Merhaba,
Ben 35 yaşındayım, 14 yıllık evliliğim ve 12 yaşında ikiz kızlarım var.
Eşimle 20 yıllık bir geçmişimiz, birlikte büyümüş bir hikâyemiz var.
Ama şu an eşimle ayrıyız… 3 aydır evden ayrıldı.
Resmi olarak boşandık ama içimde hâlâ o “biz” duygusu var.
Gitmeden önce çok zor zamanlarımız oldu, anlaşmazlıklar, kırgınlıklar…
Ben bazen fazla duygusal oldum, bazen ondan fazla şey bekledim.
O ise içine kapandı, sustu, sonunda da gitti.
Bana “Zamanla içimde bir şeyler öldü…” dedi.
Sevmediğini söylemedi ama “artık olmuyor” dedi.
Ve şu an ev almayı düşünüyor, kendi düzenini kurmaya çalışıyor.
Ama bu süreçte benim için bitmedi…
Ben hâlâ seviyorum.
Ve şunu açıkça söyleyeyim:
Ben peşinden koşmadım.
Sadece dua ettim.
Allah’a sığındım.
Onun kalbine dokunsun diye.
Benim sabrımı, sevgimi görsün diye.
O zaman zaman yazıyor, kızlarla ilgili konular için…
Aramızda bir nefes hâlâ var gibi ama bir adım da atmıyor.
Ben bu süreçte kendime döndüm.
Namaza başladım.
Duha Suresi, Ya Vedud, Ya Cami, Ya Latif, Ya Mucib Esmaları ile dua ediyorum.
Rabbimden, eğer hayırlıysa yuvamızın yeniden kurulmasını,
bize yeniden sevgiyle bakmayı nasip etmesini istiyorum.
Ama bazen çok yoruluyorum…
Bazen hayal kuruyorum,
Bazen “artık bitti” deyip çöküyorum.
Bugün Kadınlar Kulübü’ne katıldım çünkü yalnız değilim demek istiyorum.
Sizlerin fikirlerini duymak, benzer şeyleri yaşayanları tanımak istiyorum.
Sizce bu süreçte ne yapmalıyım?
Sizce gerçekten bitmiş midir?
Yoksa erkekler duygularını bastırır mı?
Susmak, geri çekilmek mi en doğrusuydu?
Ben hâlâ dua etmeye devam etmeli miyim?Yoksa kendi yoluma mı bakmalıyım?
Lütfen içten cevaplar verin..
Kalbim çok yorgun ama hâlâ güçlü.
Ve hâlâ umutla, sabırla, duala yaşayan bir kadınım.
Teşekkür ederim…
Ben 35 yaşındayım, 14 yıllık evliliğim ve 12 yaşında ikiz kızlarım var.
Eşimle 20 yıllık bir geçmişimiz, birlikte büyümüş bir hikâyemiz var.
Ama şu an eşimle ayrıyız… 3 aydır evden ayrıldı.
Resmi olarak boşandık ama içimde hâlâ o “biz” duygusu var.
Gitmeden önce çok zor zamanlarımız oldu, anlaşmazlıklar, kırgınlıklar…
Ben bazen fazla duygusal oldum, bazen ondan fazla şey bekledim.
O ise içine kapandı, sustu, sonunda da gitti.
Bana “Zamanla içimde bir şeyler öldü…” dedi.
Sevmediğini söylemedi ama “artık olmuyor” dedi.
Ve şu an ev almayı düşünüyor, kendi düzenini kurmaya çalışıyor.
Ama bu süreçte benim için bitmedi…
Ben hâlâ seviyorum.
Ve şunu açıkça söyleyeyim:
Ben peşinden koşmadım.
Sadece dua ettim.
Allah’a sığındım.
Onun kalbine dokunsun diye.
Benim sabrımı, sevgimi görsün diye.
O zaman zaman yazıyor, kızlarla ilgili konular için…
Aramızda bir nefes hâlâ var gibi ama bir adım da atmıyor.
Ben bu süreçte kendime döndüm.
Namaza başladım.
Duha Suresi, Ya Vedud, Ya Cami, Ya Latif, Ya Mucib Esmaları ile dua ediyorum.
Rabbimden, eğer hayırlıysa yuvamızın yeniden kurulmasını,
bize yeniden sevgiyle bakmayı nasip etmesini istiyorum.
Ama bazen çok yoruluyorum…
Bazen hayal kuruyorum,
Bazen “artık bitti” deyip çöküyorum.
Bugün Kadınlar Kulübü’ne katıldım çünkü yalnız değilim demek istiyorum.
Sizlerin fikirlerini duymak, benzer şeyleri yaşayanları tanımak istiyorum.
Sizce bu süreçte ne yapmalıyım?
Sizce gerçekten bitmiş midir?
Yoksa erkekler duygularını bastırır mı?
Susmak, geri çekilmek mi en doğrusuydu?
Ben hâlâ dua etmeye devam etmeli miyim?Yoksa kendi yoluma mı bakmalıyım?
Lütfen içten cevaplar verin..
Kalbim çok yorgun ama hâlâ güçlü.
Ve hâlâ umutla, sabırla, duala yaşayan bir kadınım.
Teşekkür ederim…