Nasıl anlatsam bilmiyorum yazmaya bile utanıyorum. Günüm kötü geçtigi Zaman daha cok fazlalaşıyor bu durumum. Şöyle anlatayım sürekli durup durup ağlıyorum ortada hiçbir sey yokken olan olayları oturup kendi kendime konuşuyorum sanki biri varda onunla konuşuyormuş gibi. Klasik anne kız kavgaları ediyoruz annemle o kadar sert çıkıyorum ki kadına bir sürü laf söylüyorum ki ben böyle degildim. Eve gitmek istemiyorum tartıstıgımızda baska evde kalmak istiyorum. Sürekli anneme ben gidicem bu evden diyorum ama gidecek yerim yok. Ve sürekli arkadaslarıma,anneme,babama,aileme,sevgilime yazı yazıyorum cünkü intihar ettiğimde onları okusunlar istiyorum. İntihar etmek mi? Evet evet sürekli bunu düşünüyorum sonra diyorum ki babam çalışmazken sırf ben daha iyi yerlere gelebilmek icin çalışan beni okutan annemi nasıl böyle bi acıyla basbasa bırakabilirim? Beni durduranda bu oluyor ama intiharı kafamdan atamıyorum. Kendimi o kadar yalnız,çaresiz mutsuz hissediyorum ki anlatamam bunu. Bana yardım edin terapist psikolog verebilecek durumum yok ne yapabilirim ben yanlıs bir sey yapıp ailemi üzmekten korkuyorum.