Kalan borçlar sebep olan şeylerden ölüme teşebbüs deniyor sanıyorum bu sebeplerden.Psikiyatriye gitmelisin o varlıklar hiç hayra alamet degil.Ya uç harfliler yada psikoz bir hastalık habercisi olabilir Allah korusun..Felak nas oku surekli..Korunma yontemleri ogren..
Babani girmek istiyorsan gor bence.Affetme ama gör.Icinde kalmasin. O da hapiste zor günler geciriyordur.Cezasini çoktan çekmiştir.Neden girdi hapise?
Bir insanın kahraman olabilmesi için özlenebilmesi için güzellikler getirmesi gerekir.Mutluluk,huzur, şefkat ne olursa. Baban bunların hiçbirini sağlamamışki.Aksine üzmüş,acıtmış, yalnız bırakmış.Onun yüzünden çile çekmişsin.İşte bende en son bu soruda tıkanıyorum..
Evet arkadaşım çok defterlere yazdım o süre zarfında varlıklara ihtiyaç duymadım. Yazmayı kestim.Başkasının yanındayken görüyor musunuz?
Bana kalırsa siz istiyorsunuz öyle birilerini, sigara gibi yani. İstemeseniz hayatınızdan çıkacaklar bırakacaksınız onları.
Onlara anlatmak yerine bi defter tutsanız ona yazsanız daha sağlıklı olabilir.
Çok geçmiş olsun.
Bi şekli şemali yokmu anlamadım ?Ne tür birşey bilmiyorum. Sadece konuşabildiğim varlıklar.
Bide siz anlatınca size cevap veriyolar mı yoksa sadece içinizimi döküyorsunuz ?Bi şekli şemali yokmu anlamadım ?
Demek istediğinizi anladım. Bende normal doktorlarla değil. Evet Türkiye'de 4 işinde uzmanlarla görüştüm.Psikiyatriste gidin. Bunlar ruh hastalıkları. Farzedin ki yaşadıklarınızdan ötürü sedef hastalığı, ya da fıtık oldunuz, doktora gitmez miydiniz? Bunlar da mesela benim eşim iflas ettiği zaman patlak verdi vücudunda ve hala yeni iş kurduğu halde, yine stres altına girdiğinde hemen ortaya çıkıyor. Doktora gidiyor, çaresi bu. İyi bir pskiyatrist sizin çocukluğunuzla ve babanıza dair yaşayamadığınız şeylerle, ya da içinizde birikmiş öfkeyle yüzleşmenizi sağlar.
Ayrıca babanızla ilgili yüzleşmediğiniz şeyler, çocuğunuzla bağlanmanızı da etkiler. Bebeğiniz daha küçük. O yüzden sorunları da küçük, ona temel bakım yetiyor şu an. Ama Çocuklar büyüdükçe sorunları da karmaşıklaşıyor. Çocuk sizinle iletişime geçtikçe, kimi zaman sizi sorguladıkça, Geçmiş travmalarımız ortaya çıkmaya başlıyor. Asla yapmam dediğiniz şeyleri yaptığınızı görüyorsunuz.
Asla vurmam dediğiniz çocuğu dövmeye başlayabiliyor insan. Kontrol edemiyor o anda. Ya da onunla vakit geçirmekte zorlanıyor. Onun için her şeyi verebiliyor mesela ama oturup bir saat oyun oynayamıyor çocukla. Çünkü kendisi görmemiş.
Ben bu konuda her psikiyatriste de güvenmiyorum mesela. Yarım hekim candan, yarım hoca dinden eder hesabı, öyle herhangi bir psikiyatristten randevu aldım, hiç faydasını görmedim diyebiliyor insan ve doktor kapısını kapatıyor kendine. Halbuki yanlış olan tedavi değil, doktorun kendisi.
Bu konularda çalışan iyi bir doktor aramakla başlayın ve eşinizle devamlı iletişim halinde kalın. A beautiful mind filmi vardı russell crowe' un, ünlü matematikçi john nash in yaşadıklarını anlatan. Orada da devamlı eşiyle iletişim halimdeydi john nash ve onu iyileştiren eşiydi.
Şu anda bu durumun farkındasınız, ya bir gün kontrolünüzden çıkarsa? Beyniniz daha iyi hissettiği için hep o dünyada yaşamaya karar verirse ve bu durum çocuğunuzu da etkilerse? Bir hayal olduğunun farkında olduğunu bilmek güzel ama ya gerçekle hayal birbirine karışmaya başlarsa?
Benim arkadaşımın oğlu daha beşikteyken, bebeklik depresyonu geçirmiş, annesine küsmüş. 4 yaşına kadar konuşmadı, anneye tepki vermedi. doktorlar otizm dedi. Tek bir muayenesi 700 tl olan ünlü bir çocuk psikiyatristine gittiler. Verilen tedavilerle ve bir kaç ay devamlı kontrolle, doktor bu çocuk bebekliğinde size küsmüş, otizm filan yok. Kırılmış bağı tekrar kurdunuz mücadele ederek dedi. Arkadaşım eski doktorlara tekrar götürdü ve hepsi bu çocukta otizm filan yok dediler. İlk götürdüğü doktor bu çocuk iyileşmez, bunu kabullenin demişti halbuki.
Bu örneği vermemdeki amaç, psikoloji bu kadar önemli ve hassastır. Arkadaşım mücadele etmese ve durumu kabullenseydi, şu anda kaybedilmiş bir çocuğu vardı. Ve iyi doktor bu kadar önemli.
İhmal etmeyin lütfen. Hayattta mutluluklar.
Beynimin içinde konuşma oluyor tabiki.Bide siz anlatınca size cevap veriyolar mı yoksa sadece içinizimi döküyorsunuz ?
Hayır yok.Bi şekli şemali yokmu anlamadım ?
Beynimin içinde konuşma oluyor tabiki.
Karşılığı hep yatıştırıcı oldu şimdiye kadar.
Aslında duymak istediğim şeyleri söylüyorlar.
İçimden ben bana cevap veriyorum. Onlarda aynı cevabı bana..
Hayır yok.
Bilmem ki belkide olabilir.O zaman bence kendi kendinle konuşuyorsun..
Hepimizde olan bişey bu ?
Ben acaba doga üstü varlıklarmı görüyorsun diye düşünmüştüm..
Yaşama tutunma çabanızı takdir ettim.küçük yaşta çok kıymetli bir hayat mücadelesi vermişsiniz.güçlü bir kadın olduğunuZ hep aklınızda olsun.o hayali varlıklar için bir uzmandan yardım almanız en mantıklısı.araştırma yaparak en uygun psikoloğu seçip destek almanız mantıklı.babanızı affetme konusunda ise onu kendi içinizde size yaşattıklarından dolayı affetmek ruhunuzu özgüe kılar ve rahatlatır.bunun için affetme çalışmaları denen kişisel gelişim çalışmalarını yapabilirsiniz.bununla ilgili internette birçok yazı ve kaynak bulabilirsiniz.size acı çektirmiş birini affetmek onunla görüşmek konuşmak demek değil,onu iç dünyanızda affedip ruhunuzu rahatlatmak özgürleştirmek demek.uygulamada affetmeye görüşmeye gelince..ben olsaydım asla affetmezdim.başka bir kadına aşık olmasını anlarım ama çocuklarını bu durumlara düşürecek kadar bencil olmasını anlayamam ve affedemem.eşten ayrılırsın başkasıyla birlikte olursun buna lafım Yok.ama evlat bambaşka bişi.ondan geçilmez o bir kenara itilmez.asla bırakılmaz.nacizane fikrim bu.tez zamanda iyi olmanız temennimle.allah size güç versin.iyi geceler arkadaşlar..
1 evladım var ellerinizden öpsün 2 buçuk aylık.
9 senelik olan boşluğumdan size biraz bahsetmek,
Fikir almak istiyorum.
Babam... benim kahramanım. Düşünce kaldıranım.
Babam işte...
Babam bir kadın ile tanıştıktan sonra bizi terketti.
4 kardeşiz bir kalemde sildi bizleri.. aşık olduğu annemi...
Ne anlatayım ki çok çektik annem ve ben.
Kardeşlerime anne baba olduk.
14 yaşındaydım gittiğinde.
Çok lüks bir hayattan çok düşük bir hayata biranda girdik. Babam kardeşleri battılar evler arabalar herşey gitti. Babamda gitti...
Çok zordu çok çalıştım hatırlıyorum da kışın ortasında 7 yaşındaki kardeşime mont alınca kendime alacak param kalmamıştı diye bütün kışı
Üst üste giydiğim kazaklarla geçirdim..
Hiç gocunmadım. Hiç şımarık bir çocuk olmadım.
Herşeyin en iyisini giyer kullanırdım.
Herşeyin gelip geçici olduğunun farkındaydım henüz 14 yaşında.
Ağır bir yük vardı omuzlarımda. 5 ay tarlalarda 7 ay restaurantta çalıştım. Küçüktüm ancak böyle yerlerde para kazanabiliyor kira ödeyebiliyordum.
Neyse çok şükür öyle böyle derken
Anneme en güzel eşyaları kıyafetleri aldım ya biraz olsun yüzünü güldürebildim ya. Herşeye değer.
Bu süreçte bedenen ve ruhen çok zor zamanlar geçirdim. 3 yıl hayali bir şekilde 2-3 kişi ile gündüz gece vakit geçiriyor konuşuyordum.
Delirdiğimi düşünenler olmuştu.
Babam bu 9 yıllık süreçte 2 kez hapse girdi.
2. Şuan hala hapiste.
Eşim o bahsettiğim hayali kişiler diyeyim. Biliyordu.
Ama artık onlar yoktu 2 yıldır.
Evladım oldu tüm acılarıma gözyaşlarıma
Uğraşlarıma armağan oldu hediye oldu bana.
Huzur buldum içimde ateşler yanarken bebeğim doğduğu andan itibaren çiçekelr açtı içimde.
5 Aydır hayali varlıkları tekrar görüyorum.
Bir doktorla olacak birşey değil bu durum.
Babamı özlüyorum özlüyorum ağlıyorum konuşmak haykırmak neden demek istiyorum.
Bunlar içimde birikti ve o hayali varlıklar bana iyi geliyor...
Aslında kısacası ben babamı affetmeli ceza evine gidip ona sarılmalı mıyım?
Karışık oldu kusura bakmayın... fazla detaya girip uzun olsun istemedim...
Okuyan yorumda bulunan herkese şimdiden teşekkürler..
Ekleme:bu bahsettiğim varlıklar babama ihtiyaç duyduğum yanlız hissettiğim zamanlarda oluyor.
+1Doktorla hallolacak bir şey değil demişsiniz ancak; aksine doktorsuz hallolmayacak bir durum bu. Hamilelik ve lohusalık dönemindeki hormon değişimleriniz tetiklemiş olabilir, masum gibi görünen bu tarz durumlar özellikle küçük çocuğu olan insanlar için zannedildiğinden katlarca tehlikelidir. Bir destek alırsanız, hiç değilse içinizi dökebileceğiniz bir profesyonele başvurursanız size iyi gelecektir, emin olun bundan. Zor zamanlar yaşamışsınız ancak hayatınızı daha da zorlaştırmanın lüzumu yok.
iyi geceler arkadaşlar..
1 evladım var ellerinizden öpsün 2 buçuk aylık.
9 senelik olan boşluğumdan size biraz bahsetmek,
Fikir almak istiyorum.
Babam... benim kahramanım. Düşünce kaldıranım.
Babam işte...
Babam bir kadın ile tanıştıktan sonra bizi terketti.
4 kardeşiz bir kalemde sildi bizleri.. aşık olduğu annemi...
Ne anlatayım ki çok çektik annem ve ben.
Kardeşlerime anne baba olduk.
14 yaşındaydım gittiğinde.
Çok lüks bir hayattan çok düşük bir hayata biranda girdik. Babam kardeşleri battılar evler arabalar herşey gitti. Babamda gitti...
Çok zordu çok çalıştım hatırlıyorum da kışın ortasında 7 yaşındaki kardeşime mont alınca kendime alacak param kalmamıştı diye bütün kışı
Üst üste giydiğim kazaklarla geçirdim..
Hiç gocunmadım. Hiç şımarık bir çocuk olmadım.
Herşeyin en iyisini giyer kullanırdım.
Herşeyin gelip geçici olduğunun farkındaydım henüz 14 yaşında.
Ağır bir yük vardı omuzlarımda. 5 ay tarlalarda 7 ay restaurantta çalıştım. Küçüktüm ancak böyle yerlerde para kazanabiliyor kira ödeyebiliyordum.
Neyse çok şükür öyle böyle derken
Anneme en güzel eşyaları kıyafetleri aldım ya biraz olsun yüzünü güldürebildim ya. Herşeye değer.
Bu süreçte bedenen ve ruhen çok zor zamanlar geçirdim. 3 yıl hayali bir şekilde 2-3 kişi ile gündüz gece vakit geçiriyor konuşuyordum.
Delirdiğimi düşünenler olmuştu.
Babam bu 9 yıllık süreçte 2 kez hapse girdi.
2. Şuan hala hapiste.
Eşim o bahsettiğim hayali kişiler diyeyim. Biliyordu.
Ama artık onlar yoktu 2 yıldır.
Evladım oldu tüm acılarıma gözyaşlarıma
Uğraşlarıma armağan oldu hediye oldu bana.
Huzur buldum içimde ateşler yanarken bebeğim doğduğu andan itibaren çiçekelr açtı içimde.
5 Aydır hayali varlıkları tekrar görüyorum.
Bir doktorla olacak birşey değil bu durum.
Babamı özlüyorum özlüyorum ağlıyorum konuşmak haykırmak neden demek istiyorum.
Bunlar içimde birikti ve o hayali varlıklar bana iyi geliyor...
Aslında kısacası ben babamı affetmeli ceza evine gidip ona sarılmalı mıyım?
Karışık oldu kusura bakmayın... fazla detaya girip uzun olsun istemedim...
Okuyan yorumda bulunan herkese şimdiden teşekkürler..
Ekleme:bu bahsettiğim varlıklar babama ihtiyaç duyduğum yanlız hissettiğim zamanlarda oluyor.
Ben olsam babama değil psikologa giderdim. Terapiye ihtiyacınız var sizi umursamayan bir insanın hala umursamadığını görerek üzülmeye değil. Gerçi hapiste ya yalnızlıktan sıkılmıştır ilgilenir de kesin. Ama siz onunla teselli olur musunuz işte?iyi geceler arkadaşlar..
1 evladım var ellerinizden öpsün 2 buçuk aylık.
9 senelik olan boşluğumdan size biraz bahsetmek,
Fikir almak istiyorum.
Babam... benim kahramanım. Düşünce kaldıranım.
Babam işte...
Babam bir kadın ile tanıştıktan sonra bizi terketti.
4 kardeşiz bir kalemde sildi bizleri.. aşık olduğu annemi...
Ne anlatayım ki çok çektik annem ve ben.
Kardeşlerime anne baba olduk.
14 yaşındaydım gittiğinde.
Çok lüks bir hayattan çok düşük bir hayata biranda girdik. Babam kardeşleri battılar evler arabalar herşey gitti. Babamda gitti...
Çok zordu çok çalıştım hatırlıyorum da kışın ortasında 7 yaşındaki kardeşime mont alınca kendime alacak param kalmamıştı diye bütün kışı
Üst üste giydiğim kazaklarla geçirdim..
Hiç gocunmadım. Hiç şımarık bir çocuk olmadım.
Herşeyin en iyisini giyer kullanırdım.
Herşeyin gelip geçici olduğunun farkındaydım henüz 14 yaşında.
Ağır bir yük vardı omuzlarımda. 5 ay tarlalarda 7 ay restaurantta çalıştım. Küçüktüm ancak böyle yerlerde para kazanabiliyor kira ödeyebiliyordum.
Neyse çok şükür öyle böyle derken
Anneme en güzel eşyaları kıyafetleri aldım ya biraz olsun yüzünü güldürebildim ya. Herşeye değer.
Bu süreçte bedenen ve ruhen çok zor zamanlar geçirdim. 3 yıl hayali bir şekilde 2-3 kişi ile gündüz gece vakit geçiriyor konuşuyordum.
Delirdiğimi düşünenler olmuştu.
Babam bu 9 yıllık süreçte 2 kez hapse girdi.
2. Şuan hala hapiste.
Eşim o bahsettiğim hayali kişiler diyeyim. Biliyordu.
Ama artık onlar yoktu 2 yıldır.
Evladım oldu tüm acılarıma gözyaşlarıma
Uğraşlarıma armağan oldu hediye oldu bana.
Huzur buldum içimde ateşler yanarken bebeğim doğduğu andan itibaren çiçekelr açtı içimde.
5 Aydır hayali varlıkları tekrar görüyorum.
Bir doktorla olacak birşey değil bu durum.
Babamı özlüyorum özlüyorum ağlıyorum konuşmak haykırmak neden demek istiyorum.
Bunlar içimde birikti ve o hayali varlıklar bana iyi geliyor...
Aslında kısacası ben babamı affetmeli ceza evine gidip ona sarılmalı mıyım?
Karışık oldu kusura bakmayın... fazla detaya girip uzun olsun istemedim...
Okuyan yorumda bulunan herkese şimdiden teşekkürler..
Ekleme:bu bahsettiğim varlıklar babama ihtiyaç duyduğum yanlız hissettiğim zamanlarda oluyor.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?