Canım ben evleneli 1 yıl oldu, şu son 1 yıl içinde iki ablam var babam var annem var kardeşim var ve hiçbiri benim nikahıma gelmedi. Annemin mazereti vardı ben istemedim gelmesini ama, ablamları, babamı ve kardeşimi affedemiyorum. Babamla zaten baba kız gibi değiliz istemiyorumda zaten ona sevgi hissettiğim zamanlar 6 yaşıma kadardı sadece onu hatırlıyorum. Ablamlardan hiç beklemezdim yıkıldım, mahfoldum. Üstelik hesap sorduğumda sanki bütün suç bendeymiş gibi nasıl çirkefleşerek kendilerini savundular anlatamam. Böyle değildik herkes kadar sıcak bi yuvamız vardı birbirimize bağlıydık. Ama büyüdükçe ben kopmamaya çalıştım onlar hep uzaklaşmak istediler. Hani yabancı biri yapsa umursamaz insan ama ailesi, canı, parçası yapınca çok zordu canım çok zor. Ben hayatımda ilk defa sinir krizi geçirdim ciddi ciddi. Zaten evlilikde zordu ilk yıl uzak bi yere gelin gittim ve tanıdığım kimse yoktu. Bide ailem böyle yapınca çok kötü zamanlar geçirdim hala geçiriyorum ama namaza başladım onunla sabır buluyorum bol bol dua ediyorum. Allah sabrımı verir diyorum. Herşeyi de döktüm buraya ama içimde kanayan bi yara var sanki sürekli. Sana diyeceğim şu ki fazla umursama kardeşin annen varsa onlara sarıl onlarla teselli bul.
