- 27 Nisan 2025
- 1
- 1
- 1
- Konu Sahibi perihanteyze
-
- #1
Çocuklarin yaş kaç...Babaları cocuklara nasıl..Eğer iyi ise babalık görevini yapıyorsa bence de çocuklar büyüyene kadar boşanmayın, Çünkü boşanınca mutlu bir hayat altın tepside sunulmuyor tüm bu durumlara ek maddi kaygı, düzen değiştirme ev bulma,aile evine gidecekseniz hele felaket mutsuz günler geliyor..Sadece ev işi yapmayin bir kursa gidin arkadaş edinin çay kahve piknik günlerine gidin günlerinizi doldurdukça kendinizi daha iyi hissedeceksinizMerhabalar.
13 senedir evli ve iki çocuk annesi çalışmayan bir kadınım. Eşimi çok severek evlendim hatta ilişkimiz de hep üstüne titreyen, yaşadığı sorunları karşı tarafı kafasında aklayarak mutlu olmaya çalışan bir kadın oldum. Ama 30 yaşından sonra mı desem,sürekli duygularımın hafife alınmasında mı desem katılaşmaya başladım. Mesela 13 senede 1 kere evlilik yıl dönümü kutladık. Eşim doğum günümü kutlamaz özel gün kutlamayı sevmiyorum der, ben özel günlere çok önem veren bir insanım. Zaten bütün zamanım iki çocuğumu okula götürüp getirmek farklı saatlerde, yemek yapmak, temizlik yapmak evin işleri ile geçiyor o kadar yoruluyorum ki. En azından özel günlerde kendimi değerli hissetmek istiyorum.. defalarca konuştun karşıma alıp özel günlere önem verdiğimi pahalı hediyeler de gözümün olmadığını sadece o günlerde beni mutlu etmek için bir çabasının olmasını istedim.
Ama kesinlikle yapmıyor ben kutlamıyorum özel gün diyor gideceksen kapı orada diyor,dalga geçiyor benim duygu ve düşüncelerimi hiç ciddiye almıyor.Hadi bunları da bir kenara koyuyorum düşünüyorum ben evde gerçekten çocuklara bakan yemek yapan, temizlik yapan robot gibi hissediyorum kendimi duygularımı düşüncelerim hiç önemsemiyor. Aileme bu konuyu açmadan birşeylerdeb şikayetçi olacak kelimeler sarfetsem yediğin önünde yemediğin arkanda sözleri havada uçuyor, çocuk eve mi bakmıyor diyorlar beni çevremde anlayacak hiç kimse yok. maddi açıdan şu anda imkanım da yok ayrılmaya bir de diyorum ki kendi kendime, acaba ben bencil mi düşünüyorum çocuklar babalarini seviyor sırf bu yüzden çocukları babalarına mahrum etmek bencillik mi acaba diye düşünüyorum. Ne yapacağımı bilemiyorum..
Başlık önerileri; eşimle sorunlarım, eşimin tutumu, özel günler, değersiz hissetmek…Merhabalar.
13 senedir evli ve iki çocuk annesi çalışmayan bir kadınım. Eşimi çok severek evlendim hatta ilişkimiz de hep üstüne titreyen, yaşadığı sorunları karşı tarafı kafasında aklayarak mutlu olmaya çalışan bir kadın oldum. Ama 30 yaşından sonra mı desem,sürekli duygularımın hafife alınmasında mı desem katılaşmaya başladım. Mesela 13 senede 1 kere evlilik yıl dönümü kutladık. Eşim doğum günümü kutlamaz özel gün kutlamayı sevmiyorum der, ben özel günlere çok önem veren bir insanım. Zaten bütün zamanım iki çocuğumu okula götürüp getirmek farklı saatlerde, yemek yapmak, temizlik yapmak evin işleri ile geçiyor o kadar yoruluyorum ki. En azından özel günlerde kendimi değerli hissetmek istiyorum.. defalarca konuştun karşıma alıp özel günlere önem verdiğimi pahalı hediyeler de gözümün olmadığını sadece o günlerde beni mutlu etmek için bir çabasının olmasını istedim.
Ama kesinlikle yapmıyor ben kutlamıyorum özel gün diyor gideceksen kapı orada diyor,dalga geçiyor benim duygu ve düşüncelerimi hiç ciddiye almıyor.Hadi bunları da bir kenara koyuyorum düşünüyorum ben evde gerçekten çocuklara bakan yemek yapan, temizlik yapan robot gibi hissediyorum kendimi duygularımı düşüncelerim hiç önemsemiyor. Aileme bu konuyu açmadan birşeylerdeb şikayetçi olacak kelimeler sarfetsem yediğin önünde yemediğin arkanda sözleri havada uçuyor, çocuk eve mi bakmıyor diyorlar beni çevremde anlayacak hiç kimse yok. maddi açıdan şu anda imkanım da yok ayrılmaya bir de diyorum ki kendi kendime, acaba ben bencil mi düşünüyorum çocuklar babalarini seviyor sırf bu yüzden çocukları babalarına mahrum etmek bencillik mi acaba diye düşünüyorum. Ne yapacağımı bilemiyorum..
Öncelikle bencillik değil. Çok normal bişey istiyorsun.Merhabalar.
13 senedir evli ve iki çocuk annesi çalışmayan bir kadınım. Eşimi çok severek evlendim hatta ilişkimiz de hep üstüne titreyen, yaşadığı sorunları karşı tarafı kafasında aklayarak mutlu olmaya çalışan bir kadın oldum. Ama 30 yaşından sonra mı desem,sürekli duygularımın hafife alınmasında mı desem katılaşmaya başladım. Mesela 13 senede 1 kere evlilik yıl dönümü kutladık. Eşim doğum günümü kutlamaz özel gün kutlamayı sevmiyorum der, ben özel günlere çok önem veren bir insanım. Zaten bütün zamanım iki çocuğumu okula götürüp getirmek farklı saatlerde, yemek yapmak, temizlik yapmak evin işleri ile geçiyor o kadar yoruluyorum ki. En azından özel günlerde kendimi değerli hissetmek istiyorum.. defalarca konuştun karşıma alıp özel günlere önem verdiğimi pahalı hediyeler de gözümün olmadığını sadece o günlerde beni mutlu etmek için bir çabasının olmasını istedim.
Ama kesinlikle yapmıyor ben kutlamıyorum özel gün diyor gideceksen kapı orada diyor,dalga geçiyor benim duygu ve düşüncelerimi hiç ciddiye almıyor.Hadi bunları da bir kenara koyuyorum düşünüyorum ben evde gerçekten çocuklara bakan yemek yapan, temizlik yapan robot gibi hissediyorum kendimi duygularımı düşüncelerim hiç önemsemiyor. Aileme bu konuyu açmadan birşeylerdeb şikayetçi olacak kelimeler sarfetsem yediğin önünde yemediğin arkanda sözleri havada uçuyor, çocuk eve mi bakmıyor diyorlar beni çevremde anlayacak hiç kimse yok. maddi açıdan şu anda imkanım da yok ayrılmaya bir de diyorum ki kendi kendime, acaba ben bencil mi düşünüyorum çocuklar babalarini seviyor sırf bu yüzden çocukları babalarına mahrum etmek bencillik mi acaba diye düşünüyorum. Ne yapacağımı bilemiyorum..
Evet siz bencil düşünüyorsunuz. Bu konuda en büyük haksızlığı da kendinize yapıyorsunuz. Ne demek kapı orda, insan 13 yılda bir kere karşısındakinin fikrini önemsemez mi? Evlilik böyle bir şey değil ki sadece kendini düşünemezsin. 13 yılın yarısında sizi düşünmüş olsa yine 1 kutlamadan fazlası yapar.Merhabalar.
13 senedir evli ve iki çocuk annesi çalışmayan bir kadınım. Eşimi çok severek evlendim hatta ilişkimiz de hep üstüne titreyen, yaşadığı sorunları karşı tarafı kafasında aklayarak mutlu olmaya çalışan bir kadın oldum. Ama 30 yaşından sonra mı desem,sürekli duygularımın hafife alınmasında mı desem katılaşmaya başladım. Mesela 13 senede 1 kere evlilik yıl dönümü kutladık. Eşim doğum günümü kutlamaz özel gün kutlamayı sevmiyorum der, ben özel günlere çok önem veren bir insanım. Zaten bütün zamanım iki çocuğumu okula götürüp getirmek farklı saatlerde, yemek yapmak, temizlik yapmak evin işleri ile geçiyor o kadar yoruluyorum ki. En azından özel günlerde kendimi değerli hissetmek istiyorum.. defalarca konuştun karşıma alıp özel günlere önem verdiğimi pahalı hediyeler de gözümün olmadığını sadece o günlerde beni mutlu etmek için bir çabasının olmasını istedim.
Ama kesinlikle yapmıyor ben kutlamıyorum özel gün diyor gideceksen kapı orada diyor,dalga geçiyor benim duygu ve düşüncelerimi hiç ciddiye almıyor.Hadi bunları da bir kenara koyuyorum düşünüyorum ben evde gerçekten çocuklara bakan yemek yapan, temizlik yapan robot gibi hissediyorum kendimi duygularımı düşüncelerim hiç önemsemiyor. Aileme bu konuyu açmadan birşeylerdeb şikayetçi olacak kelimeler sarfetsem yediğin önünde yemediğin arkanda sözleri havada uçuyor, çocuk eve mi bakmıyor diyorlar beni çevremde anlayacak hiç kimse yok. maddi açıdan şu anda imkanım da yok ayrılmaya bir de diyorum ki kendi kendime, acaba ben bencil mi düşünüyorum çocuklar babalarini seviyor sırf bu yüzden çocukları babalarına mahrum etmek bencillik mi acaba diye düşünüyorum. Ne yapacağımı bilemiyorum..
erkeklerin çoğu aynı ya. kötüsü gidecek de iyisi mi gelecek sanki amannn hayatını yaşa bencil ol bencillik yap eşinden para iste dışarıda gez dolaş. kendini sev kendine yet. işin özü kendine yetmek..
Önce özel günlere çok anlam yüklemeyi bırakacaksınız.İnanın o zaman daha rahat edecek kafanız.Nasılsa beklentiniz karşılanmıyor bırakın bunu.Şunu yapın derim.D gününüzde masanızı hazırlayın giyinin çocuklarını çağırın mum söndürün onlarla eş naparsa yapsın çağırmayın bile masaya.O düşünsün.Ayrılmak kolay değil.İki çocuk büyüteceksiniz.ne yazık çocuklar annede ve sorumluluk onda oluyor.Bu devirde iki çocukla ilgilenmek dışardan onları korumak çok kolay değil.Bu arada şiddet aldatma varsa o başka tabi.Merhabalar.
13 senedir evli ve iki çocuk annesi çalışmayan bir kadınım. Eşimi çok severek evlendim hatta ilişkimiz de hep üstüne titreyen, yaşadığı sorunları karşı tarafı kafasında aklayarak mutlu olmaya çalışan bir kadın oldum. Ama 30 yaşından sonra mı desem,sürekli duygularımın hafife alınmasında mı desem katılaşmaya başladım. Mesela 13 senede 1 kere evlilik yıl dönümü kutladık. Eşim doğum günümü kutlamaz özel gün kutlamayı sevmiyorum der, ben özel günlere çok önem veren bir insanım. Zaten bütün zamanım iki çocuğumu okula götürüp getirmek farklı saatlerde, yemek yapmak, temizlik yapmak evin işleri ile geçiyor o kadar yoruluyorum ki. En azından özel günlerde kendimi değerli hissetmek istiyorum.. defalarca konuştun karşıma alıp özel günlere önem verdiğimi pahalı hediyeler de gözümün olmadığını sadece o günlerde beni mutlu etmek için bir çabasının olmasını istedim.
Ama kesinlikle yapmıyor ben kutlamıyorum özel gün diyor gideceksen kapı orada diyor,dalga geçiyor benim duygu ve düşüncelerimi hiç ciddiye almıyor.Hadi bunları da bir kenara koyuyorum düşünüyorum ben evde gerçekten çocuklara bakan yemek yapan, temizlik yapan robot gibi hissediyorum kendimi duygularımı düşüncelerim hiç önemsemiyor. Aileme bu konuyu açmadan birşeylerdeb şikayetçi olacak kelimeler sarfetsem yediğin önünde yemediğin arkanda sözleri havada uçuyor, çocuk eve mi bakmıyor diyorlar beni çevremde anlayacak hiç kimse yok. maddi açıdan şu anda imkanım da yok ayrılmaya bir de diyorum ki kendi kendime, acaba ben bencil mi düşünüyorum çocuklar babalarini seviyor sırf bu yüzden çocukları babalarına mahrum etmek bencillik mi acaba diye düşünüyorum. Ne yapacağımı bilemiyorum..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?