Merhabalar kızlar. Kaç zamandır düşündüğüm konuyu size de danışmak istiyorum. Eşimle 2 yıllık evliyiz 2 aylık çocuğumuz var. Severek evlendik bir sıkıntımız yoktu aslında bakınca hala yok gibi kocama soracak olursanız ama bence var ben öyle hissediyorum en azından.
Ben doğum sebebiyle bir kaç aydır izinliyim eşimde işe gidip geliyor falan ben gelince sohbet ederim muhabbet ederim ama o çoğu zaman yüzüme bile bakmadan kısa kısa cevaplar umursamaz şekilde. konuşuruz ya telefonla uğraşır ya tv izler bende ki salaklık herhalde konuşur konuşur Güler devam ederim karşımda duvar olsa anca o kadar olur ben bişey diyince de benim kafamda kurduğumu hatta bazen bende şizofrenlik var herhalde diye sorguladığım oluyor. Akşam diyelim tv izliyor yanına otururum sırnaşırım en iyi tepkisi bişey dememesi oda en iyi normalde yok işten geldim de yorgunum da uzanmakta yasak bana da anlayışsızmışım da. Bende direk kalkıyorum haliyle üzüldüğüm için daha konuşmak muhabbet etmek yanına oturmak dahi istemiyorum o zaman da kendi gelip yok niye konuşmuyorsun neden yüzüme bakmıyorsun ben ne şansız adamım da sen benim psikolojimi bozdun da senin işin gücün küsmekte… başlar konuşmaya ama yemin ederim benim ona gösterdiğim ilginin çeyreğini göstermez hayatta neyse diyorum belki konuşuruz çözeriz meseleyi bir bakıyorum beyfendi çoktan uyumuş. Öyle işte kızlar bu yaşadıklarım da bir kerelik değil her zaman ki yaşadıklarım ben her defasında salak gibi yine eskisi gibi sırnaşır konuşur muhabbet ederim ama karşımda ki de ne yazık ki her zamanki duvar. Ben abartıyor olabilirim size göre de belki ama olan neyse onu yazdım artık bunalıma girecek duruma geldim mutsuzum kısacası…