- 22 Ocak 2019
- 2.921
- 1.694
- 63
Ben hala arada bunalıyorum ama bunun anormal bir his olmadığını da biliyorum. İnsanız yani kaçımız işinden, ailesinden, sevgilisinden veya kocasından bunalmadı ki?aynen... özellikle benim kısıtlanma kısmı çok zor adapte olduğum birşeydi. eskiden olsa şu saatte şunu yapardım. geçen sene bugünlerde şurdaydım. gezerdim tozardım diye hep aklıma gelirdi. ama zaman geçtikçe insan alışıyor. ve daha kolaylaşıyor. şimdi diyorum ki bebeğimle şuraya da gitmeliyiz, ona şurayı da göstermeliyim. kısaca hepsi geçiyor konu sahibi
Yani illa ki seviyorsun ama bana diğer anlatılanlar gibi gökten annelik aşkı gelmedi.Ya gerçekten o kadar güzel bir duygu mu ☺ Peki doğunca korktunuz mu sevemem hiç diye
Annelik bu hayattaki en emek gerektiren şey gercekten.Peki üzülüyor muydunuz bebeğimi sevemiyorum diye o sevgi nasıl zamanla oluşuyor düşünemiyorum sanki bende olmucak gibi siz de öyle hissettiniz mi?Ben bebek istemezken hamile kaldım. İlk üç ay kabullenemedim ve sürekli ağladım. Sonra karın okşama falan olmasa da alıştım. Sevmedim, heyecn hissetmedim ama diyebileceğim tek şey alışmış olduğumdu.
Her kadın gibi doğum yapıp görünce yoğun bir sevgi hissedeceğimi düşündüm, olmadı. İlk gün zaten günün şokundan ve gelen gidenden bir şey anlayamadım ama sonraki günler neden sevemiyorum diye gittikçe buhrana sürüklendim. Uykusuzluk, emzirme sıkıntıları, dilinden anlamadığın üstelik o kadar da sevmediğin bir bebek derken iyice sinirlerim yıprandı.
Tedaviler telkinler derken 6 aydan sonra ben ancak sevmeye başladım. Şu an 14 aylık olacak her geçen gün daha çok seviyorum, en kıymetlim o benim.
Ancak bir de işin sorumluluk, yorgunluk ve kısıtlanma durumu var ki şimdilik pek işime gelmeyen kısımlar bunlar. Yavaş yavaş düzen sağlanıyor ancak o annelik bir kere üzerine çökmüş oluyor :)
Son cümlenizi okurken gözlerim doldu inşallah çok iyi bir anne olurumkesin geçer.. annesi tarafından sevilmeyen bebekler genelde ya tecavüz sonrası oluşan doğumlar yada altında farklı psikolojik sebepler olan travmatik durum yaşayan anneler de oluyor. kötü düşünmeyin. bu kadar korkmanız bile onu çok sevdiğinizin önemsediğinizin belirtisi. o kadar korkuyorsunuz ki ya sevemezsem diye. bu bile bir sevgi göstergesi aslında. siz çok iyi bir anne olacaksınız.
İnşallah tek duam bu bebeğimi saglıkla kucagıma almak ve onu cok sevmekaynen... özellikle benim kısıtlanma kısmı çok zor adapte olduğum birşeydi. eskiden olsa şu saatte şunu yapardım. geçen sene bugünlerde şurdaydım. gezerdim tozardım diye hep aklıma gelirdi. ama zaman geçtikçe insan alışıyor. ve daha kolaylaşıyor. şimdi diyorum ki bebeğimle şuraya da gitmeliyiz, ona şurayı da göstermeliyim. kısaca hepsi geçiyor konu sahibi
Okudukça içim rahatlıyor inşallah bende o günleri görücemYani illa ki seviyorsun ama bana diğer anlatılanlar gibi gökten annelik aşkı gelmedi.
Tamam çok tatlı aşırı minnoş da, sevginin aşırısı sadece.
Ama büyüdükçe, size sımsıkı tutununca, gözleri sadece size bakıp suratı güldükçe o zaman anlıyorsunuz, gerçek aşk bu, diğer her şey hikaye.
Gözlerine öyle bir bakıyorlar ki taa derininize, sizi günahlarınızdan arındıracak, en kötü hücrenize bile işleyen bir bakış bu.
Hele bir yürüsün, diş çıksın, paytak paytak gelsin arkadanızdan ‘anne desin’, kurban olurumm oyyy nidaları yükseliyor
İlk bebeğinizde bu his oldu mu pekiBende aynı durumdayım çok.korkuyorum üstelik benim ikinci...kafam allak bullak
Ben bebekleri cok severim gerçekten de ağlasalar dayanamam şimdi bu dusuncelerime cok şaşırıyorum şu hormonlar bir düzelse baska bir sey istemiyorum..Oy sevmez olur musun hiç şu an hormonlardan kafan karışmış onun tırnağına bile kıyamazsın sen
Tabi ki üzülüyordum ben de konu açmıştım üstelik. Emek verdikçe, alıştıkça seviyorsun ve bir anda olmuyor. Bir gün bir bakmışsın onsuz yapamıyorsun :)Annelik bu hayattaki en emek gerektiren şey gercekten.Peki üzülüyor muydunuz bebeğimi sevemiyorum diye o sevgi nasıl zamanla oluşuyor düşünemiyorum sanki bende olmucak gibi siz de öyle hissettiniz mi?
Geçicek hepsi korkma hormonlar sana bunu yaptıran. Allah yardımcın olsun ❤Evet bende eşimi sanki sevmiyorum sarılmak öpmek istiyor izin bile vermiyorum ama elimde değil inanın.. Tek duam bu gunlerin gectiğini gormek
Aynen bende hep sarılırdım şimdi eskisi gibi değilim.İnşallah geçicek hepsi çok iyi anne olucazCanım ben de eşime karşı aynıyım maalesef. Yatakta sarılmadan uyuyamazdım şimdi sırtımı dönüyorum üzülüyorum niye böyle yapıyorum diye. Bebek için de hiç üzülme tabi ki çook seveceğiz onlar bizim dünyamız olacak. Hamileliğinin tadını çıkar sağlıkla gelsin yavrularımız inşallah
Bence hormonlardandır.Gecer bu hisler.Herkese merhaba..İlk defa yaşadığım bir his fazlasıyla korkuyorum..Bebeğim olsun çok istedim Rabbim nasip etti 8 haftalık hamileyim..O kadar sevindim ki eşim de öyle hayaller kurmaya bile başlamıştık..6. haftaya girince yoğun bulantı ve tiksinmem başladı her gün kusmaktan kilo verdim.Ne olduğunu anlamadan değişik bir his geldi sanki bebeğime karşı bir şey hissetmiyorum eşime karşı da aynısı oldu diyebilirim..Doğunca sanki sevemicem gibi hormonlardan mı olmuştur nolur bana yardım edin.Kendimi çok suçluyorum sevemem iyi bir anne olamam diye korkuyorumBöyle yaşayan oldu mu aranızda ben tek miyim bunu hisseden lütfen yorumlarınızı bekliyorum..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?