Bebeğime çok bağırıyorum :(

yaşadıkların zor şeyler gerçekten çok yıpranmışsın çocuk sahibi olmak için keşke bu süreçte destek alsaymışsın.belkide tam olarak hazır değildin bebek sahibi olmaya yaa hiç olmazsa korkusuyla da hareket etmiş olabilirsin bilemeyiz ama şuan kesin psikolojik bir destek almalısın kendine ve bebeğine zarar vermemek için ruhsal açıdan .ama çok şanslı olduğunu bilmelisin bir bebeğe sahip olmuşsun buna kavuşamayanlarda var böylr düşünüp daha sakin olmalı şükretmelisin hep olumlu yönden bakmaya çalış biraz gayret et kendin iyi oldukça bebeğinde iyi olucak onlar herşeyi hissediyo sen sinirli agresif mutsuz oldukça oda o kadar çok huzursuz olur unutma bunu annen yakınındaysa veya kardeşin onlardan destek al yardım iste.

uzman desteği diyorsunuz haklısınız arkadaşlar ama tek bi neden değil bence benm bebeğimde var 10 aylık zaman zaman bende gel gitler yaşıyorum dualara sıgınıyorum onun hiç birşeyden haberdar olmaması melek yüzü bana güç veriyor. benim farklı şehirde yaşıyorum eşim destek ama çok değil örn işten geliyor çok az vakit geçirsede söyleniyor hani benim gibi çok vakit geçirse ne olur acaba maddi sorunlar,işten geliyorum çocugumun durumuyla ilgili bilgi verilmiyor ne bilim çok zor süreç allah güç kuvvet versin. dilerim en kısa zamanda memleketime ailemin yanına giderim

öncelike hiç canını sıkma.bunlar olağan şeyler.elbet geçecek.ama sen öncelikle bu dönemi nasıl rahat atlatabilirimi düşün.ben ilk bebeğimi karnımda kaybettim.ikinci gebeliğimde canım oğluma kavuştum.ve çok zor bi gebelik geçirdim.iğnelerden karnım delik deşik olmuştu.buna rağmen oğlum 2 aylıkken annemi arayıp çabuk gel yoksa camdan aşağı atıcam diyecek kadar kendimi kaybettiğim bir zaman olmuştu.düşün artık.ama bunların hepsi yorgunluk uykusuzluk ve sana muhtaç bebişine bakamama kaygısından ileri geliyor.öncelikle bir iki gün varsa yakının yardım iste ve biraz dinlendir kendini.ben 4 ay boyunca günde yarım saatlik uykularla duruyordum çok yaramaz bir bebekti hoş hala çok uslu sayılmaz..sen dinlenmeli ve mutlu olmalısınki bebeğinde öyle olsun.dikkat et sen ne zaman gerginsen bebeğin huzursuzlaşır.bir de ben anneliğin kutsallığı ile ilgil nette bir yazı bulup onu buzdolabıma asmıştım.gelip geçerken ona bakıp huzur buluyordum.sende kendini sakinleştirecek şeyler yapmaya çalış.eşinle konuş.durumunu anlat ve akşam saatleri içi yardım iste.çok iyi anlıyorum seni.yaşamayan bilemez.umarın en kısa sürede atlatır ve mutlulukla büyütürsün bebeğini.bir de sinirlendiğinde ya o olmasaydı diye düşün.emin ol insanı frenliyor onların yokluklarını bir an olsun düşünmek.sevgiler..

Seni gayet iyi anlıyorum canım,benzerlerini yaşadım..
1-2 ay daha zor zamanları olur,sonra gaz vs şikayeti azalır,seni,çevresini farkeder,oyun öğrenir,tv izler ozaman çok rahat edeceksin sabret..
aynı senin dönemlerinde bende kötüydüm,4 aylıktık artık eşim beni memleketime gönderdi sağolsun 1 ay kadar kaldım annemlerde bana terapi gibi geldi tam anlamıyla..en azından yemek vs derdim olmadı yedim içtim rahat rahat emzirdim..evde yalnızken birde sütüm azaldı diye dert ederdim..tamamen psikolojik..annemlerden geldiğimde bebeğimde bende bambaşkaydık..
şimdi 6 aylık olacağız çok şükür hem bebeğimle oynuyo onunla ilgileniyorum hemde evimle..temizlik,kendi bakımım..misafir bile alıyorum çaya,yemeğe,,kendim bebeğimi alıp gidiyorum arkadaşıma vs..2-3 saat uykuya alıştırdım vücudumu,az da uyusam dinç kalabiliyorum artık..miskinlik miskinliği getiriyor..bebeğim gündüz 2-3 saatte bir yarım saat ancak uyur..ama her tür ev aletinin sesine alıştırdım onu..o uyanıkken evi süpürüyorum 2 günde bir..silip toz alıyorum ama müthiş bi hızla ya durmazsa diye..hergün en az bir çeşit yemeğimi yaparım..bi uyutuyorum yemeğimi yapıyorum,bir uyutuyorum yemeğimi yiyorum..bu zamanlar bazen 10-15 dk oluyor ama bu tempoya alıştırdım kendimi,birde ek gıdamızı başlatıyorum artık bide onun öğünleri girdi bu tempoya ,uyanık olduğu zamanlar oynamayı öğrendi artık hep oyunla geçiriyoruz..2 yıl ücretsiz izindeyim ve tadını çıkarıyorum artık bunu öğrendim..sabret canım hep böyle geçmeyecek zamanların..

Ya guzel arkadasım herkez anlıyorum falan demesın daha mıcık bı bebek yolda gıderken yaralı bı kus görsen yoldan kaldırıp kenara koymazmısın en azından benım bebegım yok cok zorluklar cekıyorum etrafımdakı kısılerın ohh sen rahatsı aksama kadar uyuyosun demelerınden bı toplılukta eve gıtmem lazım dedıgımde evde napıcaksın colunmu var cocugunmu var demelerınden bıktım herkez yavrusunu severken gözlrtımı uzerlerınden alamıyorum bana yakın bı akraba cok acı bı kelıme soyledı sen olsan evıne mısafır gekmıs dınlemez dırek ................. Na ederdın yanı uzun sunelerdır nerde doktor duyduysak bız ordayız ıgne ılac derken saglık sorunlar basladı bence sukredenlerden ol olkı yuce mevlam sarını versın canım ve halen dualar edıyorum bı an önce olsun dıye.bence bagırmayı bırak benım yerme bebegıne saırıl kokla mıs gıbı de kokuyodur sımdı uyurken nefesını hısset bebegınını cunkı ben bebekler uyuyunca nefes alıp verdılermı cok mutlu oluyorum unutma o ufacık bebek herseyı ıle korumasız masum bı yavru lutfen benım yerıme o yumuk eelerını öp sarıl mıncıkla ne olur o zaman belkı bunlara ne kadar hasret kadımı anlarsın sana herseyın ustune yemın ederımkı bunları yazarken aglıyorum canım lutfen yapma

kabakiz .!.:

Ya guzel arkadasım herkez anlıyorum falan demesın daha mıcık bı bebek yolda gıderken yaralı bı kus görsen yoldan kaldırıp kenara koymazmısın en azından benım bebegım yok cok zorluklar cekıyorum etrafımdakı kısılerın ohh sen rahatsı aksama kadar uyuyosun demelerınden bı toplılukta eve gıtmem lazım dedıgımde evde napıcaksın colunmu var cocugunmu var demelerınden bıktım herkez yavrusunu severken gözlrtımı uzerlerınden alamıyorum bana yakın bı akraba cok acı bı kelıme soyledı sen olsan evıne mısafır gekmıs dınlemez dırek ................. Na ederdın yanı uzun sunelerdır nerde doktor duyduysak bız ordayız ıgne ılac derken saglık sorunlar basladı bence sukredenlerden ol olkı yuce mevlam sarını versın canım ve halen dualar edıyorum bı an önce olsun dıye.bence bagırmayı bırak benım yerme bebegıne saırıl kokla mıs gıbı de kokuyodur sımdı uyurken nefesını hısset bebegınını cunkı ben bebekler uyuyunca nefes alıp verdılermı cok mutlu oluyorum unutma o ufacık bebek herseyı ıle korumasız masum bı yavru lutfen benım yerıme o yumuk eelerını öp sarıl mıncıkla ne olur o zaman belkı bunlara ne kadar hasret kadımı anlarsın sana herseyın ustune yemın ederımkı bunları yazarken aglıyorum canım lutfen yapma

Genişletmek için tıkla...

Canım Allahım tez zamanda Allah sana bu güzel duyguları yaşatsın inşallah...
Bizde eşimle çok sıkıntılı zamanlar geçirdik..bebeğimiz olmuyor değildi ama bizim derdimiz çok daha başkaydı,zaten bu forumu bulmama nedende o olmuştur..aylarca vajinismus derdini çektim..ama o günleri unutturacak kadar da bebeğimi büyütürken sıkıntı çektim..ailelerden uzak bebek büyütmek çok zor hele ki ilk bebekse...biz bunu paylaşıyoruz sadece..evet onu çok iyi anlıyorum çünkü aynı sıkıntıları çektim bebeğimle oturup ağladım bende sinirlendim...bu elde olmayan bişey,kim canının parçasına böyle davranmak ister..çoğu anne yaşıyor bunu malesef..
ama senide anlayabiliyorum inan..evliliğimin ilk zamanlarında çocuklu ailelere gıpta ederdim benim hiç olmayacakmış gibi..şimdi bugünüme hep şükrederim...Allah yardımcın olsun,tez zamanda bebeğine kavuştursun seni...

Teşekkür ederim arkadaşlar yorumlarınız moral verdi biraz. Dün annem geldi 1-2 hafta sonra da eşim bizi götürecek anneme. 1 ay da böyle geçer 4 aylık olur miniğim. Bu uzaklaşma hem bana iyi gelir hem de bir ay daha büyüyünce biraz düzene girer belki uykuları, beslenmesi. Kendime çok kızıyorum. Saçmasapan problemlerim yüzünden strese girip sütümü azalttım. Günde 1 kere, 2 kere derken 3e çıkardım mamayı. 3 aylık bebeğimi kimyasallara mahkum ettim şimdiden. Bebek emerse süt artar derler ama yok artmıyor. Emiyor, emiyor ağzına birşey gelmeyince ağlamaya başlıyor miniğim. Mecburen mama yapıyorum. Belki annemin gelişiyle rahatlarım biraz sütüm de artar umarım

meraba..
benim bebişimde 39 günlük bugün..gaz sancısından bi saniye duramıyor uyuyamıyoruz..ve de gurbette yalnızız...seni çok çok iyi anlıyorum ve 2 mize dua ediyorum..
en azından söyle düsün onun o suratına bakarken ..biz ona sorduk mu dünyaya gelmek deliler gibi gaz sancısı cekmek ister misin diye...valla tutup bize küfür etseler haklı bu bebişler...melek onlar..onlara sormadan cennetten cıkardık burda abuk subuk dertlerle basbasa bıraktık onları...melegin o senin..en sevdiği koku senin göğüs kokun..al kucagına bastır göğsüne...öyle masumlar ki sac kurutma makinası sesini anne karnı sesi sanıp bizim içimize döndüklerini sanıp susuyor rahatlıyorlar ya..melek değilde ne bunlar...

ah benim güzel arkadaşım ben bu yüzden tedavi gördüm. tam üç doktora gittim. üçü de ilaç verdi, kullandım süt müt kalmadı tabii veremedim. kuzenim de aynı şekilde oldu. burda yapman gereken biraz da kendini düşünmek oluyor maalesef; kar zarar tartacaksın, nasıl derler ya uçakta oksijen maskesini önce kendine takacaksın ki daha sonrasında çocuğuna faydan dokunabilsin. neyse ben kullandım ilaçları ama o arada bir psikolog buldum ve bi sabah uyandım oda aydınlık bebeğim çok tatlı, yemek yapmam gerek dedim. evi toparladım saçlarımı yaptım ve ondan sonra farkettim ki tüm dünya yalnızca bebeğimin beni hapsettiği biyer değil ve benim de bi özelim var. sonra kendime azar azar zaman ayırmaya başladım. bi baktım herşey düzene giriyor. ve kabul ettim annelerin hepsi mükemmel değil ben de değilim. kendi annemi düşündüm eşimi düşündüm mükemmel değiller. ve demeyi öğrendim: elimden gelenin en iyisi bu. öğreneceksin.... az zaman alacak... sabırrrr........

Annenin yanına gitmene sevindim...en iyi terapi olacak eminim..bana çok yaramıştı,bambaşka döndük bebeğimde bende..Allaha şükür geçirdik o dönemleri,darısı başına inşallah..

anlatmakla bitmez hepimizin sorunu aşağı yukarı aynı bende ayrı şehirdeyim bir tek akrabam yok yakınımda oğlum 1 yaşına girene kadar aynı şehirdeydik ailemle ama annemin sadece 2 ay kadar desteği yardımı oldu doğru düzgün kendine göre rahatsızlıkları var sıkıntıya gelemiyo birde kendi annesinden öyle görmemiş 3 çocuğunu kendi büyütmüş ananeniz bir kere bile altınızı alıp yedirmemiştir sizi der canı sağ olsun çok ağır astım hastasıydı rahmetli.annem yaşadıklarından mı bilemiyorum bize o rahatlığı vermedi her fırsatta benden geçmiş çocuk bakmak artık benim yapabileceğim iş değil rahat ediceğim zamanlar bunlar der.oğlumu kendim büyüttüm zaten ilk başta ben annemi tanıdığım için istemedim yada çekindim oda alıştığı için oralı olmadı bazen çok kızdım ona neden bana destek olmuyo diye oğlum uykusuz çok emen ve hareketli bir bebekti ben minyonum resmen bir damlacık canımı çıkarırdı benim yorgunluktan gözlerimin altı morarırdı ama yinede annemin sen uyu ben bakarım dediğini bilmem babam bile daha çok oynamaya bakmaya çalışırdı oğlumu kucağından düşürmezdi off derdim babamı gördüğümde biraz dinlenicem halada öyledir babam saatlerce oynar oğlumla oda peşinden ayrılmaz onun dedem der başka birşey demez.bazen derdim keşke annemle babam huylarını değiştirse ne güsel olurdu diye:)eşime gelince oda ilk 10 ay işten geldikçe çok destek oldu bana ama uykusuzluk ve yorgunluk arttıkça oda tamamen bana bıraktı sadece sever oldu bakımına yardımı bulaşmaz oldu ve istanbul dışına taşııncada tamamen bana kaldı herşey ilk zamanlar resmen boğuluyodum bu şehirde bir komşuya gitsem oğlum yapmadığını bırakmıyodu insanlar görüşmek istiyor ben gidemiyordum ne oturduğumu ne kalktığımı biliyodum gittiğim yerde eve insanları davet etsem hiç yapmadığı şımarıklık ve hırçınlığı yapıyodu doğru düzgün sohpet edemeden insanlar gidiyolardı.eve kapanmak zorunda kalıyodum dört duvar arasında bütüngün duvarlar üstüme geliyor hala ve ben kendim için hiç bişey yapamıyorum ne çalışabiliyorum ne bir meşkalem var başka sadece oğlum eşim bazen eşimden alıyorum hırsımı akşam eve gelince birde oğlum o gün beni çok yormuşsa eşim ilgilenmiyosa onunla bana bırakmaya çalışıyosa kıyamet kopuyo.sinirlerime hakim olmakta zorlanıyorum bağırıyorum sonra pişman oluyorum ama kendimi tutamıyorum.oğlum 3 yaşını dolduracak yakında 2 yaşına kadar ona hiç bağırmadım sert davranmadım kontrollüydüm büyüdükçe konuştukça ve akıllandıkça daha tahammülsüz oldum çünki herşeyi anlıyor beni kızdırmak ve kendini ispatlamak için yapıyo bazı şeyleri gözümün içine baka baka zarar veriyo konuşuyorum anlatıyorum yine yapıcağını yapıyo kırıyo döküyo bende dayanamayıp patlatıyorum poposuna bazen nereye denk gelirse sinirden gözüm dönünce sonra çok üzülüyorum ağlıyorum pişman olup uyurken seyrediyorum melek gibi nasıl yaptım diyorum ama uyanınca içine tekrar şeytan giriyo sanki sabır törpüsü oluyo ama evlat atsan atılmaz satsan satılmaz.onu ben büyüttüm hiç destek almadan tek başıma ben büyütüyorum bu bana yinede gurur veriyo.keşke artık birde eskisi gibi kendimi tutabilsem artık bu patlama noktası sanırım yaşadıklarımdan dolayı kaldıramıyorum sinirler yıprandı ama bu da bir dönem ve ben bunuda atlatıcam
Birde hayatın öbür yüzü var eşimin kuzeni mesela onunda oğlu var bebeği doğduğundan beri annesi yanında bebeğin birde bakıcısı var o işteyken bakıcı bakıyo ve çok uyumlu uslu bir bebek ne uyku problemi var ne yeme inanın ondan bile şikayet ediyo bazen uyumuyo diye neymiş bebek diş çıkartırken huysuzlanıyomuş :) annesi yanındayken kadını bir dakka oturtmuyo ananesi altını değiştir ananesi uyut utanmasa emzir diycek oturduğu yerden kalkmıyo annesi yemek yapıyo o yiyo canı birşey yapmak istese çocuktan sıkılsa ananesi sen bak benim işim var.inanın bebek daha 1 yaşını yeni doldurdu her hafta çocuğu bırakıp eşiyle yemeğe veya sinemaya gidiyolar çocuğu 2 3 gün bırakıp tatile bile gittiler daha anne kuzusu sırf bu yüzden bebek emmeyi bıraktı bide kendi istemedi bıraktı diyo tabi bırakır yanında durduğu yokki bebek meme arasın.birde gelince özledin mi anneyi diyo bebek dönüp bakmıyo bile ananesine koşuyo bu bir anne için ne kadar acı birşey yaa birde bana ikinciyi ne zaman yapıcaz diyo :)tabi onun gibi olsam bende doğururum hatta 3 4 tane kendi bakmıyo ki
Bence bizim gibi zorlukları çekipte kendi başına bebeğini büyütüp yetiştiren bir an olsun evladını yanından ayırmayan anneler çok daha kutsal bir görev yapıyo allah hepimize sabır versin güç versin ....

Kusura bakmayın ben çok olumlu şeyler yazamayacağım...ister depresyona girin, ister neye girerseniz girin o savunmasız minik yavruya bağırma hakkını kendinizde göremezsiniz..Allah hesabını sorar..kimisi isteyip de çocuk bulamazken siz sözlü şiddetle çocuğunuzun ruhsal yapısını bozarsanız o minikte tabiki sizi istemez..(çok mu sert girdim..kusura bakmayın nolur)öğretmenmişsiniz bilirsiniz o zaman..bilmeyenler için yazıyorum..pskolojide temel güvene karşı güvensizlik var.Bu, insan yaşamındaki 1.evredir doğumdan 1,5 yaşa kadar sürer..internetten araştırırsanız yeterli bilgiye sahip olursunuz..Çocuğun ilk iletişimi anneyledir..Eğer çocuklar yeterince ilgi görmezse,ağlatılırsa,altı temizlenmez ve doyurulmazsa temel güven duygusundan yoksun yetişirler ve ileriki hayatlarında sosyal ilişki kurmaktan çekinen kendine güvensiz kişiler olabilirler...çekingen pısırık öğrencilerimin nasıl bir ortamda büyüdüklerini tahmin eder,veli toplantılarında ev ziyaretlerinde onları takip ederim..gerçekten bu çocukların okul öncesi dönemlerinde problem yaşadıkları aşikardır..nolur Anneliğin hakkını verin..

Terapist vs deneyebilirsiniz ama önce uyku halini bırakmalısınız..insanın uyudukça uyuyası geliyor..şu saatte kalkacağım ve uyumayacağım diye kendinizi şartlandırın..bebeğinizle iletişim için özel zamanlar ayırın..birkaç saat arayla 15er dakika olsa yeter...bebeğinizle konuşun, güzel şeyler söyleyin, onu okşayın, gülün,kahkaha atın hatta minik oyunlar oynayın.."küçüktür ne anlar" demeyin sakın..aldanırısınız..eşimle azcık gerginlik olsa aramızda anlıyor huzursuzlanıyor..kimse çocuğa anneden daha fazla şefkat gösteremez göstermemelidir de..eğer çocuk başkasında huzur buluyorsa acilen kendinize çeki düzen verin..depresyon adı altında bahaneler aramayın(bu arada bana da kızmayın:)
ve son olarak; unutmayın çocuklar bizim aynamızdır..sevgiyle kalın,mutlu huzurlu..

Kızmayın kızmayın demişssiniz ama ağır eleştirileri de giydirmişssiniz.Yaşamayan anlayamaz ,daha yapıcı öneriler verirseniz iyi olur.Bu tür sert eleştiriler bende ters etkiye yol açıyor tatlı dil ile söylenenler ise doğruyu bulmama yardımcı oluyor.Daha önce yazan anneler gibi tatlı tatlı uyarılarda bulunursanız bence daha etkili olur.Mesajınız bana değildi ama yazdıklarınızın sertliğini görünce dayanamadım yazayım dedim.

canım ya sen gerekten çok bunalmışsın..burada eleştiri yapanlarıda anlamıyorum zaten normal bir ruh sağlıyla yapmıyosunki bunu..benimde gerekten ok zor bir bebeğim vardı tabi insan sinirleniyo ama onun senden daha çok ihtiyaç duyduğu kimse yok..sen bugünü milat say ve bebeğine odaklan inan herşey düzelecek.. o hep öyle kalmıcakki bi bakmışsın büyüyüvermiş onun bu küçücük halinin keyfini çıkar..benimki 9 aylık oldu daha şimdiden bir çok sorun geride kaldı..sabret geçici bir süreç,düşünsene başka kimin hayatında bu kadar vazgeçilmezsin??

yaa lütfen arkadaşlar.kimse zaten bu durumun doğruluğunu savunmaz ama insanız,ister istemez sabrımızın taştığı anlar oluyor.evet onlar küçücük,savunmasız melekler,zaten illa bir dertleri var ki ağlamaktan bir hal oluyor yavrucaklar.bunların hepsine tamam haklısınız ama o anlar öyle anlar ki insan bazen kendini kaybediyor,çaresiz kalıyor,bilinçsizce bağırıp çağırıyor.sonradan yine en çok kendisi pişman olarak...

tatlım hiç moralini bozma okadar normal bi durumki yaşadığın..
google a doğum sonrası... yaz anında senin için tamamlıyor 'doğum sonrası depresyon' diye... yani okadar bilindik birşey!

''Doğum sonrası "Melankoli"
Kadınların yaklaşık % 85'inde doğumdan sonra melankolik bir durum görülür. Bu gerçek bir duygulanım bozukluğundan çok doğumun normal bir parçası olarak kabul edilmelidir. En sık doğumdan sonraki ilk haftada ortaya çıkar.

Annelerde uyku problemleri, ağlama krizleri, üzgün görünme halsizlik, baş ağrıları, konsantrasyon güçlükleri, şaşkınlık, sinirlilik, iştahsızlık problemleri görülebilir. Bu tablo çok önemli değildir. Genelde 1-2 hafta içinde şikayetler kendiliğinden kaybolur. Ancak bu kısa geçiş döneminde ailesinin ve eşinin anlayışlı davranması ve kendisine yardımcı olmaları gereklidir.

Annelerin %10-15'inde melankoli tablosu iki haftadan uzun sürebilir. Bu durumda depresyon söz konusu olabilir ve profesyonel yardım gerekebilir.''

evet bazen maalesef çaresiz kalabiliyoruz canım yazının devamını internetten bulabilirsin ama buradan en güzel tavsiye dr a görünmen olur tamam mı? sakın kendini suç-la-ma!!

:*

eleştiriler,aşağılamalar,hatta kişinin anneliğini sorgulamalar..
doğru bunların hepsine hakkımız var,çünkü konu sahibi çok memnun yaptıklarından,örnek olsun diye de bize anlatıyor.
kimse kimsenin ne çektiğini,ne yaşadığını bilmez.'ben de uykusuzdum ama bağırmadım' örneği çok yersiz.uykusuz kalırsın,bebeğin yemez,sürekli ağlar...vs.ama 2 dk yükünü omzundan alacak biri vardır,o yeter insana.bir kuaföre,bir markete gitmek için ayda yılda bir bebeğini bırakacak biri varsa etrafında,yalnız bir insanın çektiklerini anlayamazsın,ondan sonra da saldırırsın böyle.
elbette doğru değil ama anne de bir insan,ben anladım ki anneliğin yarısı göz yaşı dökmekten ibaret,mutlu olunca da üzgün olunca da ağlıyormuş insan.tarifi imkansız yaşanan üzüntünün de sevinçlerin de.
konu sahibini çok iyi anlıyorum,ama ne önereceğimi bilemiyorum.kısa bir süre nefes aldıracak birileri yeterli...yalnız şu var ki,tamam,toparlandım dersin,1 hafta geçer aynı duyguları tekrar yaşarsın.zaman böyle geçip gider,bebeğin büyür,sonra anlarsın ki bebek büyütmek böyle bir şey.bütün dünyanın ondan ibaret olması...böyle böyle geçecek inşallah arkadaşım,bolca dua ve sabır dileyelim,hepimizin bebeği sağlıklı,mutlu olsun,biz de mutlu olalım:)

bynlmz .!.:

Doğumdan sonra çok sinirli, tembel, herşeyi kafaya takan biri oldum. Gündüzleri uyumayı hiç sevmezdim, şimdi her fırsatta uyumak istiyorum. Sık sık uyanıyor, ağlıyor diye bebeğime kızıyorum. Önceden gözüme batardı yapmadan duramazdım, şimdi çok tembelleştim evimin işini yapmak istemiyorum. Kahvaltı sofrasını bile bazen akşama kadar toplamıyorum. Akşam da mecburen eşim işten gelince öyle görmesin diye utancımdan topluyorum. Eşimin her söylediği, her yaptığı kafama takılıyor kendimi suçlu hissettiğim için sanırım sürekli laf dokunduruyor gibi geliyor. Altında başka anlamlar arıyorum, bazen sebepsiz yere kavga çıkarıyorum. Zamanla değişir, düzelirim dedim ama 3 ay oldu hala aynıyım. Ve en kötüsü tüm bunlardan dolayı bebeğimi suçluyorum ve hep ona bağırıyorum. Çok saçma, çok mantıksız biliyorum. Bağırdıktan sonra çok pişman oluyorum, ben de oturup onunla ağlıyorum anlamasa da defalarca özür diliyorum ama birkaç saat sonra aptalca bir sebep yüzünden küçücük çocuğa yine bağırıyorum Sanırım artık beni sevmiyor çünkü benim dışımda herkese gülümsüyor, bana gelince ya yüzüme bile bakmıyor ya da huysuzluk yapıyor. Bebeğim en çok sevmesi, güvenmesi gereken kişiye güvenemiyor benim yüzümden. Duygusal gelişimini bozmak istemiyorum, mutlu bir bebek olmasını istiyorum ama nasıl düzelirim, ne zaman düzelirim, ne yapmam lazım bilmiyorum. Böyle birşey yaşayan varsa lütfen yardımcı olun.

Genişletmek için tıkla...

doğum sonrası depresyon bu. bir psikoloğa gidin bir an önce... sizi çok iyi anlıyorum...