Hristiyan olarak doğdum, büyülerimizden ne duyduysa oydu, İncil'i okurdum, aklıma yatardı, Rusya'da çocular için basite indirgenmiş resimli versiyonları var İncil'in, gayet açıklayıcı ve mantığa uygun. Çocukların nasıl meydana geldiğini öğrendiğim yaşta Tanrı gibi bir varlığın oğlunun olması acayibime gitmeye başladı. Teyzem budisttir, onun mavi tenli Krişna tanrısı hoşuma gider oldu. Ergenlik çağında felsefeyle ilgilenmeye başlayınca 'anlam' kaygısı başladı ve dinin saçmalık olduğunu düşündüm. Sonuçta dini uyduran da insanoğlu, insanoğlu olmasa Tanrı da olmazdı, veya Tanrı madem bu kadar büyük canı mı sıkılmış da insanları yaratmış, amaç ne yani diye düşünmeye başladım. Örnek verdiğiniz mucizelere zaten inanmıyordum. Farklı dinden farlı mezheplerden arkadaşım var, Tanrı'nın varlığını/yokluğu kanıtlama tartışmalarına çok girerdik, sorularına cevap verirken/ararken araştırmalar yaptım, değişik kitaplar okudum. Ve bir yerden sonra İslam anlam kazanmaya başladı. İslamın kaynağı olarak sadece Kur'an ele aldığım zaman mantıksız gelen bir şey olmadı benim için, herşey bir bütün içerisinde, arapça dilindeki ölçü ve kafiyeden tutun anlam bütünlüğüne ve farz edilen şeylerin gerekliliğine kadar. Ha, farklı anlamlara gelebilen anlamdaş sözcükler olduğundan çoğu zaman farklı yorumlanabiliyor, veya anlaşılması güç olabiliyor, kimileri endilerine göre yormaya çalışıyor, orası tartışılmaz. Nitekim, herkes kendi çıkarı peşinde.
Herkes aynı şekilde düşünmeyebilir, orası ayrı. Ama yıllarca ateist olup sonra islama geçmek mümkün.
kibar davranmayacak grup ne zaman sahneye çıkacak acaba hala polemik ve tartışma olmadı hayret 
