Ya cidden ruhen hazır olmamanın yanında yaşam tarzı buna uygun mu onu da bilmiyorum. Çok spontane yaşayan insanlarız. Nöbet vs. yoksa mesela cuma günü birden aklımıza gelir haftasonu şehir dışına çıkar bir konsere gider biraz o şehri gezer geliriz. Pazartesi tekrar iş başındayızdır. Nöbetim olur iki gün eve gelmem. Eşimin nöbetleri olur. Üç dört gün birbirimizi göremediğimiz olur.
İyi hiçbir şey düşünemiyorum. İçimde ciddi ciddi bir embriyo olduğunu düşünmek sadece canımı yakıyor. Keşke ölseydim diye düşünmeye başladım. Yani bunu yazarken cidden çocuk sahibi olmak için uğraşan arkadaşlardan çok özür diliyorum ama...
Cocuk simdi olsa ve ya 5 yil sonra bir sey degisecek mi sizin icin?
Keşke ölseydim diyecek kadar kötü hissediyorsaniz dünyaya getirmemek daha dogru sanki.Cocuga yazık olmasın sonra
Hiçbir zaman bir gün hamile olabileceğimi düşünmemiştim, bir kere bile. Çünkü istemiyordum ve olmazdı. İstediğim her şeyi çalışıp çabalayıp oldurmuştum, başarısız olmayı kaldıramazdım, hayatımdan başarısızlığı uzak tutmak için hep çok çalıştım. Şimdi anne olmama hakkımı kullanmakta başarısız oldum. Yere çakılmış gibi hissediyorum. Ve ona karşı sevgi, heyecan vs. hiçbir şey hissetmiyorum. Orada olduğunu düşünmek yalnızca beni tekrar tekrar şoklara uğratıyor, korkutuyor ve üzüyor. Keşke onu heyecanla bekleyen, çok seven iyi bir annesi olsaydı.
Çocuk 2 yaşına gelene kadar süt izni oluyor ve yarım gün çalışılıyor nöbet filan da 2 yaşına kadar yazılmıyor. Acil ameliyat durumlarını bilemem elbette yerinize bakacak birileri olacaktır. Rabbim hayırlısını versin inşallah bence olumlu bakın. Kızım 2 yaşında uyuyana kadar öpücüklere boğar beni o kadar sıkıntılı bir dönemden geçiyorum ki doğru düzgün ilgilenemiyorum bile ona rağmen bana olan sevgisi hayata bağlıyor beni.
