, ameliyat oldu fakat tedaviyi reddetti, ne kontrole götürebiliyoruz ne ilaç tedavi hiç bir şey...Ameliyat olalı da 3 yıl oluyor tek bir kontrole dahi götüremedik. Ben son zamanlarda epey yoğun çalışıyorum ve sık gidemiyorum aileme, geçenlerde babaannem (şu an babamlarla kalıyor) baban çok hasta dedi içime oturdu. Tekrar başlamış eskiden mevcut olan rahatsızlıkları, fakat dediğim gibi doktora gitmiyor. Hem devlet hem özel hastane yürüyerek 5 dk uzaklıkta.
Sık sık gitsem diyorum söz dinlemez, çekilir odasına tv izler, bir hoş geldin der öper o kadar. Ne nasılsın kızım der ne bir şey. Hayatı boyunca böyle ilgisiz bir babaydı zaten. Annemle araları da hiç bir zaman iyi olmadı yani çok huzursuz bir evde büyüdüm ben. Evde halen o huzursuzluk da devam ediyor. Yani gittiğimde ayrı pişman gitmediğimde ayrı pişmanım. Hani gidince babamla oturup iki kelam edebilsem neyse ama zaten yanımda bile oturmuyor genelde. Beraber oturulursa bile tv sesini açar sonuna kadar maç izler dizi izler. İletişim sıfır.
Siz olsanız vicdan azabı yapar mıydınız sık gidemiyorim diye?
ben yapardım sanırım
Çünkü babasız buyudum . Berbat bir babam varmış . Ama diyorum keşke bende görseydımde berbat deseydım
Öyle ne bilim çocukluğumda içimde kalan bi yaraaman boşver ya düşünme böyle
ben gördüm hatta reşit olana kadar gördüm
görmek bir işe yaramıyor
berbatsa sana da berbat davranıyor
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?