Anne olmak ağır geldi

annetavuk · Pazar 20:11

Her çocuk bir değil. Benim 16 ay arayla 2 oğlum var hep birbirlerinin tersini yaparlar. Bazen ikisini de ben mi doğurdum diye şaşırıyorum. Biri kendi kendine oynar, aşırı iştahlıdır, diğeri tam tersi sürekli ilgi ister pek yemek yemez yese de çok yemek seçer ikisiyle de aynı şekilde ilgileniyorum. Market krizleri bir yerden sonra geçiyor merak etmeyin. Kendiniz suçlamayın lütfen. Bu günler geçici, bütün ömrünüz böyle geçmeyecek beraber eğleneceğiniz günler çok uzak değil.

Bestblondie · Pazartesi 00:47

Merhaba ilk kızım da ben de sizin gibi sürekli kendimi sorguladım ve hep yorgundum. Zaten bu yetersizlik hissi pek geçmiyor. Ama şöyle söyliyim. Şu an ilk kızım ilkokul 1 e başladı her akşam ödev ders kavga kıyamet durumundayız. Bir yandan da 21 aylık bebeğim bacaklarımı çekiştiriyor onunla ilgilenmem için. Dolayısıyla artık ‘yetersiz miyim, öyle miyim, böyle miyim’ diye düşünmeye vaktım kalmıyor

büyüyorlar işte bir şekilde. Alışıyorsunuz. Diğer anneleri çocukları bilmem ama ben kızım 3-4 yaşına geldiğinde gerçekten çok rahat etmiştim. En iyi zamanlarımdı. Rahat batmış olacak ki ikinciyi yaptım :) merak etmeyin büyüdükçe bu düşünceleriniz azalacak ve kendinize de zaman ayırabileceksiniz

cileklipasta95 · Pazartesi 08:29

Lady Guinevere .!.:
şöyle söyleyeyim; etrafımdaki herkes beni gördükten sonra çocuk yapmaktan vazgecti

ben genel yapı itibariyle de sabırsız ve öfkeli biriyim. çok kolay sinirlenebiliyorum. söylediğim sey o an ve doğru sekilde yapılsın istiyorum, yoksa cok geriliyorum ve parlıyorum.

cocugum oldu zaten lohusalık dönemim cehennem. gazlı, kolik bir bebek.. hastane “istiyorsanız geri alalım” dese vereceğim öyle doldum artık. 3 saat bir cocuk ağlar mı ya? bir haftalık cocuk ağlamaktan sesi kısıldı

sonra zamanla kolaylaştı. sinirleniyorum yine. cocuga değil ama kendime galiba. dün gece mesela 11de uyandı ve sebepsiz ağladı, memeyi istemedi ilk defa. 2 saat memeyi veremedim cocuga. kediyi odaya getirdik de neşelendi saat 1.30da ancak meme kabul etti de uyudu. o süre boyunca sakin kalmaya calistim. cocuk uyuyunca sinirden saçımı başımı yolmaya başladım. banyoya gittim ağladım geldim uyudum sonra, napayım

cok seviyorum cocugumu ama %90 dert yakınıyorum herkese. bazen nankörlük ediyormus gibi hissediyorum veya iyi bir anne değilmisim gibi. ama cocugum beni seviyor, hatta bayılıyor bana elimden geleni yapıyorum. vakit ayırmıyorum, tüm vaktimi veriyorum. gerekirse ev işi, yemek, kendi bakımım her seyi erteleyip onunla ilgileniyorum. ama ben de insanım yani. bazen dayanamıyorum, ağlamak, öfkelenmek istiyorum. dert yanmak istiyorum birilerine. o kadar da olsun canım.

Hahaha çok tatlısınız ve üzgünüm ama ilk cümleniz içime su serpti

baharbahcem · Pazartesi 10:15

Sizi o kadar iyi anlıyorum ki. Bir kızım var 2 yaşına girecek, gerçekten çok zorlanıyorum her işimi zor yapıyorum ama kimse anlamıyor. Hemen bizde büyüttük diye lafı ağzına tıkıyorlar. Biraz küçükken aynı sizin gibi gittiğim yerde duracak mı diye düşünmekten stres olurdum, durmazdı da. Şimdi çok şükür onlar biraz düzeldi, markete girmeye çok korkardım eline bişey verince en azından oyalanıyor. Kuzenimle komşuyuz, onunda çocuğu var, çocukları arabalarına koyup yürüyüş yapardık, onun oğlu gidene kadar sesi çıkmaz arabasında otururdu, ama o yürüyüş benim burnumdan gelirdi ağlama krizleri, arabadan kendini atma, herkes bize bakar, eve gitmeye çalışırım, gittiğime pişman olurum. Kendimi suçlardım neyi eksik yapıyorumda böyle oluyor, herkesin çocuğu uslu da niye benimki ağlıyor derdim. Annelik bana da çok zor ve ağır geldi. Yalnız değilsiniz, sizi anlamayacak insanlara dert yanmayın boşver. Daha fazla strese sokuyorlar, sağlıkla büyütün inşallah..

ebruvaryok · Pazartesi 10:57

cileklipasta95 .!.:
Sevgili hanımlar,

kızım artık bir buçuk yaşında. Isteyerek hamile kaldım, kolay bir doğum oldu. Ancak bundan sonrası hiç beklediğim gibi geçmedi. Kızımın bakımıyla sadece ben ilgileniyorum, sık sık anneme gitsek de biraz sevmek dışında ilgilenmez (beklemiyorumda), eşim evde olduğu zamanlar destek olmaya çalışır. Doğduğundan beri çok ağlayan, çok mızmız bir bebekti, hâla öyle. Bir yere gideceğim zaman "acaba duracak mı" diye diken üstünde gidiyorum, defalarca ağlama krizlerinden dolayı apar topar kalkıp eve döndüm. Geceleri uyanıp ağlıyor, nedenini anlayamadım bi türlü. Uyumaya giderken bile strese giriyorum. Yürümeye başladığından beri bebek arabasında oturmak istemiyor, çoğu zaman yürümesine izin veriyorum elbette ama bazende bir markete girip hızlıca bi şey alıp çıkmam gerekiyor, nafile, ağlama krizine giriyor. Dışarıda etrafa bakıyorum herkesin çocuğu uslu uslu oturuyor, benimki ağlıyor. Güzel, temiz giydirmeye, sağlıklı yedirip içirmeye özen gösteriyorum. Geliştirici, öğretici oyuncaklar alıyorum. Dans ediyoruz. Bol bol dışarıda parkta vakit geçiriyorum. Uykusuna dikkat ediyorum. Annelik öyle ağır geldi ki bana. Çocuğuma karşı sakin kalmaya özen gösteriyorum ama mesela annemin yanında söyleniyorum, belki olumlu anlamda bi şeyler söyler beni teselli eder diye ama çevremden sürekli "tek çocukla idare edemiyorsun, iki üç çocuğun olsa kafayı yersin" diyorlar. Anneliği beceremiyorum gerçekten. Kendimi sıkışmış, bunalmış hissediyorum. Sizler hiç sinirlenmiyor musunuz mesela, sabrınızın tükendiği zamanlar olmuyor mu, bir tek ben mi böyleyim öğrenmek istiyorum.

Canını sıkma bizim bebelerimoz de böyle demek ki. Böyle büyüyecek. Bizde oyleyz. Ama şu an 2.5 yaşında biraz daha hafifledi. Sadece parktan getirirken sorun oluyor. Bazı bebekler çok uyumlu sessiz sakin. Ama benim avuntum da hakkını yedirmeyecek bir birey olacak kesin diye dusunuyorim

valla çocuk bakımı ve ev temizliğini de vardiya usulü yapaiyoruz

çocuğu kim götürürse diğerine temizlik kalıyor Bizde. Belki de sizde biraz akşamları eşinize . Çocuğu al çıkar diyip biraz uzanirsiniz. Onun dışında benim kardeşim ve annem ben oraya gittiğimde oyalıyor. Bu kesinlikle iyi bir şey. Belki annenizden isteyebilirsiniz.

ebruvaryok · Pazartesi 11:05

Lady Guinevere .!.:
şöyle söyleyeyim; etrafımdaki herkes beni gördükten sonra çocuk yapmaktan vazgecti

ben genel yapı itibariyle de sabırsız ve öfkeli biriyim. çok kolay sinirlenebiliyorum. söylediğim sey o an ve doğru sekilde yapılsın istiyorum, yoksa cok geriliyorum ve parlıyorum.

cocugum oldu zaten lohusalık dönemim cehennem. gazlı, kolik bir bebek.. hastane “istiyorsanız geri alalım” dese vereceğim öyle doldum artık. 3 saat bir cocuk ağlar mı ya? bir haftalık cocuk ağlamaktan sesi kısıldı

sonra zamanla kolaylaştı. sinirleniyorum yine. cocuga değil ama kendime galiba. dün gece mesela 11de uyandı ve sebepsiz ağladı, memeyi istemedi ilk defa. 2 saat memeyi veremedim cocuga. kediyi odaya getirdik de neşelendi saat 1.30da ancak meme kabul etti de uyudu. o süre boyunca sakin kalmaya calistim. cocuk uyuyunca sinirden saçımı başımı yolmaya başladım. banyoya gittim ağladım geldim uyudum sonra, napayım

cok seviyorum cocugumu ama %90 dert yakınıyorum herkese. bazen nankörlük ediyormus gibi hissediyorum veya iyi bir anne değilmisim gibi. ama cocugum beni seviyor, hatta bayılıyor bana elimden geleni yapıyorum. vakit ayırmıyorum, tüm vaktimi veriyorum. gerekirse ev işi, yemek, kendi bakımım her seyi erteleyip onunla ilgileniyorum. ama ben de insanım yani. bazen dayanamıyorum, ağlamak, öfkelenmek istiyorum. dert yanmak istiyorum birilerine. o kadar da olsun canım.

bes ay önce acile gittik. Ve oğluma ilaç içirmeye calisyiruz. Acilde şırınga ile verdikleri için onu o an icirmeliyiz ve o dozu eksik icirmemek gerekir sizde bilirsiniz. Artık kapının girişinde oturuyoruz. İkna etmeye calisyiruz . Güvenlikleri geldi ikna etmeye çalışıyor. Oyuncakla kandırmaya calisyiruz. Güvenlikleri telsizi gösteriyor. Yok olmuyir en son güvenliği döndüm burada sosyal hizmetler nerede ben bu çocuğu bırakacağım dedim.

Güvenlikler şok. Öyle bir şey yok . Olur mu filan diye uzaklastilar.

hasta geri alalım yazinca aklıma geldi

so lame · Pazartesi 11:05

cileklipasta95 .!.:
Sevgili hanımlar,

kızım artık bir buçuk yaşında. Isteyerek hamile kaldım, kolay bir doğum oldu. Ancak bundan sonrası hiç beklediğim gibi geçmedi. Kızımın bakımıyla sadece ben ilgileniyorum, sık sık anneme gitsek de biraz sevmek dışında ilgilenmez (beklemiyorumda), eşim evde olduğu zamanlar destek olmaya çalışır. Doğduğundan beri çok ağlayan, çok mızmız bir bebekti, hâla öyle. Bir yere gideceğim zaman "acaba duracak mı" diye diken üstünde gidiyorum, defalarca ağlama krizlerinden dolayı apar topar kalkıp eve döndüm. Geceleri uyanıp ağlıyor, nedenini anlayamadım bi türlü. Uyumaya giderken bile strese giriyorum. Yürümeye başladığından beri bebek arabasında oturmak istemiyor, çoğu zaman yürümesine izin veriyorum elbette ama bazende bir markete girip hızlıca bi şey alıp çıkmam gerekiyor, nafile, ağlama krizine giriyor. Dışarıda etrafa bakıyorum herkesin çocuğu uslu uslu oturuyor, benimki ağlıyor. Güzel, temiz giydirmeye, sağlıklı yedirip içirmeye özen gösteriyorum. Geliştirici, öğretici oyuncaklar alıyorum. Dans ediyoruz. Bol bol dışarıda parkta vakit geçiriyorum. Uykusuna dikkat ediyorum. Annelik öyle ağır geldi ki bana. Çocuğuma karşı sakin kalmaya özen gösteriyorum ama mesela annemin yanında söyleniyorum, belki olumlu anlamda bi şeyler söyler beni teselli eder diye ama çevremden sürekli "tek çocukla idare edemiyorsun, iki üç çocuğun olsa kafayı yersin" diyorlar. Anneliği beceremiyorum gerçekten. Kendimi sıkışmış, bunalmış hissediyorum. Sizler hiç sinirlenmiyor musunuz mesela, sabrınızın tükendiği zamanlar olmuyor mu, bir tek ben mi böyleyim öğrenmek istiyorum.

yalniz degilsiniz. Daha dun asiri sinirlendim bagirdim cocuga. Ben de ikiz var ve oglum biraz paylasmayi sevmiyor kizim da tam tersi ve inanilmaz verici kardesine karsi. Artik dayanamadim bagirdim cunku duzgun laftan anlamiyor. 2.5 yasinda bile degiller ama oglum herseyi anliyor. Bu konuda artik sinirlerimi oynatti ki hala aklima geldikce sinirleniyorum.
O yuzden hic yalniz degilsiniz ve eminim ki herseyi en guzelinden yapiyorsunuz. Aynen devam. Anne kediler, kopekler de ara ara bebelerine kizar :) Bu isin dogasinda var.
Biraz hatta salin bence. Yemek temizlik cocuk falan agir gelmis olabilir. Ev islerinizi hafifletin. Milletin de lafina bakmayin herkes kendi coplugune baksin.

so lame · Pazartesi 11:07

ebruvaryok .!.:
bes ay önce acile gittik. Ve oğluma ilaç içirmeye calisyiruz. Acilde şırınga ile verdikleri için onu o an icirmeliyiz ve o dozu eksik icirmemek gerekir sizde bilirsiniz. Artık kapının girişinde oturuyoruz. İkna etmeye calisyiruz . Güvenlikleri geldi ikna etmeye çalışıyor. Oyuncakla kandırmaya calisyiruz. Güvenlikleri telsizi gösteriyor. Yok olmuyir en son güvenliği döndüm burada sosyal hizmetler nerede ben bu çocuğu bırakacağım dedim.Güvenlikler şok. Öyle bir şey yok . Olur mu filan diye uzaklastilar. hasta geri alalım yazinca aklıma geldi

Bunu ben de yasadim

Artik ikna etmeye calismiyorum. bir iki soyluyorum 3.yu soylemiyorum zorla agizlarina tikiyorum .Siringa ile de ilac icirmeye cok aliskinim kaz gibi tikiveriyorum. O yuzden benimkiler de alisti. Baktilar ciddiyim, kabullenip yapiyorlar

ebruvaryok · Pazartesi 11:08

so lame .!.:
Bunu ben de yasadim Artik ikna etmeye calismiyorum. bir iki soyluyorum 3.yu soylemiyorum zorla agizlarina tikiyorum .Siringa ile de ilac icirmeye cok aliskinim kaz gibi tikiveriyorum. O yuzden benimkiler de alisti. Baktilar ciddiyim, kabullenip yapiyorlar

Benim oğlum ağzında tutup tükürüyor

ve bunu 1 yaşından beri yapıyor. Denemdigim yöntem kalmadı. Ama zoru başardığınız için tebrik ederim

ben elendim

so lame · Pazartesi 14:56

ebruvaryok .!.:
Benim oğlum ağzında tutup tükürüyor ve bunu 1 yaşından beri yapıyor. Denemdigim yöntem kalmadı. Ama zoru başardığınız için tebrik ederimben elendim

Allah hepimize guc kuvvet sabir versin. Cok zor isimiz bir de vicdan yuku biniyor ustune.

Anne olmak ağır geldi

Ayrıntılı Düzenleme

annetavuk

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.

Bestblondie

Guru

cileklipasta95

Aktif Üye

baharbahcem

Yeni Üye

ebruvaryok

Popüler Üye

ebruvaryok

Popüler Üye

so lame

Aktif Üye

so lame

Aktif Üye

ebruvaryok

Popüler Üye

so lame

Aktif Üye

Benzer Konular