Babamla son günümdü bugün: (

Babamın maalesef hic birimizle arasi yoktur mesafelidir buna annemde dahil,hatta çoğu kez ben bu kadar çocuk istemedim(5 kardesiz) sen neden bu kadar doğurdun diye azarlardı yillar önce, ama bazen öyle aklimdan geçiyor ya bisey olursa? Cildirmama yetiyor bu düşünce. Başın sağolsun arkadaşım.
 
başınız saosun canım allah sizlere uzun ömür versin zor
hayat devam ediyor aklından çıkmasada rutin yaşam müadelesi devam ediyor
ben babacımı yıllar önce kaybettim,
babacım evet sağ, elini tutuyorum, öpüyorum, sevdiği tatlıları hazırlayıp götürüyorum
onu mutlu etmek içinçırpınıyorum, ama o değil artık kendisi alzaymır hastası
ne dediği ne anlattığı belli deyil , birden sinirleniyor öfeleniyor
ya da ağlama modları çok acı ,karşınızda olup dertleşememek, konuşamamak çok zor
ben babamı tek toprağa koymadım , artık babam yok işin kötüsü annecim kötü olmaya başldı
ee yıllardır o ilgileniyor piskolojik destek almasa sanırım şimdiye onuda kaybederdim
 
Çok ama Çok üzüldüm
Helede babamin hastalık sürecine denk gelmesi daha çok üzdü beni
Rabbim onların ağrısını acısını bize göstermesin
 
Nasıl ki gözümüzü açtığımız da yanımızda varlar, keşke hep olsalar, olmaması kahrediyor, kabullenilmiyor.
Annemin ölümünün üzerinden 6 yıl geçiyor, nasıl 6 yıl olmuş diye halen şaşırıyorum?
Hala irdeleyince inanamıyorum öldüğüne sanki kocaman bir şaka, kötü bir kabus gibi geliyor her şey..
Bir yanım hep eksik olmuyor, dolmuyor hiç bir şeyle..
Varlığını görünce yokluğu şaka gibi geliyor..
Bazen elini, yürüyüşünü hatta yüzünü anneme benzettiğim insanlar görürdüm kalp atışlarım hızlanır, ılık bir şey hissederdim içimde, insanın annesini görememesi, dokunamaması ne kadar acı..
Keşke çocuk olsam, annemin dizinin dibinde otursam, anne evlat sevgisini tekrar yaşasam..
Allah mekanlarını cennet etsin inşallah..
Hiç bir zaman unutulmayacaklar..
 
ahhh



ahhhh o herşeyi bilipte hiç birşey bilmiyormuş gibi duran babalar.... dağ gibi duran babalar...

bende aynısını yaşadım, öleceğini bile bile o günü bekleye bekleye o ızdırabı yaşadım ve bir gün ölüm gelip hakikaten çaldı kapımızı.. ne kadar beklesekte sanki hiç olmayacakmış gibi şaşkın,çaresiz kabullenemedim...
Eğer olabilseydi onun daha iyi nefes alabilmesi için çiğerimi söküp verirdim,tüm malımı mülkümü gözümü kırpmadan satıp harcayabilirdim iyileşeceğini bilseydim...

Hastanede çalışıyorum,ne zaman tekerlekli sandalyede,oksijen tüpüyle bir hasta gelse babam gibi kokuyor sanki, babam gibi çaresiz, babam gibi ilgileniyorum bir yandan hazırlarken hastayı bir yandan gözyaşlarımı akıtıyorum ılk ılık engel olamıyorum,, elini ayağını öpesim geliyor, 2 yıl oldu hiç geçmiyor acı, hiç olmadık bi yerde pat diye karşıma cıkıyor,sanki herkes babama benziyor, ahhhh babam ...

Bende sizin gibi hep biliyormu öleceğini diye yiyip bitirdim kendimi, bir gün çalıştığım hastanede tanıdığım bir psikiyatrın özel muayenehanesine götürdüm, önceden konuştum doktorla, nolur dedim babam konuşmaz, hiç derdini söylemez,belki sizin bir faydanız olur.. Doktora '' çocuklar biliyor benden saklıyor heralde benim hastalığım kötü '' demiş... daha çok kahroldum... sizi nasıl teselli edeyim kendime çare olamamışken.. sadece şunu söyleyim yalnız değilsiniz Allah sizede banada hepimize sabır versin.. Hepsinin mekanı cennet olsun.. Saçlarına düşen akları göremedik Rabbim inşallah cennetinde bizi kavuştursun...
 
rahatsızlığı neydi acaba ? başınız sağolsun bu arada, allah sabırlar versin
 
Anlattıkarınız içimi yaktı diyecek bişey bulamadım Rabbim mekanlarını cennet eylesin biz onlardan onlar bizdens aklası hastalıklarını
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…