Annemle babam 15 sene önce ayrıldı, babam terketti. Annem senelerce eve döndürmeye calıstı. İkinci kez evlenip yine aldatma sebepli boşandılar. Yeri geldi dersane taksidimi ödemedi bilincli olarak, ev sahibini arayıp boşandık onları evden at dedi annem zorda kalsın diye. Oysa annem kızın sınav senesi en azından git ama söyleme cocuga demesine rağmen beni anneme eziyette silah olarak kullandı. Evlenicem dedim iyi napiyim dedi gelmek istemedi. Atanınca aradım önemsemedi. Ama tabii işimle, evliliğimle her yerde övündü. Şimdi de torununun resimlerini istiyor. Bana araba alıcakken yüklü para verdi. Sanki pişman gibi yaşattıklarından. Şuan 73 yasında yalnız benden farklı sehirde yasıyor. Bir kadının peşine gitti o şehire. Ondan ayrılınca da dönmedi orada başka başka ilişkiler, saçma sapan akrabalarıyla takılmacalar peşinde. Komik ama 73 yasında hala 30 yasında gibi kız düşürme muhabbetleri yapıyor. Bence psikolojik bir rahatsızlık bu. Gel gelelim derdime, corona cıktıgından beri korkar oldum. Yalnız orada. Elim yetmiyor, senelerce kızgın olsam da herkes gibi cok seviyorum babamı. Dikkat etmez hic kendine. Ben babama hic doyamadım neredeyse hic bilmiyorum baba sevgisini ama aradığımda sesini duymak da yetiyor. O telefonun calması da. Cok korkuyorum onu kaybetmekten evet ölüm Allahın emri ama işte gönül de bunu dinlemiyor....