çok inanılmaz zor bir görev annelik buna yüzde yüz katılıyorum
Yıllarca bebek sahibi olamayıp kucağına aldıktan sonra ne yaptım ben diyenler de var.
Evet 3.5 aylık. Başta ben de pek çıkmadım ama baktım hayatı kaçırıyorum, çıktık. Ağlasa da mızlasa da çıktık. Bir çok şey yarım yamalak ama buna da alıştım. Ben aşırı tedarikli geziyorum, hani o an kar yağmaya başlasa çantamda gerekli ekipmanlar vardır
Plansız oldu, isteyerek neden yapayım bu kadar şikayet ediyorsam? Evet özgürlüğüme düşkünüm çünkü hayatımın hiç bir döneminde özgür olamadım. Baskıcı bir ailede büyüdüm, zannetmeyin ki gezmek eğlenmek istiyordum. Dizi izlemek bile olay olurdu. Daha anlatmadığım bir çok şey...
Teşekkür ederim
Koalina az önce öksürürken bir miktar ciğer parçası boğazıma gelmiş olabilir. Hani o kadar öksürüyorum. Ve bu öksürme sırasında elimi çekiştirerek "anne oyun oynasın mı. O zaman anne oyun oynasın. Hemen oynasın ama. Öksürük bitti. Evet evet bitti" diyen bir oğlum var. Annelik bu işte. Ölüm döşeğinde bile "dur oğlanın üstü açılmış örtüp öyle öleyim" dersin muhtemelen.
ahh canim senin bu yasadiklarini yasayabilmek icin 18 yil bekledim sonrasinda yeni dogan bir bebegi evlat edindim hamilelik yasamadan onu 9 ay beklemeden dogmadan once anlasmistik almak icin. iki ay sutum gelsin diye cabaladim cok sukur geldi onu buyuturkende butun eziyetler bana mukafatti sanki hic birseyden gocunmadim o kadar ozlemini cekmistimki hic zor degildi kimse hasretini cekmesin bunlar falan hic bisey inanki kendine gel lutfen artik simariklik yapma zaten 1 yil sonra hatirlamicaksin bu zorluklari anneligin tadini cikar cabuk buyuycek gor bak bu hallerini nasil ozliyceksinSelam herkese. Doğum yapalı 2 hafta oldu. İlk bir kaç gün ne olduğunu anlamadık geçti gitti ama günler geçtikçe anne olmak ve bebek bakımı bana ağır gelmeye bşladı. Kayınvalidem ve annem dönüşümlü kalıyorlar, ev işlerinde yardımcılar sağolsunlar. Bebeğim de çok sevmli, büyük bir aşk olmadı henüz ama seviyorum tabii ki, minik elleri, muhtaç hali içimi acıtıyor. Ama ben eski hayatımı çok özlüyorum, eşimi özlüyorum, deliksiz uyumayı özlüyorum, eşimle dizi izlerken uyuyakalmayı özlüyorum. Herkes geçecek diyor ama çok ruhum daralıyor, sanki büyük br hata yapmışım ve dönüşü yokmuş gibi geliyor. Bebeği bırakıp bir kaç kere dışrı çıktık, o uyuyunca ben de uyuyorum, rahatlatacak her şeyi yapıyorum ama eski düzenimi düzenimi çok özlüyorum.
Evde sürekli meme açık gezmek, pijama veya eşofmanla dolaşmak, uzun bir banyo sefası için vakit bulamamak çok sıkıcı. Bir yandan da sadece bana muhtaç bebeğime karşı vicdan azabı içinde kalmak çok can yakıcı. Her gün ağlamaktan sinirim bozuldu.
Eşim de hiç bir şey hissetmiyor bebeğe karşı, bana da manevi destek olamıyor. Acaba hiç mi bir şey hissetmeyecek hep böyle mi olacak, hayatım düzene girecek mi, 2 ay sonra işe başlayınca tempoyu kaldırabilecek miyim...
69. Günden Güncelleme: Düşüncelerim ve hislerim ilk günkü kadar kötü değil o kriz durumları yok ama ağlamalar devam ediyor. Gittiğim doktor şimdiye kadar ciddi bir değişim olmalıydı diyerek ilaçları iki katına çıkardı.
Bir şeyler rayına oturuyor, artık daha iyi bakıyorum ve hatta en iyi ben bakıyorum hissi var. Eşim alınca bile sırtını ört, öyle tutma, sarsma gibi direktiflerim mevcut. Zor bir bebek mi sanırım hayır. Her bebek gibi ağlıyor, uzun uykuları yok, kolik değil...ama sorumsuz hayatımı bırakıp diken üstünde yaşamak hala zor benim için.
Eşim yardımcı mı hem evet hem hayır, bazı günler hiç bir şey yapmıyor, bazı günler fazla şey yapıyor. 7/24 bebek bakmadığı için zannederim, çok daha sabırlı ve sevecen. Zaten hep pozitif ve dobra o. Normalde ailenin güçlüsü benimdir ama bu sefer ciddi anlamda eşimle ayakta duruyorum. Bir filmin ortasında oğlumuz ağlayınca ben de başlıyorum ağlamaya izleyemiyoruz diye. Eşimse çok mu önemli film, izlenirz hep beraber izleyip daha çok eğleneceğimiz günler gelecek, bu bir süreç sabret diyip duruyorr. Bense hep bir telaş halindeyim. Her gün yüzüstü koymalıyım ki boyun kasları gelişsin, trlevizyona bakmasın ki otizmle uğraşmayalım, kendi haline bırakmayıp sürekli konuşayım ki çabuk konuşsun, yok zeka kartları yok kitap okumalar. Çocuk daha 3 aylık bile değil. Geriliyor ve yoruluyorum. Günlük bir yorgunluk değil bu zihnim yorgun, bütün anneler böyle mi? Bunun yanında da bir o kadar rahatım, kayınvalideme bırakıp eşimle sinemaya ve yemeğe gittiğimiz oldu ama yetmedi. İstersem 1 aylık bir tatile çıkayım anladım ki sorun günlük dinlenmelerde değil sorumluluk hissinde. Yapamayacaklarımda aklım hala ve nasıl yetiştiririm endişeleri... Ben ki yıllardır kuşlarımın sebebiyle tatile çıkamadım, her gittiğimiz yerde bir gece konaklamalı kaldık, dönüşümlü gittik ki bakan yok diye. Şimdi düşünüyorum onlar bile batmadı, lafını etmedim şimdi çocuk sebebiyle yapamayacaklarım neden bana fazla geliyor?
Evet daha bi alıştım, sevmeye başladım ama o büyük aşk yok. Anladım ki sevgi dedikleri şey de emekten kaynaklı. Şimdi ilk günleri düşğnüyorum, müthiş göğüs yaralarıyla uğraşmıştım, çok ağlamış ve acı çekmiştim. Şimdi onlar geçti daha 1 ay olmasına rağmen unuttum bile... Bugünler de böyle geçecek mi gerçekten? Geri dönüp baktığımda vay be ne günler atlatmışım der miyim?
107. Gün: Merak edenler için psikolog ve psikiyatri ile beraber devam ediyorum. Depresyonun yanında anksiyete de olduğu söylendi. Kullandığım
hafif bir ilaç vardı, değişmedi. Psikolog bir anne sorunu da tespit etti, şaşırmadım
Eşimin ısrarıyla homeopati diye bir yöntem de denedim. Ne kadar güvenilir hiç bir bilgim yok, araştırmamıştım bile.
Ney ne kadar işe yaradı bilemiyorum ama her şey biraz daha iyi. Zaman geçtikçe sevgim de artıyor yapabildiklerim de...
Tabi hala o sıkışmışlık hissi yakamı bırakmıyor. Yalnız kalmayı çok severdim ama nadiren mümkün ki yalnızken bile zihnim dolu. Evet gün içinde vakit geçirirken eğleniyorum ama özel zamanlara da ihtiyaç duyuyor, eski boş vakitlerimi- sorumsuz yaşamımı arıyorum. İstediğim zaman uyuyabilmek, çantamı alıp çıkmak ve keyfimce gezmek, sabahlamak gibi şeyler lüks. Bu konuda yalnız olduğumu zannetmiyorum, bir çok anne arıyordur bu durumu.
Kısacası buz gibi suya girmiş gibiyim. Başta ciddi bir şok yaşadım ama suyun içinde kaldıkça alışıyorum. Tabii kimseye de "su çok güzel sen de gelsene" diyemem, demem :)
Yardımcı olanlara teşekkürler.
tabiiki herkes anne olmak icin yanip tutusmuyor benim gibi ama boyle degil diye cocuk sahibi olmamanizda dogru degil . zorda olsa cogu anne istemeyerekte olsa annelik sorumlulugunu yerine getiriyor bu surecte cemkirin sikayet edin zirlayin gerekirsede destek alin cocuklariniz size muhtac mutlaka seviyorsunuz lutfen sabirli olmaya calisin sizede bebeginizede zarar gelmesinŞikayet etme niye diyorsunuz yahu.
Söylenmek annelik felsefem
Mümkün olduğu kadar farklı kisilere söylenip, kimseyi sıkmamaya çalışıyorum
Anne içine ata ata catlasin mi napsin?
3 çocuk annesiyim, hepsi peşpeşe hepsi küçük. İlk iki planlı, sonuncu sürpriz.
Ben pek çocuk seven bir tip değildim. Hani Lule lule saçları olan, masmavi boncuk gözlü bir kız görsem, ah canım benim falan demezdim.
Çocuklarımı seviyorum.
Ama ilk doğumumda 10. Gün bir panik oldum.
Çocuğumu sevip sevmedigime emin değildim.
Hani öyle kutsal ve mükemmel annelik vardır ya, o bana ugramadi
Oğlum meme almıyordu. Normal doğum yapamamıştım.
Kendimi odada kilitlenmiş; doguramadim, emziremiyorum, götürün bu çocuğu diye ağlarken buldum.
Eşim annemi gönderdi.
Bir tek biz kaldik.
Odadan çıktım.
2 gün sadece biz vardık.ben anlattım o dinledi, ben ağladım o sarıldı.
Sevmiyorum dedim. Bakamam dedim.
Eğer o gün bunları söylemeye cesaret edemeyip içimde tutsaydim; bugün halim nolurdu bilmem
O anneye oluşturulan normal dogum, emzirme ve toz pembe aşkla bakılan annelik baskıları altında koca kadın 10 günlük bebekten daha küçük kaldım.
Herkes kendi gibi anne olsun. Söylenmek isteyen soylensin yahu.
Çocuklara donup cemkirmiyoruz sonuçta
Annem kullanırdı ay nasıl avam gelirdi şimdi gülüşüne, bakışına kurban olurken buluyorum kendimiAyy sorma ben dün çocuğu
Kurban olduğum evladım diye sevdim
Ömrü hayatımda böyle cümle kuracağımı sanmazdım
İşte bunu demek istedim. Çok güzel ifade etmişsiniz ☺Şikayet etme niye diyorsunuz yahu.
Söylenmek annelik felsefem
Mümkün olduğu kadar farklı kisilere söylenip, kimseyi sıkmamaya çalışıyorum
Anne içine ata ata catlasin mi napsin?
3 çocuk annesiyim, hepsi peşpeşe hepsi küçük. İlk iki planlı, sonuncu sürpriz.
Ben pek çocuk seven bir tip değildim. Hani Lule lule saçları olan, masmavi boncuk gözlü bir kız görsem, ah canım benim falan demezdim.
Çocuklarımı seviyorum.
Ama ilk doğumumda 10. Gün bir panik oldum.
Çocuğumu sevip sevmedigime emin değildim.
Hani öyle kutsal ve mükemmel annelik vardır ya, o bana ugramadi
Oğlum meme almıyordu. Normal doğum yapamamıştım.
Kendimi odada kilitlenmiş; doguramadim, emziremiyorum, götürün bu çocuğu diye ağlarken buldum.
Eşim annemi gönderdi.
Bir tek biz kaldik.
Odadan çıktım.
2 gün sadece biz vardık.ben anlattım o dinledi, ben ağladım o sarıldı.
Sevmiyorum dedim. Bakamam dedim.
Eğer o gün bunları söylemeye cesaret edemeyip içimde tutsaydim; bugün halim nolurdu bilmem
O anneye oluşturulan normal dogum, emzirme ve toz pembe aşkla bakılan annelik baskıları altında koca kadın 10 günlük bebekten daha küçük kaldım.
Herkes kendi gibi anne olsun. Söylenmek isteyen soylensin yahu.
Çocuklara donup cemkirmiyoruz sonuçta
Dileğiniz nedir bilmiyorum,her neyse ya da minik bir kuzuysa Allah dileğinizi en kısa zamanda kabul etsin inşallah
Koalina kalp kalp kalp kalp kalp :))) Çook geçmiş olsun.
Daha önce yazmıştım muhtemelen konuna ama şunu söylemek için geldim. Bak üç buçuk yıl sonra bile hala zorluk yaşıyorum annelik serüvenimde. Lakin alıştım. İlk zamanlar sorduğum neden sorusunu sormuyorum. Kabullendim, uyum sağladım anneliğe. Hala çok zor ama ben me yapacağımı bilmez halde çırpınmıyorum. Merak etme konuşmaya başladığı vakit nispeten rahatlyacaksın. İnşallah benim sıpa gibi üç yaşında konuşmaz :)
senin adına sevindim hoş geldin
