ben onun eşime karşı olanı yaşadımevlendikten sonra yasadıgım bir olay korkuttu, çok detay vermeyım, o kadar artık sabrım tasti ki gözüm hiç bir şeyi görmedi, resmen cinnet geçirdim, ve hiç bir şeyi düşünmeden söyledim aklıma ne geliyorsa sonra dr.a gittik sakinleştirdiler (dr.a gitme asamasını bıle tam hatırlamıyorum), ve ben tartısmanın buyuk bir bölümünü, söylediğim sözleri hatırlamıyorum.
eşime karsı değildi.
tek sorun buysa emin ol köşelerin yuvalaklaşması hatta oval bir hal almaya doğru gidiyorsun.
hayatın en güzel duygusu.. geç kalmadan yaşa.
kendi çocuğun olunca zaten o ağlama sesi sana dünyanın en güzel sesi gelecek. yaşamadan bilemezsin tuvaletini yapmaması bile hayatının en önemli sorunu haline geliyor ki o zaman zaten 3. şahıslarla uğraşmak için vakit kalmıyor.kalbımın heyecanla çarptıgını hıssettım, çok teşekkür ediyorum :) biraz sadece biraz törpü başka da bişey değil.en çok ta dilime törpü aslında :)
ben de oyle dusunuyorum, aslında mantık ılıskısı kurdugumda eşime karsı hıc ofkelenmıyorum, ofkelendıgım genelde 3.sahıslar nedenıyle dolaylı olarak esıme yansıyor, halıyle cocuguma da oyle olur dıye dusunuyorum.
örn. gecen bayramda otobus yolculugunda bebek nasıl aglıyor arkamda, ee bakıyorum , bebege tahammulsuz olsam sınırlenırdım, ama ben bebek agladıkca benım ıcın gıdıyor uzuluyordum.
ben onun eşime karşı olanı yaşadım
hayatta böyle şeyler olur, herkese olur demiyorum ama olması normal yani. kendini tekrar etmedikten sonra ya da yaşamın olağan akışında kendine yer edinmedikten sonra önemli değil bence. bir de düşünün mesela o öfke anında evde çocuk olsaydı evet bu olaya şahit olması iyi olmazdı ama ona zarar verebilir miydiniz? hiç sanmıyorum. ben veremezdim hatta evden dışarı gönderirdim duymasın görmesin diye.
yaşadığınız bilinç kaybı da normal, o an ne yaptığınızı bilmediğinizi zannediyorsunuz ama emin olun evde bir çocuk olsa hiç düşünmeden refleksif olarak onu ortamdan uzaklaştırırdınız.
kısaca bizim durumlar psikolojik gitgeller neticesinde oluyor psikosomatik rahatsızlıklar yani, bazı başka durumlarda ise nöropsikiyatrik bozukluklar neticesinde bunları yaşayan insanlar var. o gurubun bebek sahibi olması doktor izni ya da gözetimiyle oluyor. bizden zarar gelmez yani bebelere korkmayın
kendi çocuğun olunca zaten o ağlama sesi sana dünyanın en güzel sesi gelecek. yaşamadan bilemezsin tuvaletini yapmaması bile hayatının en önemli sorunu haline geliyor ki o zaman zaten 3. şahıslarla uğraşmak için vakit kalmıyor.
demek istediğim o zaten, uzun yıllar içinde bir kez böyle bir olayınız olmuş. benimse hayatımda ilkti, evliliğin yeni şehrin yeni işin stresiyle oldu galiba. bu bir rahatsızlık belirtisi değil devamlı hale gelmediği sürece içiniz rahat olsun.teşekkür ederim, suan hasta değilim, uzun yıllar yasamadıgım bir olay tekrar edınce korktum, sanırm haklısınız bebek olsa once onu dusunurdüm. şimdiden onu dusunuyorum, bebekten sonra onun zararına olabılecek seylerın dısında kalanlar umurumda olmaz gıbı gelıyor , hayırlısı diyelim ıyı olsun :)
Kendinize hiç neden bebek sahibi olmak istiyorum acaba diye sordunuz mu? Neden istiyorsunuz?
demek istediğim o zaten, uzun yıllar içinde bir kez böyle bir olayınız olmuş. benimse hayatımda ilkti, evliliğin yeni şehrin yeni işin stresiyle oldu galiba. bu bir rahatsızlık belirtisi değil devamlı hale gelmediği sürece içiniz rahat olsun.
hey şey de gönlünüze göre olsun :)
Amin çok teşekkür ederim. Kendinizi en iyi siz tanırsınız ben hiç sorun yaşamam sanırken anneme sarılıp anne ben bundan sonra böyle mi yaşıycam boğuluyorum diye ağladım. Yemek yok uyku yok kendine ait zaman yok gece gündüz doyur temizle.bende yangına körükle gitmiş gibi mi oldum şimdi acaba3 ay ınan bana uc gun gıbı gelır, gecıyse sorun yok. Hayırlı uzun omurlu olsunlar ıkızlerınız, maşallah :)
Amin çok teşekkür ederim. Kendinizi en iyi siz tanırsınız ben hiç sorun yaşamam sanırken anneme sarılıp anne ben bundan sonra böyle mi yaşıycam boğuluyorum diye ağladım. Yemek yok uyku yok kendine ait zaman yok gece gündüz doyur temizle.bende yangına körükle gitmiş gibi mi oldum şimdi acaba
tam olarak nasıl bir zarar vermekten bahsediyorsunuz...zaten psikolojiniz bozuluyorsa... hamilelik ve lohusalık süreci başlı başına hormonların alt üst olduğu bir süreç...en normalim diyen insanın bile dengesi şaşıyor...bence çocuk beni düzeltirmi den önce ben nasıl düzelsemde çocuk sahibi olsam diye düşünün...Çok zorlu bır hayatın sonucu doğal olarak depresyon ve öfke kontrolü ile yıllarca ugrastım, hatta bunun bır cok tedavısını de gordum.
Anladım ki insanın tek doktoru kendısı ama bazen takıntılar oyle bır hal alıyor ki elimde değil, bir çok kez intiharın ucundan dondum.
Şuan evliyim, mutluyum,eşime aşıgım,huzurlu sakin bir hayatım var, ama bazen oyle oluyorum ki ben ve etrafımdakiler beni tanıyamıyorlar, kendımden gecıyorum an gelıyor.
Ama bunun sonu yok. bu yuzden cok ıstedıgım bebegı hep ertelıyorum, ona da zarar vermek ıstemıyorum.
Aslında eskıye nazaran cok cok ıyıyım.
Sizce bebeğim olsa herseyım o olur, ve ben artık normalleşebilir miyim, yoksa daha mı kotu olurum?
Bebeği kesinlikle kendi çıkarım için istiyormuşum gibi düşünmeyin, öyle olsa çoktan bu bencilliği yapardım, sadece ona zarar vermekten korkuyorum.
İşin içinden cıkamadıgımdan içinizde benimle aynı tecrubelere sahıp yada sahıt hanımların olacagını dusundugumden paylasıyorum.
Yardımcı olmanız kararımı oldukca etkıleyecek.
Yaslarımız ıse ben 30 eşim 35, çocuk özlemi de cok agır basıyor.
tam olarak nasıl bir zarar vermekten bahsediyorsunuz...zaten psikolojiniz bozuluyorsa... hamilelik ve lohusalık süreci başlı başına hormonların alt üst olduğu bir süreç...en normalim diyen insanın bile dengesi şaşıyor...bence çocuk beni düzeltirmi den önce ben nasıl düzelsemde çocuk sahibi olsam diye düşünün...
Buna birpsikolokla karar verseniz belki daha iyi olur ama bebek oyle harika birşey ki. Bence cok seyin tedavisi. En unutsuz yalnız hissettiğim yerde onun kokusu beni hayata bağlıyorÇok zorlu bır hayatın sonucu doğal olarak depresyon ve öfke kontrolü ile yıllarca ugrastım, hatta bunun bır cok tedavısını de gordum.
Anladım ki insanın tek doktoru kendısı ama bazen takıntılar oyle bır hal alıyor ki elimde değil, bir çok kez intiharın ucundan dondum.
Şuan evliyim, mutluyum,eşime aşıgım,huzurlu sakin bir hayatım var, ama bazen oyle oluyorum ki ben ve etrafımdakiler beni tanıyamıyorlar, kendımden gecıyorum an gelıyor.
Ama bunun sonu yok. bu yuzden cok ıstedıgım bebegı hep ertelıyorum, ona da zarar vermek ıstemıyorum.
Aslında eskıye nazaran cok cok ıyıyım.
Sizce bebeğim olsa herseyım o olur, ve ben artık normalleşebilir miyim, yoksa daha mı kotu olurum?
Bebeği kesinlikle kendi çıkarım için istiyormuşum gibi düşünmeyin, öyle olsa çoktan bu bencilliği yapardım, sadece ona zarar vermekten korkuyorum.
İşin içinden cıkamadıgımdan içinizde benimle aynı tecrubelere sahıp yada sahıt hanımların olacagını dusundugumden paylasıyorum.
Yardımcı olmanız kararımı oldukca etkıleyecek.
Yaslarımız ıse ben 30 eşim 35, çocuk özlemi de cok agır basıyor.
benim bir akrabam acayip şekilde depresyon geçiriyordu çocuk asla istemiyordu.
sonra kaza ile oldu ve biliyormusun depresyondan sinirden eser kalmadı ben sizin bir bebeğiniz olursa herşeyin iyi olacağını düşünüyorum..
kendinizi en iyi siz tanırsınız.çok ama çok teşekkür ediyorum,tecrubeler beni mutlu edıyor, ben artık hasta degılım sadece endıselıyım. birkaç arkadas tedavı ol, dr.unla gorus vs. demiş ama ben bunların hepsini yaptım, hersey yolunda olumsuz hıcbırsey yok, sadece kendimi ikna etmeliyim. korkularım ve endıselerım normal karsılanıyor, dr.um da bana olabıleceklerı sohbet havasında anlattı, yap yapma dıye yonlendırmıyor.
ki arkadasınız istenmeyen gebelik yasamasına ragmen olumlu yonunu anlatıyorsunuz, ki ben artık cok ıstıyorum.
Buna birpsikolokla karar verseniz belki daha iyi olur ama bebek oyle harika birşey ki. Bence cok seyin tedavisi. En unutsuz yalnız hissettiğim yerde onun kokusu beni hayata bağlıyor
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?