Babama çok düşkündüm. Ama o kendine hiç yanaştırmazdı. Baba ya hep bir ağırlığı olacak. Bu yüzden ona karşı içim hep soğuk olurdu ama çok da severdim. Birkaç gün kayıp ettik. Yaşamak istemiyorum. Ona yaşattığım kırgınlıklar aklıma geliyor hep. Anneme olan daha çok duskunlugum onu da üzüyordu. Ama kendisi de yanaştırmazdı yanina. Çok temiz yufka yürekli ama dili çok sertti, zaten öyle olanların yüreği hep temiz değil midir ? Ne yaparsam yapayım aklımdan çıkmıyor. Hep beni sevmiyorsunuz diyordu beni çok ararsınız diyordu. Güzel anılar da var tabii evin her bir köşesinde. Onu ne kadar çok sevdiğimi buz gibi donuk mor yüzünü görünce anladım.. aklımdan o yasattiklarim nasıl çıkacak agresif davranışların zitlasmalarim Allah'ım benim de al canımı demekten başka bir şey gelmiyor içimden. İntiharı bile düşündüm . Nasıl bu psikoljiden çıkacam. Babam çok iyi babaydi . Sadece dili vardı..