Herkese merhaba ben artik nefes bile alacak gücü kendimde bulamiyorum. Neden hep ben diyorum. Bes sene önce eski esle evlenip yurtdisina geldim sonra siddet ve baska sebeplerden dolayi bosandik. Benim icin travmatikti uzun süre kendime gelemedim. Karararimi verip yurtdisinda yasamaya devam ettim burda üniversiteye basladim. Bir kac senedir yalniz yasiyorum ailem türkiyede sorun ne diye sorarsaniz. Hayatimda biri var ama gelecegimizi göremiyrum mutlu degilim ama ayrilamiyorumda kimsem yok burda. Kiz arkadaslarim var hepsi evli ve esleriyle plan yapiyorlar bulusamiyoruz. Üniversite dersen cok zor üstesinden zor geliyorum. Maddi durumum iyi degil. Yasim artik cok genc degil. Tekrar evlenip mutlu olmak istiyorum evlilik mutluluk degil diceksiniz ama yalnizlik cok cok zor ve cevremde herkes evli az cok iyi giden hayatlari var. Ben eve geliyorum sadece duvarlar var ve eskisi gibi kimse karsima cikmiyor tanismak icin. Yaslandim diye mi depresyondayim diye mi ya da eskisi gibi güzel mi degilim diye komplekse giriyorum. Ve icinde bulundugum iliski mutsuzum ama bagimligiyim ayrilmayida düsünemiyorum. Cok kötü durumdayim bu hayattan ne olur?
