Merhaba. 9 aylik evliyim.
Esimle severek evlendik ya da ben oyle zannediyorum. Evliligimin ilk 3 ayini anlatayim. 1.65 boyunda 70 civari balik etli bi hatundum. Zayiflamak icin cok bi cabam yoktu. Vermek istesem de sorun teskil etmiyordu benim icin kilom. Ama sevgili esim ozguven birakmadi. Birlikte olacagimiz zamanlar demedigini birakmadi. Selulitlerim midesini bulandiriyomus, kilom yuzunden benimle birlikte olmak istemiyormus. Icinden dokunmak gelmiyormus.Her firsatta laf sokma ve dalga gecmeler devam etti.
O kadar uzuldum o kadar agladim ki.
Ben uzuldukce yiyen insanlardanim. Duygusal acligimi mutfakta bastirdim. Agladim yedim agladim yedim. Sonuc 85 kilo. Ozguven denen seyin Zerresi kalmadi. Eskiden her gittigim yerde enerjimle parlayan ben artik ezik pisirik modundaydim. Cinsellikten nefret ettim cunku surekli asagilaniyordum.
Zamanla icime kapandim, enerjim bitti gitti.
3 ay. Hem de evliligin ILK 3 ayi. Millet canimli cicimli gezerken, herkes evliligin en guzel en tatli zamanlarini yasarken benim her gun aglayarak kendimi bitirdigim kocaman 3 ay.
Esimin yaninda hic giyinemedim. Cunku biseyimi gorse dalgalar, aptal aptal espiriler.
Estetik cerrahina gitsen baya zengin edersin demeler. Yaglarindan usumezsin sen ve daha ne igrenclikler.
Bense aptal aptal aglayan ama daha 3 aylik evliyim belki duzelir umuduyla bekleyen ezik pisirik modundaydim.
Cunku bu mevzulara girmedigi zaman cok iyiydi(!) hatta ben bana bu dediklerini hazmedemiyodum artik aradan bi kac gun gecince sana saka da mi yapamicaz, kinci misin ya da bazen noldu biseyin mi var diyodu.
3 ay basiretim baglandi. Aptal aptal aglamak, kirici oldugunu defalarca anlatmak disinda bir sey yapamadim. Ha bir de kilo almak.
Cok sevdigim bir arkadasim ki ona ne kadar tesekkur etsem az beni kendime getirdi. Sozleri cok canimi yakti, yakti ama kendime de getirdi.
Aglamayi kestim. Kendim icin cabalamaya karar verdim. Onun icin bir sey yapmayacaktim, kendim icin !!
Kendim icin yasamayi ogrenmeye basladim eskiden oldugum gibi. Cunku o kadar birakmisim ki kendimi.. Spora basladim,diyetisyene gittim. Hirs yaptim,su an 60 kiloyum. Surekli okudum, okudum, kendimi dinledim.
Spor , beslenme seklim,uyku duzenim, kendime vakit ayirmam, deger vermem sadece kilo vermeme degil,mental anlamda iyi ve guclu hissetmeme, kendim icin bir seyler yapabildigimi gormeme,degerli oldugumu hissetmeme yaradi. Kilo bunlarin yaninda hic bir sey.
Esim bu surecte yogun calisiyordu, is icin yurt disina cikti zaten 2 ay. ben zaten icime kapanmistim. Kendimle ilgileniyodum ki o da benim naptigimla pek ilgilenmedi.
Artik bana iltifat eden beni sevdigini,begendigini soyleyen bir es var karsimda. Peki benim gunahim neydi?
Ben hastalanirsam -Allah korusun dunyada her sey bizler icin- basima bir seyler gelirse bir seyler duymayacagim ne malum ?
Unutamiyorum. Bana soyledigi onlarca seyi unutamiyorum.
Suan gorunurde sorun yok ona gore ama ya ben aglamaya devam etseydim. Beni surukledigi ruh halinden cikamayip o cukurda kalsaydim?
Bosanmak istiyorum cunku unutamiyorum. Bunu onunla paylastim. Pisman oldugunu soyledi,aylarca yaptigi seyden pisman oldugunu soyledi ama bana samimi gelmiyor.
Ben bu adamin bu kadar acimasiz oldugunu gorup benim aylarca uzulmemi izlerken pismanligin zerresini hissetmemesine tanik oldum. Ben aglarken daha beter seyler soylemesine de.
Simdi ben o ben degilim. Icimdekini tuketmis benim. Cok mu anormalim?
Iyi kotu her turlu elestirinize acigim.
