- 30 Ocak 2012
- 109
- 2
- 296
Merhaba, hikayeme nereden başlamak gerek bilmiyorum aslında. Bir çoğunuzun da yaşadığı gibi sorun babam. Babam yapayalnız tek bir arkadası olmayan annemden ve bizden baska hayatta kimseye guvenmeyen bir adam oldu yaslandıkca. Gencliğinde böyle değildi, aksine birçok arkadaşı vardı, evin yolunu bulamaz, kardeşim ve beni hep ihmal ederdi. Ona göre baba demek karın doyurmaktı sadece ki bu hala böyle..
Gelgelelim ben 23 yaşında üni mezunu hayata yeni atılacak bir kızım. Bugune kadar babam tarafından her turlu ozgurlugum, sosyalliğim kısıtlanmıs durumdaydı. Ne çok heves ederdim lisede ki arkadaşlarıma, aksamustu bulusmalarına. Ama ben hep babam izin vermiyor diyen taraf oldum. İçimde ne kadar olsa da istediğim sosyalliğe hiç ulaşamadım. Lise bitti, üni başladı (seçkin okullardan birinde babamın göğsünü kabartacak bir okuldu), belki biraz rahatlar demişken babam dahada ipleri sıktı okula gidiş saatim, dönüş saatim kontrol altında oldu hep. 5 dakika geç kalsam hesabı telefonda daha eve varmadan bağıra çağıra soruldu. Ona cevap veremedim hiç bir zaman,içimden geçenleri anlatamadım. Hep hırslandım, kinlendim ama kendimi yendim susup oturdum.
Buarada üniye hazırlanırken bir erkek arkadaşım oldu. Neyse ki öyle anlayışlıydı ki sadece dershanede görüşmek ona yetti. Ünide boş saatlerimde görüşerek idare ettik ve hala sürüyor bu ilişkim, 6. yılımızdayız. Böyle bir babayla kolay mı oldu derseniz, neler yaşadığımın özeti bile sığmaz buraya.
Asıl konu şu ki ben üniyi bitirdim, iş arıyorum ve evdeyim ama evde olmak benim için hiç kolay değil evden adım atamıyorum dışarı bakkala bile çıkamıyorum babam arayacak, anneme de babana da ağzına geleni sayıp huzur kaçıracak diye. Ve böylece bir karar verdim aklımın yettiğince. Erkek arkadaşım ocakta askere gidecek 15 ay. Ben gitmeden söz tanışma olaylarını hiç düşünmemiştim hatta karşıydım bile denebilir. Ama şimdi diyorum ki gelsinler tanışsınlar erkek arkadaşım gitmeden takalım yüzüğümüzü belki bir nebze rahatlarım. Siz ne dersiniz bu derdime derman olur mu sizce? He derseniz ki babandan kaçıp evlenme düşüncem zaten o değil yani zaten aynı kişiyle Allah nasip ederse zaten evlenme planım hep vardı.
Son olarakta ben erkek arkadaşımın bütün ailesini tanıyorum onlar beni çok seviyor ve oldukça samimi olduk. Ama bunu babama açıklayamam, tanıştığımı evlerine gittiğimi öğrenirse işler sarpa sarabilir. Onlara da yalan söyleyin tanımıyor gibi yapın diyemem elbette. Çıkmaza girdim yalanlar yüzünden, ama mecburdum inanın. Kapalı kutu içinde yaşayamazdım, doğamda da bu yoktu zaten, herşeye rağmen bütün arkadaşlarımdan kopsamda, yapayalnız olsamda, O var ama ya yalanlar??
Lütfen yardım edin, yerime koyun kendinizi, siz napardınız?
Gelgelelim ben 23 yaşında üni mezunu hayata yeni atılacak bir kızım. Bugune kadar babam tarafından her turlu ozgurlugum, sosyalliğim kısıtlanmıs durumdaydı. Ne çok heves ederdim lisede ki arkadaşlarıma, aksamustu bulusmalarına. Ama ben hep babam izin vermiyor diyen taraf oldum. İçimde ne kadar olsa da istediğim sosyalliğe hiç ulaşamadım. Lise bitti, üni başladı (seçkin okullardan birinde babamın göğsünü kabartacak bir okuldu), belki biraz rahatlar demişken babam dahada ipleri sıktı okula gidiş saatim, dönüş saatim kontrol altında oldu hep. 5 dakika geç kalsam hesabı telefonda daha eve varmadan bağıra çağıra soruldu. Ona cevap veremedim hiç bir zaman,içimden geçenleri anlatamadım. Hep hırslandım, kinlendim ama kendimi yendim susup oturdum.
Buarada üniye hazırlanırken bir erkek arkadaşım oldu. Neyse ki öyle anlayışlıydı ki sadece dershanede görüşmek ona yetti. Ünide boş saatlerimde görüşerek idare ettik ve hala sürüyor bu ilişkim, 6. yılımızdayız. Böyle bir babayla kolay mı oldu derseniz, neler yaşadığımın özeti bile sığmaz buraya.
Asıl konu şu ki ben üniyi bitirdim, iş arıyorum ve evdeyim ama evde olmak benim için hiç kolay değil evden adım atamıyorum dışarı bakkala bile çıkamıyorum babam arayacak, anneme de babana da ağzına geleni sayıp huzur kaçıracak diye. Ve böylece bir karar verdim aklımın yettiğince. Erkek arkadaşım ocakta askere gidecek 15 ay. Ben gitmeden söz tanışma olaylarını hiç düşünmemiştim hatta karşıydım bile denebilir. Ama şimdi diyorum ki gelsinler tanışsınlar erkek arkadaşım gitmeden takalım yüzüğümüzü belki bir nebze rahatlarım. Siz ne dersiniz bu derdime derman olur mu sizce? He derseniz ki babandan kaçıp evlenme düşüncem zaten o değil yani zaten aynı kişiyle Allah nasip ederse zaten evlenme planım hep vardı.
Son olarakta ben erkek arkadaşımın bütün ailesini tanıyorum onlar beni çok seviyor ve oldukça samimi olduk. Ama bunu babama açıklayamam, tanıştığımı evlerine gittiğimi öğrenirse işler sarpa sarabilir. Onlara da yalan söyleyin tanımıyor gibi yapın diyemem elbette. Çıkmaza girdim yalanlar yüzünden, ama mecburdum inanın. Kapalı kutu içinde yaşayamazdım, doğamda da bu yoktu zaten, herşeye rağmen bütün arkadaşlarımdan kopsamda, yapayalnız olsamda, O var ama ya yalanlar??
Lütfen yardım edin, yerime koyun kendinizi, siz napardınız?