Yok nerde...
Küçük benle ki ben hep onu vermek istedim kreşe

Geçen gün abisi yokken baş başa zaman geçirelim dedim, süs havuzlarına girmeye kalktı.
Belki 30 kez başından aldım, giremediği için yerlende yuvarlanıp tepiniyordu.
Omzuma attım dondurma yemeğe götürüyorum sanki ben onu kaçırıyormuşum gibi triplere girdi, poğiiss diyor

En son ağlama krizine tutuldu, yarım saat ağlayıp herkesi başımıza topladı, oyun alanına götüreyim dedim arabaya oturtamadım tekme tokat kafa atma şeklinde girişiyor.
Bu tecrübeden sonra dün evde oturalım dedim, bütün köşe koltuğu tükenmez kalemle boyamış oturma minderlerini.
3 saat çiteleye çitileye sirkeyle çıkardım.
2 yaş olacak bir ayı kaldı, bahar döneminde vereceğim valla.
Kreşe başlayan için öğretmenleri de aynısını söylüyor çok mutlu okulda, her etkinliğie katılıyor diye.
Sürekli bana foto video atıyorlar, günlük sosyal hesaplara aktivite görüntüleri yolluyorlar, gerçekten alıştı ve mutlu.
Ama tövbeler olsun eve geldiğimiz an bu ayakkabım niye mavi diye başlıyor, uykum var ama uyumayacağım a kadar saçma sapan tepiniyor.
Hunili anne olacağım yakında, üst komşum bir melek. Bu çocukların sesiyle yaşıyor ve gıkı çıkmıyor.