Evinize sık misafir gelmeyince insanın kendini salması doğal, düşünce şu oluyor genelde "Amaan kime yapacağım ki temizliği, yine kirleniyor nasılsa, yatağı toplasam yine bozulacak. Yemek yaptığım, oturduğum yer temiz, tamam gerisi yapılır nasılsa biz bizeyiz" gibi.
Çocuk olunca daha bir farklı yaklaşırsınız, hele emekleme dönemi, halıları gün aşırı süpürürsünüz, kendinize şaşarsınız, dert etmeyin. Allah huzur, muhabbet versin, ne güzel eşiniz de yardımcı olur gider.
Ben hamile kaldığımda, ya nasıl yaparım yapacağım derdim. Millet tek başına, koca desteği, anne desteği de görmeden her şeye yetişiyor, benim yanımda onlar var, bana bırakmaz yaparlar biliyorum ama ben yapamam herhalde, güçsüzüm, beceremem derdim. İş başa düşünce öyle bir yapılıyor ki, annemin hasta olduğu, eşimin deli yoğun çalıştığı bir dönem, gece çocuğa da baktım, sabah yemeğimi de yaptım, çocuğun karnını da doyurdum, ortalığı da topladım, makinalari doldurup çalıştırdım da, çamaşır serdim topladım katladım, dolapları indirdim yeniden düzenledim, bir de üzerine fırına tahinli kurabiye, tuzlu simit pasta attım, onları pişirip kavanozladım. Yaparsınız siz de, yapmasanız bile her şeyin bir kolayı bulunuyor. Başlayınca gerisi geliyor.
Tabi sürekli aynı tempoda olmadım hiçbir zaman, uykuyu bakımı hep paylaştık eşimle, ev işlerini, temizliği, yemeği vb. Bu güzel bir şey, dinlenmek, dinlendirilmek, birlikte yapmak.
Takılmayın hiç.