Merhaba
Babam çok eleştirel bir insandır. Motive ederken bile karşısındaki kişi kendini eksik hisseder. “Sen şöylesin,sen böylesin, şöyle yapman lazım kendine gelmen lazım…”
Bugün yine başlayacağım bir enstrüman kursu yüzünden babamdan soğudum. Hala ekonomik özgürlüğüm olmadığı için maalesef.
Maddi olarak rahat karşılayacağı bir meblağ idi. Ama pahalı yine de. Gerçekten farklı bir ortama ihtiyacım var çünkü şu an bir uğraşım yok kendimi de pek iyi hissetmiyorum bu yüzden.
Fakat sorar sormaz direk şunu dedi:
“Sende öyle bir idealistlik yok sırf hobi olsun diye de gidilmez kendi mesleğinle ilgili hiçbir şey yapmıyorsun, gidiyorsun böyle işlerle uğraşıyorsun. Senin gideceğin 1-2 ay, sonra sıkılıp bırakırsın kesin. Ben sende öyle bir ışık görmüyorum” dedi
Mesleğimle ilgili olarak ta iş bulamadığım için başka şeylerle uğraşmak istedim. Sırf bu yüzden bu cümleleri sarfetti.
Arkadaşlar ağladım sonra. Gerçekten babam tam olarak böyle insanın içini karartan motive, yaşama sevinci bırakmayan bir insan. O kadar kırıcı ki gerçekten dayanamıyorum. Sağlıklı bir insanın özgüvenini yerle bir eder.
. Önceden Psikoloğa gitmiştim babanla aran nasıl deyince direk ağlamaya başlamıştım ondan sonra babamla aramda bir sorun olduğunu farketmiştim.
25 yaşındayım hala direk böyle olaylarda gözlerim doluyor.
Hayal ederek, çalacağım diye sevindiğim müzik aletiyle ilgili tüm hevesim gitti şu an.
Babamdan her olayda böyle soğuyorum sonra da normale dönüyoruz. Aynı odada yalnız oturmak bile istemiyorum.
Nasıl başa çıkacağım bilmiyorum keşke iş bulsam da ayrılsam