tabiki alamam Allah korusun. sonuçta bende kendi keyfime göre o ilaca başlamadım. gerçi haklısınız ne diyeyim ki
Geçmiş konularimdan belki beni taniyorsunuzdur. Avukatim, yüksek lisansimi istediğim alanda yurtdışında yaptım sonra doktora için orada kalacakken turkiye ye döndüm erkek arkadaşım burada diye sanırım yani bu konuda hep onu sucladim basina kaktim. Turkiyede istediğim alanda bir iş bulamadım (uluslararası hukuk ve insan hakları) erkek arkadaşım küçük bir şehirde borç batağından geceleri seyyar saticilikla gecinmeye başlamıştı bense onun olduğu şehirde akademisyenlik dahil yerleşmeyi düşünmedim, onun gelmesini umut ettim. Ama istanbulu birakip ailemden ayrı ve ona daha yakin olmak adına kimseyi tanımadığım ankaraya taşındım sadece ev arkadaşımı tanıyordum, iş ararken bir yandan çeviri yapiyordum. Para kısıtlamaları sebebiyle hep gidemedim ama birçok sefer kalmaya gittim ailemden gizli, (27 yaşındayım) evinde kaldım onun ailesi ile beraber. O gelemedi hiç ankaraya.
Samimi olduğu bir kız vardı, benden 3 ondan 8 yaş küçük, hayrandı ona. Bana bile tanistirmisti ama suphelenmistim bir seyeen... Bana bazı erkek arkadaşlarımla gorusmeyi yasaklardi ben ise bu kizdan killandim ve hep şüphe ettim karnima ağrılar girdi günlerce ama hep inandım ona.
Beraber olamayabiliriz diyordum ki böyle uzaktan uzağa 3 yıl olmuştu ama terk edemiyordum hep olur diyordum.
Onun ankaraya gelemeyeceği belli oldu yani bir iş dusunuyordu ve olmadı ve benden uzaklaştı gorusemiyorduk bu arada ailevi sorunlarim da vardi depresyona girmisim. İlaç tedavisine başladım aglama krizleri intihar tehditleri kontrolumu kaybettim.
Mail sifresini ben istemeden bana vermişti ama bakmazdim dün seytan durttu baktım telefon çağrı ve sms kayıtları vardı ve hep o kızı aramış. Arkadaş gibi ama samimi smsler atmis, uyudun mu vb. Benden para istemez ondan istemiş.
Arayıp sordum ve öğrendiğim şey: aramızda bir şey yok ama ben ona aşığım. ben ekim başı depresyonun geçince sana soyleyecektim ben artık, gelecek göremiyorum. Seni mutsuz ediyorum. Seni çok seviyordum ama boşluğa düştüm kendime engel olamadım onunla konuştum masterdan dondugunden beri sana karşı kendimi suçlu hissediyorum. Beni affet çok mutlu olmanı istiyorum dedi....
Dün geceden bu yana atarax içip durdum ama hiç uyumadim gözyaşlarımı dindiremiyorum. Önce anlıyorum sorun değil dedim, sonra sen ne şerefsiz bir yalancisin o kız da pislik dedim, sonra yine ağlayarak af diledim filan dusebilecegim kadar düştüm. Hep enond sonunda ayrilabiliriz diye düşünürdüm ama sanki kalbime bıçaklar saplaniyor şu an. Biliyorum iyi olacağım zamanla ama yazmak istedim yine de....
Geçmiş konularimdan belki beni taniyorsunuzdur. Avukatim, yüksek lisansimi istediğim alanda yurtdışında yaptım sonra doktora için orada kalacakken turkiye ye döndüm erkek arkadaşım burada diye sanırım yani bu konuda hep onu sucladim basina kaktim. Turkiyede istediğim alanda bir iş bulamadım (uluslararası hukuk ve insan hakları) erkek arkadaşım küçük bir şehirde borç batağından geceleri seyyar saticilikla gecinmeye başlamıştı bense onun olduğu şehirde akademisyenlik dahil yerleşmeyi düşünmedim, onun gelmesini umut ettim. Ama istanbulu birakip ailemden ayrı ve ona daha yakin olmak adına kimseyi tanımadığım ankaraya taşındım sadece ev arkadaşımı tanıyordum, iş ararken bir yandan çeviri yapiyordum. Para kısıtlamaları sebebiyle hep gidemedim ama birçok sefer kalmaya gittim ailemden gizli, (27 yaşındayım) evinde kaldım onun ailesi ile beraber. O gelemedi hiç ankaraya.
Samimi olduğu bir kız vardı, benden 3 ondan 8 yaş küçük, hayrandı ona. Bana bile tanistirmisti ama suphelenmistim bir seyeen... Bana bazı erkek arkadaşlarımla gorusmeyi yasaklardi ben ise bu kizdan killandim ve hep şüphe ettim karnima ağrılar girdi günlerce ama hep inandım ona.
Beraber olamayabiliriz diyordum ki böyle uzaktan uzağa 3 yıl olmuştu ama terk edemiyordum hep olur diyordum.
Onun ankaraya gelemeyeceği belli oldu yani bir iş dusunuyordu ve olmadı ve benden uzaklaştı gorusemiyorduk bu arada ailevi sorunlarim da vardi depresyona girmisim. İlaç tedavisine başladım aglama krizleri intihar tehditleri kontrolumu kaybettim.
Mail sifresini ben istemeden bana vermişti ama bakmazdim dün seytan durttu baktım telefon çağrı ve sms kayıtları vardı ve hep o kızı aramış. Arkadaş gibi ama samimi smsler atmis, uyudun mu vb. Benden para istemez ondan istemiş.
Arayıp sordum ve öğrendiğim şey: aramızda bir şey yok ama ben ona aşığım. ben ekim başı depresyonun geçince sana soyleyecektim ben artık, gelecek göremiyorum. Seni mutsuz ediyorum. Seni çok seviyordum ama boşluğa düştüm kendime engel olamadım onunla konuştum masterdan dondugunden beri sana karşı kendimi suçlu hissediyorum. Beni affet çok mutlu olmanı istiyorum dedi....
Dün geceden bu yana atarax içip durdum ama hiç uyumadim gözyaşlarımı dindiremiyorum. Önce anlıyorum sorun değil dedim, sonra sen ne şerefsiz bir yalancisin o kız da pislik dedim, sonra yine ağlayarak af diledim filan dusebilecegim kadar düştüm. Hep enond sonunda ayrilabiliriz diye düşünürdüm ama sanki kalbime bıçaklar saplaniyor şu an. Biliyorum iyi olacağım zamanla ama yazmak istedim yine de....
şu an sizi kurtaracak tek şey tedavinizi kesmeden devam etmeniz.
karşıdaki pislik yapmış da olabilir, kötü biri de çıkabilir ama siz dağılmış durumdasınız.
önceliğinizi depresyonu atlatmaya verin gerisini boşverin.
tedavi alan bir hastaya böyle tavsiyeler vermeyin.
size farklı o'na farklı etki eder ilaçlar ve sizin ihtiyacınız olmaz O'nun vardır.
bu kızcağız sizin sözünüzle ilacı bıraksa ve intihar etse bu sorumluluğu üstünüze alır mıydınız?
tabiki alamam Allah korusun. sonuçta bende kendi keyfime göre o ilaca başlamadım. gerçi haklısınız ne diyeyim ki
Çok haklısın. Bol morale ve tedaviye ihtiyacı var konu sahibinin. Hep destek tam destek.
Konu sahibi unutma insan insanın zehrini alır. Yani içini dök, fikir al, kafanda kurma, aynı konuya saplantı yapma, geleceğine odaklan ve tedavini aksatma. Bak nasıl hayırlı olacak bu ayrılık senin için.
Çok haklısın. Bol morale ve tedaviye ihtiyacı var konu sahibinin. Hep destek tam destek.
Konu sahibi unutma insan insanın zehrini alır. Yani içini dök, fikir al, kafanda kurma, aynı konuya saplantı yapma, geleceğine odaklan ve tedavini aksatma. Bak nasıl hayırlı olacak bu ayrılık senin için.
Olmuyorsa olmuyordur biraz tatlı canını sıkıp adam gibi bir işe gitseymiş keşke, kızlardan para istemek durumunda kalmazdı.
Çoluk çocuğun peşinde gezeceğine adam gibi bir iş tutsaymış.
Aslında tam aktaramadim, siyasal mezunu ve işletme alanında master yapmıştı. Uzun yıllar kitap sektöründe yayın alanında calismisti sonunda küçük bir sehirde kitapçı dükkanı açtı ama orasi batınca geceleri isportacilik garsonluk her işi yapmaya başladı. Benden çok okur, çok bilirdi sadece sınavlara girip dil kasıp kpss ales gibi akademik alana veya memuriyete değil de böyle karsiz bir alana yonelip borca batarak o küçük sehirde sıkışıp kalması sorundu. Gerçi orada yaşamayı seviyordu ama ben buyuksehirde kalmayı istedim iş ve eğitim icin...[/QUOTE aldatmanın tahsille Alakası yok çok şanslısın ki gerçek yüzünü şimdi göstermiş Evlenip cocuk olduktan sonra yapsaydı daha mı iyi olurdu bence buna sevin ve hayatına bak oturup aglıcana hiç bir erkek tek damla göz yaşına deymez
Haklısınız bunun bilincindeyim tamamen depresyonu atlatmak için ne gwrekiyorsa yapacağım.
Intihar lafını kendimi kaybedip bazen ettim ciddi ciddi ama sonra aklım başıma geldi. Bir daha lafını bile etmeyeceğim asla onu biliyorum.
Sizin yorumlarinizi hatırlıyorum haklısınız mantıklı olmam gerek. Onun hakkında hala kötü şeyler söylemek istemiyorum ama doğru söylüyorsunuz
Geçmiş konularimdan belki beni taniyorsunuzdur. Avukatim, yüksek lisansimi istediğim alanda yurtdışında yaptım sonra doktora için orada kalacakken turkiye ye döndüm erkek arkadaşım burada diye sanırım yani bu konuda hep onu sucladim basina kaktim. Turkiyede istediğim alanda bir iş bulamadım (uluslararası hukuk ve insan hakları) erkek arkadaşım küçük bir şehirde borç batağından geceleri seyyar saticilikla gecinmeye başlamıştı bense onun olduğu şehirde akademisyenlik dahil yerleşmeyi düşünmedim, onun gelmesini umut ettim. Ama istanbulu birakip ailemden ayrı ve ona daha yakin olmak adına kimseyi tanımadığım ankaraya taşındım sadece ev arkadaşımı tanıyordum, iş ararken bir yandan çeviri yapiyordum. Para kısıtlamaları sebebiyle hep gidemedim ama birçok sefer kalmaya gittim ailemden gizli, (27 yaşındayım) evinde kaldım onun ailesi ile beraber. O gelemedi hiç ankaraya.
Samimi olduğu bir kız vardı, benden 3 ondan 8 yaş küçük, hayrandı ona. Bana bile tanistirmisti ama suphelenmistim bir seyeen... Bana bazı erkek arkadaşlarımla gorusmeyi yasaklardi ben ise bu kizdan killandim ve hep şüphe ettim karnima ağrılar girdi günlerce ama hep inandım ona.
Beraber olamayabiliriz diyordum ki böyle uzaktan uzağa 3 yıl olmuştu ama terk edemiyordum hep olur diyordum.
Onun ankaraya gelemeyeceği belli oldu yani bir iş dusunuyordu ve olmadı ve benden uzaklaştı gorusemiyorduk bu arada ailevi sorunlarim da vardi depresyona girmisim. İlaç tedavisine başladım aglama krizleri intihar tehditleri kontrolumu kaybettim.
Mail sifresini ben istemeden bana vermişti ama bakmazdim dün seytan durttu baktım telefon çağrı ve sms kayıtları vardı ve hep o kızı aramış. Arkadaş gibi ama samimi smsler atmis, uyudun mu vb. Benden para istemez ondan istemiş.
Arayıp sordum ve öğrendiğim şey: aramızda bir şey yok ama ben ona aşığım. ben ekim başı depresyonun geçince sana soyleyecektim ben artık, gelecek göremiyorum. Seni mutsuz ediyorum. Seni çok seviyordum ama boşluğa düştüm kendime engel olamadım onunla konuştum masterdan dondugunden beri sana karşı kendimi suçlu hissediyorum. Beni affet çok mutlu olmanı istiyorum dedi....
Dün geceden bu yana atarax içip durdum ama hiç uyumadim gözyaşlarımı dindiremiyorum. Önce anlıyorum sorun değil dedim, sonra sen ne şerefsiz bir yalancisin o kız da pislik dedim, sonra yine ağlayarak af diledim filan dusebilecegim kadar düştüm. Hep enond sonunda ayrilabiliriz diye düşünürdüm ama sanki kalbime bıçaklar saplaniyor şu an. Biliyorum iyi olacağım zamanla ama yazmak istedim yine de....
Bosver güzelim takmaGeçmiş konularimdan belki beni taniyorsunuzdur. Avukatim, yüksek lisansimi istediğim alanda yurtdışında yaptım sonra doktora için orada kalacakken turkiye ye döndüm erkek arkadaşım burada diye sanırım yani bu konuda hep onu sucladim basina kaktim. Turkiyede istediğim alanda bir iş bulamadım (uluslararası hukuk ve insan hakları) erkek arkadaşım küçük bir şehirde borç batağından geceleri seyyar saticilikla gecinmeye başlamıştı bense onun olduğu şehirde akademisyenlik dahil yerleşmeyi düşünmedim, onun gelmesini umut ettim. Ama istanbulu birakip ailemden ayrı ve ona daha yakin olmak adına kimseyi tanımadığım ankaraya taşındım sadece ev arkadaşımı tanıyordum, iş ararken bir yandan çeviri yapiyordum. Para kısıtlamaları sebebiyle hep gidemedim ama birçok sefer kalmaya gittim ailemden gizli, (27 yaşındayım) evinde kaldım onun ailesi ile beraber. O gelemedi hiç ankaraya.
Samimi olduğu bir kız vardı, benden 3 ondan 8 yaş küçük, hayrandı ona. Bana bile tanistirmisti ama suphelenmistim bir seyeen... Bana bazı erkek arkadaşlarımla gorusmeyi yasaklardi ben ise bu kizdan killandim ve hep şüphe ettim karnima ağrılar girdi günlerce ama hep inandım ona.
Beraber olamayabiliriz diyordum ki böyle uzaktan uzağa 3 yıl olmuştu ama terk edemiyordum hep olur diyordum.
Onun ankaraya gelemeyeceği belli oldu yani bir iş dusunuyordu ve olmadı ve benden uzaklaştı gorusemiyorduk bu arada ailevi sorunlarim da vardi depresyona girmisim. İlaç tedavisine başladım aglama krizleri intihar tehditleri kontrolumu kaybettim.
Mail sifresini ben istemeden bana vermişti ama bakmazdim dün seytan durttu baktım telefon çağrı ve sms kayıtları vardı ve hep o kızı aramış. Arkadaş gibi ama samimi smsler atmis, uyudun mu vb. Benden para istemez ondan istemiş.
Arayıp sordum ve öğrendiğim şey: aramızda bir şey yok ama ben ona aşığım. ben ekim başı depresyonun geçince sana soyleyecektim ben artık, gelecek göremiyorum. Seni mutsuz ediyorum. Seni çok seviyordum ama boşluğa düştüm kendime engel olamadım onunla konuştum masterdan dondugunden beri sana karşı kendimi suçlu hissediyorum. Beni affet çok mutlu olmanı istiyorum dedi....
Dün geceden bu yana atarax içip durdum ama hiç uyumadim gözyaşlarımı dindiremiyorum. Önce anlıyorum sorun değil dedim, sonra sen ne şerefsiz bir yalancisin o kız da pislik dedim, sonra yine ağlayarak af diledim filan dusebilecegim kadar düştüm. Hep enond sonunda ayrilabiliriz diye düşünürdüm ama sanki kalbime bıçaklar saplaniyor şu an. Biliyorum iyi olacağım zamanla ama yazmak istedim yine de....
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?