Bebegim olsun hiç istemiyorum neden?

eskiden ben bebegim olsun çok isterdim hatta bebek lafı geçince gözlerim dolardı duygulanır heyecanlanırdım ama eşim erken der istemezdi şimdi herseyi yoluna koyduk şimdi ise eşim bebek istiyor ben istemiyorum bu çok farklı bi duygu belki eşime kızgınlıkla olusuyor ama bilmiyorum bana yardım edin ben gercekten bebek hiç istemiyorum.

öğürmesi, kusması,kilo alması 9 ay taşıması,sancısı doğumu,uykusuz geçen geceler,emzirmesi,endişeleri yemeni içmeni bebeğe göre ayarlanması,dişi ,gazı,açıklanmayan ağlamaları...bunların hepsini sen çekeceksin arkadaşım.bu yüzden istemeye zorlama kendini.GERÇEKTEN İSTEDİĞİN VAKİT ve ruhsal olarak hazır hissettiğin vakit yap.kimsenin etkisi altında kalmadan,eşin dahil buna....bebeğin sağlam bir anneye ihtiyacı var,bu da ancak senin kararın doğrultusunda olur...

foca .!.:

eskiden ben bebegim olsun çok isterdim hatta bebek lafı geçince gözlerim dolardı duygulanır heyecanlanırdım ama eşim erken der istemezdi şimdi herseyi yoluna koyduk şimdi ise eşim bebek istiyor ben istemiyorum bu çok farklı bi duygu belki eşime kızgınlıkla olusuyor ama bilmiyorum bana yardım edin ben gercekten bebek hiç istemiyorum.

Genişletmek için tıkla...

kızgınlıgın vardır ondan belli bi donemden sonra sende istersin

ama acele etme kendini hazır hisstetingde yap cocugu

bende hiç bebek istemiyorum çevremdeki çoğu kişiye çok anormal gelirken bana çok normal geliyo

herkesin baş edebileceği bi durum değil bence istemiyosanız yapmayın yada kendinzi hazır hissettiğinizde tekrar düşünün

benim bir zamanlardaki halim geldi aklıma....
hatta çevreme biz bebek istemiyoruz derdim ama sonra hayatımızda eksiklik olduğunu farkettik..
mutlaka eşimden ve benden olan tamamen bize ait bir mucizeye sahip olmalıydık...

çok çabaladık, uğraştık ama olmadı bebeğimiz.. yorucu bir tedavi sürecinden geçtik... hem madden hem manen çok yıprandık...

Rabbime bin şükür bana anne olma duygusunu bahşetti.. henüz doğmamış olsada, karnımda 0lsa da onun benimle olduğunu bilmek beni inanılmaz mutlu ediyor...

şimdi kendime o kadar kızıyorum ki ... neden başlarda bebeğimi istemedim diye..

onu o kadar çok seviyorum ki kelimeler gerçekten kifayetsiz kalıyor anlatmak için..


ben sadece içimden geçenleri yazdım.. Bence belirlişeyler için geç kalmamak gerekiyor...her ne olursa olsun Rabbim herşeyin hayırlısını versin..

Allah bu duyguyu isteyen herkese yaşatsın

5 buçuk aylık hamileyim bende istemiyodum ama bi anda karar verrdim ve iyiki o kararı vermişim çok güzel bi duygu ama istemeden yapılmamalı bencede

bende aynı durumdayım. 2,5 yıllık evliyim. eşimde istemiyoo. bazen düşünüyorum acaba birmizi yeterince benimsemedik mi. aile olamadık mı diye. çocuk olmadan aile olunmuyomu? bende eksik olan ne niye anne olmak bana çok uzak geliyo. çok şükür eşimle sorunlarımız yok. yani her evde olabilecek ufak tefek şeyler dışında. doğru düzgün kavga bile etmeyiz. ama bebek konusu açılınca ikimizinde kaşaları kalkıyo. yaşda 30-2. yani nebilim kızlar bebeksiz ev, evlilik olmazmı, sonra çok mu pişman olurum, bu etrafımızdaki dırdırcı insanlar (çocuk yapın çocuk yapın) haklı mı. zaten bide kayınvalidem beni rüyasında görüyomuş da ben hamileymişimde falan filan. baskıyla çocuk yapılmaz tabi ki ama benim niye içim kıpırdamıyooo.:97:

ben 25 yasımda evlendim 3 yıl falan hic istemedim esim istedi iyi tamam dedim ama icimden gelmiyodu hic neyse korunmayı bıraktık ama benim sorunlarım cıktı meydana pko lu oldugumu ögrendim. Yaklasık 4 yıldır bebek icin tedavi oluyorum ve cok pişman oldum korundugum icin keske dedim ilk bastan isteseydim. Şuanda hamileyim cok mutluyuz tabi, Allah sonuna kadar saglık versin ikimizede.

suanda 32 yasındayım düsünüyorumda cocugumla aramda cok yas farkı olacak onunla belki arkadas gibi olamıyacagım, ben cok imreniyorum genc yasta anne olanlara. belki uzun süren tedavilerden dolayı kaybedilmis zamanlarımdan dolayı pismanlıklarım var keskelerim var...

sen iyi düsün kendini hazırlamaya çalıs o zaman anne ol, hazır degilsende bekle...

He ben neden istemiyordum hamile kalmayı bunun bicok sebebi vardı ilki evliligim otursun birbirimize alısalımdı. Her evde sorunlar oluyo tabiki bizdede vardı ama birbirimizi cok seviyorduk halada öyle. ikincisi anne oldugumda kendimi yaslanmış hissedecektim. Belki henüz evli olmaya alısamamısken birde anne olmayı kabullenemiyordum. sonuncusuda ekonomik olarak kendimizi hazırlamamızın doğru oldugu kanaatindeydim. Bir cocugun rahat bir gelecek gecirmesini saglayabilecegimiz kadar birikimimizin olması taraftarıydım. Bunların hepsi benim sebeplerim.

Bence sizde biliyorsunuz neden bebek istemediginizi ama bazen gercekleri düsünmek bile istemeyiz ya öyle bi durumdasınız. belki suanda esinizle sorunlarınız var o yüzden belkide sizde 30 yasındaymıssınız sizide yaslanma korkusu sardı. Bunu icinizde arayın cevabı sizde cünkü.

bende bu haziran ayında 4 yılımı bitiriyorum evlendiğimiz günden beri korunmadık bebekte olmadı kimi zaman istedim kimi zaman istemedim yeri geldi doktora gittim yumurtalıklarımda sorun olduğunu öğrendim tedavi görmem gerekiyordu ama olmadım. eşim 30 yaşında yeni mezun oldu askere gideceği zaman ortalama belliydi artık bebek dşünemezdik çünkü eşim askere gidecekti ve ben çalışmak zorundaydım. ama planladığımız gibi olmadı hiçbirşey eşimin askerlik tarihi belli olduğu gün ben hamile oldğumu öğrendim üstelik ne maddi ne manevi olarak bu bebeğe hazır değildik ama ne zaman bebeğimin varlığını hissettim o zaman herşey değişti dünyam oldu resmen beni yeniden hayata bağladı üstelik eşime aşık oldm ona bağlılığımı anlatamam şimdi nisanda bebeğim dünyaya gelecek ve eşim doğuma 1 hafta kala askere gidecek bunlarn hiçbiri beni endişelendirmiyor tek üzüldüğüm eşimin hasrtine nasl dayanacağım o bebek ana rahmine düştüğü anda gerçekten duygular çok farklı olabiliyor

bende aynı durumdayım. 4yıllık evliyiz. üstelik pkoluyum.kiloloyum ve zayıflayamıyorum.çalışıyorum ve gece nöbetlerimde var. işim riskli birim kapasamında. Dr. artık bebek düşünmelisin çünkü tedavi olman gerekebilir diyor..ben bu sorumluluğu alabileceğimi hiç zannetmiyorum. gebelikte alınacak kilolardan, hareket kısıtlığından ve doğumdan acayip korkuyorum. gebe birini gördüğüm anda bile karnıma sancılar giriyor kasıklarımda kasılmalar oluyor ve nefes almakta güçlük çekiyorum. hareketlerim ister istemez yavaşlıyor.hadi bunu atlattım diyelim bu sefer doğum kabus gibi geliyor aklıma ne sezeryan nede normal doğum ikisindende tırsıyorum.. bunlarda geçti diyelim bu sefer uykusuz geceler, hastalığı, sorumluluğu ve ertesi gün işe gitme mecburiyeti gözümde büyüyor. oysa çoçukları çok seviyorum apartmandaki tüm çocuklar beni severler ve hep evime gelirler birliklte çok güzel vakit geçiririz. arkadaşlarım komşularım çocuklarını bana emanet ederler bu konuda ilk akla gelen ben olurum. ama kendi bebeğimin olması beni çok korkutuyor. tabi birde işin maddi boyutuda var.bu durumu nasıl aşacağım bilemiyorum.. Allah yardımcımız olsun... :26:

arkadasım bende pkoluyum ve inan çok zor oluyo bebek sahibi olmak. Bence bütün korkularını endiselerini bir kenara bırak ve tedavine başla inan bana yıllarını alıyo. Tabii bende öyle oldu belki baskasında daha kolay olmustur bilemiyorum. Bende evlendikten 3 yıl sonra bebek istemeye başladım onuda istedim diyemem esim istedigi icin ve bebekle benim aramdaki yas farkı fazla olmasın diye istedim. Ama bi taraftanda kendimi hazır hissetmiyordum. Ama tedavi süresi 4 yıl sürdü. Ne kadar uzun dimi. Tabi hepsini arka arkaya yaptırmadım ara verdigim dönemlerde oldu. Ama suanda 2. tüp bebek denemesinde hamile kaldım. İnanki çok farklı bu duygu. 3 aylık hamileyim ama attıgım her adımda onu düsünüyorum. Acaba zarar verirmiyim diye. Eşimle birbirimize daha tutkun olduk belki sacma geliyordur sana bilemem zamanında banada sacma geliyordu olmaz öyle sey biz simdide tutkunuz diyordum ama hayır aile oldugunu hissetmeye baslıyorsun. Dogumdan bende korkuyorum ama artık teknoloji degisti eskisi gibi degil bazı seyler. Doktorlar cok anlayıslı ilgili. Esinde sana destek olabilirse zaten yükün hafifler. Benim esim bana cok destek oldu ve bebek doğdugundada olacagından eminim. Allah dağına göre kar veriyor. Senin hamileliğin, doğumun ve bebeğin sorunsuz bi sekildede olabilir. Hep bardağın bos tarafından bakmak olmaz birazda dolu taraftan bakman lazım. Yoksa yerinde sayarsın. Ultrasonda gördügünde ellerini ayaklarıni parmaklarını kalp atışını dinlediğinde cok duygulanıyor heyecanlanıyorsun.O annelik tohumu ilk günden atılıyor zaten icine. Bebeğinle beraber o duyguda büyüyor güzellesiyor.

nehru43 .!.:

bende aynı durumdayım. 4yıllık evliyiz. üstelik pkoluyum.kiloloyum ve zayıflayamıyorum.çalışıyorum ve gece nöbetlerimde var. işim riskli birim kapasamında. Dr. artık bebek düşünmelisin çünkü tedavi olman gerekebilir diyor..ben bu sorumluluğu alabileceğimi hiç zannetmiyorum. gebelikte alınacak kilolardan, hareket kısıtlığından ve doğumdan acayip korkuyorum. gebe birini gördüğüm anda bile karnıma sancılar giriyor kasıklarımda kasılmalar oluyor ve nefes almakta güçlük çekiyorum. hareketlerim ister istemez yavaşlıyor.hadi bunu atlattım diyelim bu sefer doğum kabus gibi geliyor aklıma ne sezeryan nede normal doğum ikisindende tırsıyorum.. bunlarda geçti diyelim bu sefer uykusuz geceler, hastalığı, sorumluluğu ve ertesi gün işe gitme mecburiyeti gözümde büyüyor. oysa çoçukları çok seviyorum apartmandaki tüm çocuklar beni severler ve hep evime gelirler birliklte çok güzel vakit geçiririz. arkadaşlarım komşularım çocuklarını bana emanet ederler bu konuda ilk akla gelen ben olurum. ama kendi bebeğimin olması beni çok korkutuyor. tabi birde işin maddi boyutuda var.bu durumu nasıl aşacağım bilemiyorum.. Allah yardımcımız olsun... :26:

Genişletmek için tıkla...

cevaplarınız için hepinize çok tesekkür ediyorum suan 5 haftalık hamileyim eşim korunmak istemedi illa çocuk olsun diye tutturdu ama suan bakıyorumki bana karsı çok ilgisiz 2 gündür konusmuyoruz tartıstık gitmek istedigim hastaneye göndermiyo beni fiyatı çok yüksekmiş ki maddi durumuda iyi yani herkes nasıl gidiyo bilmiyorum ben suan çok mutsuzum bebegi de üzüyorum farkındayım yarın kalp atıslarını duymaya götürcek beni ama gitmicem direnicem o yokken ben tek gidicem zaten duyamazda devlet hastanesinde erkekleri almıyorlar odaya neyse kızlar kafanızı şişirdim umarım siz benim yasadıklarımı yasamazsınız...