- 17 Mart 2025
- 21
- 3
- 1
- 26
- Konu Sahibi biranne000
-
- #1
Merhabalar, 8 aylık bebeğim doğduğu ilk günden biraz farklı olduğunu sezinlemiştim.
Öncelikle gerçekten bebeğimi etiketleme amacıyla yazmıyorum. Sadece endişeli ve mutsuz bir anne olarak algılayın beni.
Doğduktan sonra aşırı huzursuz ve sürekli ağlayan bir bebekti...Kolik tanısı aldı ve zor günlerimizin ardı arkası kesilmedi.
Ama ben kolik dışında farklı şeyler seziyordum. Yani minicik bebek öfkeli olmayı nereden bilirdi ki? Her şeye kendini sıkarak öfkeyle bağırarak tepki veriyordu. Ve aylar ilerledikçe gaz azalsa da uyumama ve sürekli ağlama durumumuz hiç değişmedi.
Uyku eğitimi aldık. Ayakta kucakta çarşafta sallamıyoruz belki ama her uyku zamanı saatlerce öfke nöbetleri yaşıyoruz. Uyku denen kavram bende yok.
Uykusuzlukla ayağımı kapıya vurdum ve parmağımı kırdım. Alçılı ayağımla devam ettim üstüne basmaya.
Uyanıkken bile asla susmaya kendini sıka sıka bağıran ağlayan kendini yerlere atan tepinen bir bebek şu an. Hiçbir şekilde sakinleştiremiyorum.
Bir hastalığı da yok. Tv izletmiyordum ama bazen açıyorum. Bunun bahanesi olmaz aslında biliyorum. Yeterince iyi bir anne değilim farkındayım. Ama çok yoruldum.
Başkalarının çocuğuna bakıp bakıp ağlıyorum. 8 aydır tek günüm sakin geçmedi.
Bu ileride değişir mi? Ne yapmam gerek? Yoksa bu hep korktuğum gittiği her yerde ayıplanarak bakılan kişi mi olacağım bilmiyorum. Herkes bana senden olmuştur bu çocuk diyor.
Bebeğime sakin olmaya çalışıyorum. Sadece bazen hüngür hüngür ağlıyorum. Bağırmıyorum ya da vurmuyorum. Onunla oynamaya çalışıyorum ama o Hiçbir şeye ilgili değil. Dışarıda da bağıra bağıra deliriyor.
Bağırmaktan faranjit oldu. Sürekli boğazını sıka sıka bağırıyor tepiniyor. Gerçekten çok öfkeli ne yapacağım çok kötüyüm.
Öncelikle gerçekten bebeğimi etiketleme amacıyla yazmıyorum. Sadece endişeli ve mutsuz bir anne olarak algılayın beni.
Doğduktan sonra aşırı huzursuz ve sürekli ağlayan bir bebekti...Kolik tanısı aldı ve zor günlerimizin ardı arkası kesilmedi.
Ama ben kolik dışında farklı şeyler seziyordum. Yani minicik bebek öfkeli olmayı nereden bilirdi ki? Her şeye kendini sıkarak öfkeyle bağırarak tepki veriyordu. Ve aylar ilerledikçe gaz azalsa da uyumama ve sürekli ağlama durumumuz hiç değişmedi.
Uyku eğitimi aldık. Ayakta kucakta çarşafta sallamıyoruz belki ama her uyku zamanı saatlerce öfke nöbetleri yaşıyoruz. Uyku denen kavram bende yok.
Uykusuzlukla ayağımı kapıya vurdum ve parmağımı kırdım. Alçılı ayağımla devam ettim üstüne basmaya.
Uyanıkken bile asla susmaya kendini sıka sıka bağıran ağlayan kendini yerlere atan tepinen bir bebek şu an. Hiçbir şekilde sakinleştiremiyorum.
Bir hastalığı da yok. Tv izletmiyordum ama bazen açıyorum. Bunun bahanesi olmaz aslında biliyorum. Yeterince iyi bir anne değilim farkındayım. Ama çok yoruldum.
Başkalarının çocuğuna bakıp bakıp ağlıyorum. 8 aydır tek günüm sakin geçmedi.
Bu ileride değişir mi? Ne yapmam gerek? Yoksa bu hep korktuğum gittiği her yerde ayıplanarak bakılan kişi mi olacağım bilmiyorum. Herkes bana senden olmuştur bu çocuk diyor.
Bebeğime sakin olmaya çalışıyorum. Sadece bazen hüngür hüngür ağlıyorum. Bağırmıyorum ya da vurmuyorum. Onunla oynamaya çalışıyorum ama o Hiçbir şeye ilgili değil. Dışarıda da bağıra bağıra deliriyor.
Bağırmaktan faranjit oldu. Sürekli boğazını sıka sıka bağırıyor tepiniyor. Gerçekten çok öfkeli ne yapacağım çok kötüyüm.